زندگی واقعی دخترانِ مدل از نزدیک

به گزارش فرادید*، اشلی میرز که رشته جامعه‌شناسی را در دانشگاه تدریس می‌کند، بیش از هر کس از سرگردانی و آشفتگی دختران زیبارویی که از سراسر جهان به امید رسیدن به آرزوهای بزرگ به این صنعت می‌پیوندند، خبر داشت. وی در کتابش نوشته که در اغلب موارد، دختران مدل مبالغ هنگفتی را از جیب خود هزینه می‌کنند تا بتوانند عکسی از خود در مجلات زنانه منتشر کنند.

تنها تعداد معدودی از مجلات به مدل‌های خود پول می‌دهند که مجله مشهور «ووگ» یکی از آن‌ها است. آن‌ها ۱۵۰ دلار به مدل‌ها پرداخت می‌کردند که این رقم حتی گوشه‌ای از مخارج مسافرت آن‌ها را پوشش نمی‌داد. فرض کنید دختری برزیلی به اروپا آمده و تنها 150 دلار دریافت می‌کند.

نویسنده کتاب «قیمت زیبایی» به این نکته اشاره می‌کند که از اواخر قرن بیستم، صنعت مد و آژانس‌های مربوطه به ناگهان با موج وسیع دختران زیبا از سراسر جهان روبه‌رو شده‌اند و به هم خوردن تناسب عرضه و تقاضا باعث افول آشکار نرخ پرداخت به مدل‌ها شده است. دختران مدل که از کشورهای دیگر به امید نقش بستن تصویرشان روی اجناسی با مارک‌های معروف به مراکز اصلی مد می آیند، چاره‌ای ندارند جز آن‌که ده‌ها هزار دلار خرج کنند تا هرطور شده در مراکز فوق شانس خود را آزمایش کنند.

اکثر این دختر‌ها اگر خوش‌شانس باشند تبدیل به «مدلِ پولکی» می‌شوند و کارشان این خواهد بود که به گونه‌ای طاقت‌فرسا در طی ساعات طولانی در مجلات دست دوم و سوم و سایت‌های بی‌نام و نشان برای مبلغی ناچیز ژست بگیرند تا امورات روزانه‌شان بگذرد.

دختران مدل تاریخ مصرف بسیار کوتاهی داشته و این نوع دید در محیط شغلی مد تقریبا رایج است. نمایندگان آژانس‌های مدل‌ساز به دختران بالای ۲۰ سال می‌گویند: «بگویید ۱۹ ساله هستید. چه کسی پاکت شیری را می‌خرد که زمان مصرف آن به زودی به سر می‌آید؛ آنهم وقتی که پاکت‌های تازه‌تر شیر هر لحظه وارد بازار می‌شود.»

در این بین عواملی نظیر تنهایی، بی‌تجربگی، فشار مالی و تحقیر باعث فشار آوردن بر بسیاری از دختران مدل شده است. برهنه شدن در مجلات مردانه و شرکت در ویدئوهای نابهنجار از اولین پیشنهاداتی است که با آن مواجهه می‌شوند. خطر اعتیاد، بیماری‌های رفتاری و روانی و حتی تن‌فروشی نیز از جمله ناهنجاری‌های گسترده است که در پیرامون این شغل وجود دارد.

اشلی میرز از تاثیر روانی بسیار قوی رسانه‌ها روی دختران جوان و خودش می‌گوید و اقرار می‌کند که با وجود این‌که دانشجوی رشته جامعه‌شناسی بوده، نتوانسته از دامِ رویاهای شغل پر زرق و برق مدل‌ها بگریزد و به این‌ترتیب بود که استادیار دانشگاه نیویورک و نویسنده کتاب «قیمت زیبایی» در سال‌های اولیه دانشگاه، جذب این صنعت می‌شود.

منبع: Slate
ترجمه: وبسایت فرادید