کوچ نشینان دریا؛ قبیله خارق العاده ای که مردمانش برای شکار تا ۱۰ دقیقه زیر آب می‌مانند

یک قبیله خارق العاده از مردمان جنوب شرقی آسیا به لطف جهش ژنتیکی معروف به «ژن کوچ نشینان دریا» قادرند نفس خود را تا ۱۰ دقیقه زیر آب حبس کنند تا بتوانند غذای خود را شکار کنند.

قبیله آبی «باجائو» در سرتاسر سواحل جنوب فیلیپین، اندونزی و مالزی زندگی می‌کنند اما هرگز در خشکی ساکن نمی‌شوند. آنها به خاطر سبک زندگی کوچ نشینی خود شناخته می‌شوند و «کولی های دریا» لقب گرفته‌اند.

این ماهیگیران به لطف توانایی‌های غواصی خارق‌العاده خود شبیه «آکوامن» دنیای واقعی به نظر می‌رسند.

مردم باجائو طحال بزرگتری دارند که به آنها اجازه می‌دهد اکسیژن بیشتری در خون خود ذخیره کنند و تا ۱۰ دقیقه در عمق ۶۰ متری آب بمانند.

طحال که در نزدیکی معده قرار دارد مخزنی برای گلبول های قرمز اکسیژن دار است، بنابراین وقتی منقبض می‌شود به شما اکسیژن می‌رساند.

طحال این افراد به اندازه یک مشت است و به عنوان یک «مخزن غواصی» بیولوژیکی عمل می‌کند و اکسیژن اضافی را در خون ذخیره می‌کند.

دکتر ایلاردو از دانشگاه کپنهاگ و همکارانش دریافتند که هم غواصان و هم غیرغواصان این جامعه دارای اندازه طحال مشابهی هستند. این موضوع می‌تواند به این معنی باشد که بزرگ شدن این عضو در این افراد نه نتیجه غواصی، بلکه محصول تکامل است.

دکتر ایلاردو می‌گوید: «آنها روزانه به‌طور مکرر هشت ساعت به زیر آب می‌روند و حدود ۶۰ درصد از زمان خود را زیر آب می‌گذرانند. آنها این کار را تنها با ماسک یا عینک چوبی و کمربند انجام می‌دهند.»

کوچ نشینان دریا از مهارت قابل توجه خود برای شکار استفاده می‌کنند و عمدتاً از موجودات دریایی مانند ماهی، خرچنگ دریایی یا حلزون دریایی تغذیه می‌کنند. مورد آخری همچنین به عنوان دارو و حتی تقویت‌کننده قوای جنسی استفاده می‌شود.

این قبیله خودکفاست و برای امرار معاش به تکنیک‌های شکار دریایی خود متکی است. هر چیز ضروری که در اقیانوس پیدا نمی‌شود با تجارت ماهی‌های مازاد با جزیره نشینان تهیه می‌شود.

کوچ نشینان دریا آنقدر به اقیانوس متکی هستند که به جای استفاده از ساعت، از حرکات جزر و مد برای فهمیدن زمان استفاده می‌کنند. آنها به جای خانه‌های سنتی در کلبه‌های چوبی ساخته‌شده روی پایه‌ها و قایق‌های دست‌ساز زندگی می‌کنند.

کودکان قبیله باجائو به جای یادگیری ریاضی یا تاریخ در مدارس، ماهیگیری با تور را یاد می‌گیرند. بر اساس گزارش‌ها، این کودکان آنقدر زمان زیادی را در اقیانوس می‌گذرانند که چشمانشان زیر آب را کاملاً واضح می‌بیند.

درست مانند آدم‌هایی که در خشکی زندگی می‌کنند و در دریا دچار دریازدگی می‌شوند، اهالی باجائو وقتی آب را ترک می‌کنند «خشکی زدگی» را تجربه می‌کنند.

اما بخش بزرگی از این قبیله اکنون مجبور به اقامت دائم در ساحل هستند و تنها جامعه کوچ نشینان دریایی جهان به آرامی در حال ناپدید شدن است. اکنون تنها ۱۰۰ تا ۲۰۰ خانواده همچنان سبک زندگی منحصر به فرد خود را در اقیانوس سپری می‌کنند.

پیش از این برای این کوچ نشینان مرزی وجود نداشت و مرز جایی بود که قایقشان می‌توانست به آن برسد. تا زمانی که مالزی، فیلیپین و اندونزی در سال ۱۸۸۵ مرزهای دریایی را در دریای سولو ایجاد کردند.

اما این قانون مهاجرت مالزی در سال ۱۹۵۹/۱۹۶۳ بود که باجائو را در وضعیتی پرمخاطره قرار داد. این قانون نتوانست بین پناهجویان، پناهندگان، مهاجران غیرقانونی و افراد بدون شناسنامه یا بدون تابعیت تمایز قائل شود. از آن زمان، این قبیله مجبور شد با فرآیندهای بوروکراتیک مبارزه کند.

از طرفی محدودیت های پارک ملی برای قطع درختان همراه با کمبود بودجه برای تعمیرات، اهالی باجائو را مجبور کرد قایق‌های خود را رها کنند.

قبیله‌ای که زمانی خودکفا بود با پا نهادن به ساحل دچار فقر شد. کودکان باجائو از امتیازات دولتی محروم هستند و نمی‌توانند در مدارس دولتی شرکت کنند. بزرگسالان نیز بدون ماهیگیری تلاش می‌کنند تا در مشاغل رسمی مشغول به کار شوند.

منبع: روزیاتو