آموزش مجازی و انگیزه‌هایی که ازبین رفت

هدی هاشمی | ۱۵ میلیون دانش‌آموز نزدیک به دو سال است زندگی‌شان با روز‌های سخت کرونایی گره خورده است. در این مدت دانش‌آموزان شرایط سختی را پشت سرگذاشتند.

کرونا روح و روان دانش‌آموزان را به هم ریخت و خیلی‌هایشان را بی‌حوصله و غمگین کرده است. این را نه فقط خود دانش‌آموزان بلکه خانواده‌هایشان هم می‌گویند. همچنین فعالان حوزه کودک هم بر این باورند که در آستانه بازگشایی حضوری مدارس باید یک پروتکل سلامت بهداشت و روان برای دانش‌آموزان نوشته شود تا معلمان بدانند که با این دانش‌آموزان چگونه برخورد کنند.

چرا که شیوع بیماری موجب شد تا ما با دانش‌آموزان جدیدی روبه‌رو شویم، یک گروه دانش‌آموزان پرخاشگر و دسته دوم هم دانش‌آموزان منفعل هستند.

با چند محصل درباره بازگشایی مدارس بعد از دو سال تعطیلی، تجربه‌های آموزش مجازی و درخواست‌هایشان از مدیر و معلم درباره مدرسه رفتن گفت‌و‌گویی انجام داده ایم. این گزارش روایتی است از دانش‌آموزانی که این روز‌ها دلتنگ درس و مشق و مدرسه‌شان هستند.

با وویس‌های معلم چیزی یاد نمی‌گیریم‌

می‌گوید، اگر مدرسه می‌رفت امروز در روز دانش‌آموز حداقل یک زنگش را در حیاط مدرسه به جشن و خوشگذرانی سپری می‌کرد، اما حالا خانه است و درس و مشقش را در فضای مجازی دنبال می‌کند. نه خبری از جشن روز دانش‌آموز است و نه از آن شیطنت‌های گاه و بی‌گاه دانش‌آموزان. سمانه دانش‌آموز پایه دوازدهم رشته علوم انسانی است و دلش می‌خواهد دوباره دانش‌آموز رسمی مدرسه شود: «دلم واقعاً می‌خواهد مدرسه باز شود.

در این دو سال از درس چیزی نفهمیدم الان یکی از مهم‌ترین دغدغه هایم به‌عنوان یک دانش‌آموز کنکور و ادامه درس و مشقم است. درس‌ها به‌صورت مجازی تدریس می‌شود، اما من و خیلی از همکلاسی‌هایم نمی‌فهمیم. خودم ساعت‌ها باید در گوگل به‌دنبال فیلم آموزشی باشم.

معلم خصوصی بگیرم تا بتوانم در برخی از درس‌ها نمره قبولی بیاورم. واقعاً با وویس‌هایی که معلم‌ها می‌فرستند کسی چیزی یاد نمی‌گیرد.

امسال، چون سال آخر هستم سعی می‌کنم زیاد درس بخوانم، اما واقعاً تمرکز ندارم. نمی‌توانم مثل زمانی که مدرسه باز است درس بخوانم. در کلاس حضوری به خاطر معلم‌ها هم شده درس می‌خواندیم، اما در مجازی واقعاً نمی‌شود. دوست دارم مدرسه باز شود، با این شرایط هیچ کس نمی‌تواند به چیزی که می‌خواهد برسد.»

او درباره بازگشایی مدارس می‌گوید: «واکسن نزدم، چون کرونا گرفته بودم و منتظرم که حالم خوب شود. اما تصمیم دارم خیلی زود واکسن بزنم. مدرسه ما اعلام کرده که دو روز در هفته برویم.

دوست دارم بروم، اما خانواده‌ام اجازه نمی‌دهد. پدر و مادرم می‌گویند تا این شیب کرونا کاهش پیدا نکند اجازه ندارم به مدرسه بروم. واقعاً در حق ما سال آخری‌ها ظلم شده. ما امتحان نهایی داریم و باید کنکور بدهیم.‌ای کاش مدرسه رفتن را اجباری می‌کردند.»

دو سال است درس را یاد نگرفتم

یکی از مهم‌ترین دغدغه هایم حالا بازگشایی مدارس شده است. رفتن به مدرسه خوب است، اما ساعت ۶ و نیم بیدار شدن خیلی ظلم است. این صحبت‌های مریم دانش‌آموز پایه دهم است. او رشته طراحی دوخت می‌خواند و دو روز در هفته باید برای کلاس‌های عملی‌اش به مدرسه برود.

مریم هم دوست دارد سرکلاس باشد و هم به خاطر کرونا نگرانی دارد: «حالا باید حضوری به مدرسه بروم کمی برایم سخت است. دو سالی آموزش غیرحضوری بود و هیچ چیزی یاد نگرفتم. امسال دو جلسه به مدرسه رفتم. اصلاً یکسری از بچه‌ها رعایت نمی‌کنند.

دلم نمی‌خواهد با کرونا به مدرسه بروم. از یک طرف هم یکسری از مطالب را نمی‌توانم آنلاین یاد بگیرم. حضوری هم که می‌رویم ماسک می‌زنم و رعایت می‌کنم.

در آموزش مجازی سعی می‌کنم بخونم، دوست ندارم مدرسه‌ها با کرونا باز شود. وقتی مدرسه می‌روم استرس می‌گیرم اصلاً از این شرایط راضی نیستم. ماسک را نمی‌توانیم پایین بیاوریم. یک خوراکی یا یک آب معدنی که بخواهیم بخوریم با هزار استرس انجام می‌دهیم. سعی می‌کنم از این به بعد تا بهبود شرایط مدرسه نروم.»

او به مسئولان آموزشی یک پیشنهاد دارد: «ساعت مدرسه ۷ و نیم است. ما از ۶ صبح بیدار می‌شویم.‌ای کاش مدارس ساعت ۹ صبح کارشان را شروع کنند. درخواست در روز دانش‌آموز این است که ساعت کار مدارس را کمی عقب ببرند. به‌نظرم یکی از عواملی که موجب بی‌علاقگی دانش‌آموزان به مدرسه می‌شود همین صبح زود است.»

فضای آنلاین شادتر است

خیلی از دانش‌آموزان دوست دارند در روز دانش‌آموز معلمان درس و مشق را تعطیل کنند با اینکه دو سالی شده که رنگ مدرسه را ندیده‌اند. امیرحسین دانش‌آموز پایه یازدهم ریاضی یکی از همان هاست: «خیلی خوب است که روز دانش‌آموز درس نخوانیم و فقط با دوستانمان وقت بگذرانیم.

راستش با اینکه مدرسه نرفتم، اما نمی‌دانم چرا از درس دادن معلم‌ها زیاد خوشم نمی‌آید. الان هم یکی از مهم‌ترین مشکلاتم به‌عنوان دانش‌آموز در درس‌ها این است که دیگر مدرسه رفتن را دوست ندارم. اما مهم‌ترین مسأله این است که آموزش آنلاین خیلی قطع و وصلی دارد یکجوری که دانش‌آموز تمرکزش به هم می‌ریزد و آن تمرکزی که در سرکلاس درس داشتیم را حالا نداریم.

فقط به خاطر همین تمرکز باید برویم مدرسه. از یک طرف هم سال دیگر کنکور دارم باید واقعاً درس بخوانم، فضای آنلاین شادتر از فضای حضوری است. اما در خانه ماندن هم چاقم کرد و هم دچار ضعف در رابطه اجتماعی شدم.»

کارت واکسن اجباری است

آموزش مجازی و دوری از مدرسه برای خیلی‌ها دیگر غیرقابل تحمل شده است. پارسا دانش‌آموز پایه دوازدهم ریاضی تنها خواسته‌اش پایان آموزش مجازی است: «دوست دارم فقط مدرسه بروم. واکسن هم زدم. مدرسه گفتند اگر آموزش حضوری شود حتماً باید کارت واکسن هم داشته باشید.

اما هنوز اعلام نکردند که حضوری برویم. واقعاً از آموزش مجازی خسته شدم. مهم‌ترین مشکلم در درس آنلاین بودنش است. قطع و وصلی آنقدر زیاد بود که کلافه می‌شدم.

خیلی از درس‌ها را نمی‌فهمیدم. سال گذشته درست و حسابی درس نمی‌خواندم، اما امسال جدی‌تر گرفتم، چون حضوری می‌شود و امتحانات را باید حتماً حضوری بدهیم. دلم برای مدرسه رفتن تنگ شده است اگر همه بروند ما هم می‌رویم. الان هنوز معلوم نیست حتی معلمانمان هم نمی‌دانند چکار باید بکنند.»

او به‌عنوان دانش‌آموز از حجم بالای کتاب‌های درسی شکایت می‌کند و می‌گوید: «حجم کتاب‌ها بالا و خیلی سخت است. رشته من هم خیلی سخت است اصلاً با آموزش آنلاین نمی‌شود رشته ریاضی را خواند. معلمانمان سال گذشته خیلی سعی کردند زودتر کتاب‌ها را تمام کنند، اما اصلاً کسی توجهی نمی‌کند که ما آموزش را گرفتیم یا نگرفتیم.

یکی از درخواست هایم این است که حداقل اگر آموزش‌ها قرار است مجازی باشد حجم کتاب‌های درسی کم شود. البته علاوه بر اینکه حجم کتاب‌های درسی بالا است، تکالیف هم سنگین است. معلمان تا آنجا که می‌توانند تمرین می‌دهند. درس‌های حفظ کردنی هم برای ما که فنی هستیم سخت است. حالا امسال هم می‌گذرانیم.»

انگیزه درس خواندن نداریم

برخی‌ها هم می‌گویند که مدرسه نرفتن طولانی موجب شده انگیزه آن‌ها برای ادامه درس و مشق کاهش پیدا کند. موضوعی که همایون دانش‌آموز کلاس یازدهم انسانی به آن اشاره می‌کند: «مدرسه که می‌رفتیم فضا خیلی برایمان جدی بود. الان انگار درس و مشق شوخی شده.

اصلاً هم انگیزه این مدل درس خواندن را ندارم. امروز که روز دانش‌آموز است از مسئولان می‌خواهم شرایطی را فراهم کنند که حداقل بتوانیم در مدرسه حضور پیدا کنیم. واقعاً این مدل درس خواندن نیست. این را معلمان هم گفته‌اند. برخی از درس‌ها را فقط حاضری می‌زنیم.

اگر مدرسه می‌رفتیم حداقل همان درس‌هایی را که علاقه هم نداشتیم، می‌خواندیم. به‌عنوان یک دانش‌آموز می‌گویم که انگار دو سال است بین درس خواندنمان فاصله افتاده است.»