۱۵ ویژگی شگفت انگیزِ سمور‌های آبی که شاید ندانید!
سمور‌های رودخانه‌ای اغلب با سمور‌های دریایی اشتباه گرفته می‌شوند. سمور‌های رودخانه‌ای عمدتاً در آب‌های شیرین زندگی و در آب دریا شنا و شکار می‌کنند.
فرادید | سمور‌های آبی بزرگترین اعضای خانواده راسو‌ها هستندو بر خلاف سایر راسو‌ها نیمه آبزی هستند. اندازه بدن براق آن‌ها از ۲ تا ۵.۹ فوت است. سیزده گونه سمور در سواحل رودخانه‌ها زندگی می‌کنند، صخره‌ها را می‌شکافند و در حوضچه‌های آبی پنج قاره به پشت شناور می‌شوند. تنها مکان‌هایی که سمور‌های بومی زیست ندارند استرالیا و قطب جنوب است.
به گزارش فرادید؛ عجیب است که بدانید همه گونه‌های سمور در فهرست قرمز IUCN از گونه‌های در معرض خطر قرار دارند و تنها یکی از آن‌ها به عنوان "کمترین نگرانی" درج شده است. در این مطلب با ۱۵ حقیقت جالب و خواندنی در مورد این پستانداران با مزه آشنا می‌شوید که شاید قبلا نمی‌دانستید.
سمور‌های روخانه‌ای با سمور‌های دریایی متفاوتند
سمور‌های رودخانه‌ای اغلب با سمور‌های دریایی اشتباه گرفته می‌شوند. سمور‌های رودخانه‌ای عمدتاً در آب‌های شیرین زندگی و در آب دریا شنا و شکار می‌کنند. آن‌ها گوش‌های قابل رویتی دارند، هنگام شنا کردن شکم خود را به سمت پایین حرکت می‌دهند، و برای شناور شدن روی آب از پاهایشان استفاده می‌کنند و به سرعت در خشکی و آب حرکت می‌کنند. اما سمور‌های دریایی منحصراً در اقیانوس در امتداد خطوط ساحلی زندگی می‌کنند. آن‌ها به طرز ناشیانه‌ای روی خشکی را می‌روند، با پا‌ها و دم عقب خود دست و پا می‌زنند، و به طور قابل توجهی از اکثر سمور‌های رودخانه‌ای بزرگتر هستند و وزن برخی از نر‌های این گونه به ۱۰۰ پوند می‌رسد. وزن سمور رودخانه‌ای نر در مقایسه با سمور دریایی از ۳۰ پوند تجاوز نمی‌کند.
برخی سمورها هنگام خواب دست‌های یکدیگر را می‌گیرند
سمور‌های دریایی، به ویژه مادران و نوزادان، گاهی اوقات در حالی که روی پشت خود شناور هستند، دست هم را می‌گیرند. در دست گرفتن سمورها از دور شدن آن‌ها از یکدیگر و منبع غذاییشان هنگام خواب جلوگیری می‌کند. آن‌ها همچنین هنگام خواب از کِلپ (کتانجک یا اشنه دریایی نوعی جلبک بزرگ است) به عنوان پتو استفاده می‌کنند. کلپ مانند یک لنگر عمل می‌کند و مانع از شناور شدن سمورها به اقیانوس باز می‌شود. مادران، نوزادان خود را تا زمانی که بتوانند در آب دریا بمانند روی شکم خود نگهداری می‌کنند تا روی آب شناور نشوند.
سمورها در خطر هستند
از ۱۳ گونه سمور، IUCN پنج گونه را به عنوان سمور در معرض خطرانقراض، پنج گونه در معرض خطر کم، و دو گونه را به عنوان آسیب پذیر فهرست کرده است. تهدیدات متعددی برای سمورها وجود دارد و در درجه اول شامل آلودگی، تخریب زیستگاه، صید بی رویه و شکار غیرقانونی است. آن‌ها همچنین از درگیر شدن با تور‌های صید ماهی و سایر وسایل ماهیگیری آسیب می‌ببینند. Oceana گزارش می‌دهد، "تصور بر این است که نشت نفت به دلیل نزدیکی سمور‌های دریایی به مسیر‌های اصلی نفتکش‌ها و حساسیت آن‌ها به هیپوترمی در صورت تماس خز آن‌ها با نفت، بزرگترین تهدید را ایجاد می‌کند. "
یک انگل گربه به نام توکسوپلاسموز نیز تهدیدی برای این موجودات است. این انگل که در مدفوع گربه یافت می‌شود از طریق شستشوی گربه وارد آبراهه‌ها می‌شود.
آن‌ها نام‌های زیادی دارند
سمور‌های بچه معمولا توله سگ نامیده می‌شوند. آن‌ها را می‌توان کیت یا بچه گربه نیز نامید. سمور‌های ماده خروس و نر‌ها گراز هستند. گروه سمورها را خانواده، بیوی، لژ یا رمپ می‌نامند. مورد دوم رایج‌ترین اصطلاح برای گروهی از سمور‌های روی زمین است. به گروهی از سمور‌های موجود در آب اغلب رافت می‌گویند.
سمور‌های غول پیکر در رودخانه‌ای به نام خود زندگی می‌کنند
سمور غول پیکر یک گونه در خطر انقراض است که در آمریکای جنوبی، عمدتا در امتداد رودخانه آمازون و پانتانال یافت می‌شود. این طولانی‌ترین گونه سمور است. طول سمور‌های غول پیکر تا ۶ فوت و وزن آن به ۷۵ پوند می‌رسد. آن‌ها هر روز ۹ پوند غذا می‌خورند. شکار غیرقانونی برای تجارت خز‌های مخملی آن‌ها باعث کاهش قابل توجه جمعیتشان شد. تهدید‌ها همچنین شامل تخریب زیستگاه، آفت کش‌ها و آلودگی ناشی از معادن نیز می‌شود. کارشناسان تخمین می‌زنند که کمتر از ۸۰۰۰ سمور وجود دارد.
سمور‌های بینی مودار گونه‌ای از لازاروس هستند
سمور‌های بینی مودار گونه‌ای در معرض خطر هستند که در آسیا یافت می‌شوند. آن‌ها تا سال ۱۹۹۸ که منقرض شده در نظر گرفته می‌شدند تا اینکه دانشمندی در تایلند جمعیت‌های کوچکی از آن‌ها را کشف کرد. این کشف مجدد، پس از انقراض احتمالی، آن‌ها را به گونه‌ای از لازاروس تبدیل می‌کند. بزرگترین تهدید برای سمور‌های بینی مودار، شکار غیرقانونی و از بین رفتن زیستگاهشان که ناشی از آتش سوزی‌های جنگلی، ساخت سد‌ها و پاکسازی جنگل‌های باتلاقی برای مزارع نخل و مزارع ماهی است. به نظر می‌رسد که این سمورها عاشق جنگل‌های باتلاقی هستند، به خصوص آن‌هایی که درخت چای مردابی دارند. متأسفانه تعداد درختان چای در حال کاهش است.
برخی از گونه‌ها پنجه ندارند
اکثر سمورها دارای پنجه‌های تیز در انتهای هر انگشت پا هستند که به آن‌ها در گرفتن طعمه کمک می‌کند. با این حال، سه گونه سمور وجود دارد که پنجه‌هایشان صاف است یا اصلاً هیچ پنجه‌ای ندارند. آن‌ها سمور کوچک چنگال آسیایی، سمور بدون چنگال آفریقایی و سمور بدون چنگال کنگو هستند. این سمورها تار‌های کمتری بین انگشتان خود دارند. این ترکیب به آن‌ها اجازه می‌دهد در هنگام جست و جوی غذا، چالاکی بیشتری داشته باشند. آن‌ها از پنجه‌های جلویی خود با مهارتی استفاده می‌کنند که تقریباً با انسان رقابت می‌کند.
مدفوع قابل توجهی دارند
سمور‌های رودخانه‌ای با کوبیدن پا‌های عقب خود و بلند کردن دم، "رقص‌های رگباری" را اجرا می‌کنند. سپس فضولاتی از خود به جای می‌گذارند که به تخلیه روده اشاره دارد و محققان بوی آن را شبیه بوی بنفشه توصیف می‌کنند. سمورها دارای توالت مشترک هستند. در آنجا اطلاعات را از طریق نشانه‌های شیمیایی در مدفوع رد و بدل می‌کنند. سمورها همچنین چیزی به نام ژله مقعدی را دفع می‌کنند که حاوی ترشحات غدد مقعدی و ریزش پوشش‌های روده است.
سمور‌های دریایی ضخیم‌ترین خز جهان را دارند
سمور‌های دریایی نه تنها متراکم‌ترین خز را در بین سمورها دارند، بلکه متراکم‌ترین خز را در بین تمام حیوانات دارند. سمورها در هر اینچ مربع ۲.۶ میلیون مو دارند. این باعث می‌شود که آن حدود هزار برابر متراکم‌تر از مو‌های انسان باشد. این پوشش ضخیم مورد نیاز است، زیرا سمورها تنها پستاندار دریایی هستند که لایه عایقی ندارند.
آن‌ها برای به دام انداختن لایه‌ای از هوا روی سطح پوست خود به خزضخیمشان تکیه می‌کنند، و خز آن‌ها کاملاً برای این کار طراحی شده است، زیرا متراکم است. خار‌های روی هر تار مو حباب‌های هوا را در جای خود نگه می‌دارند.
این هوا گاهی اوقات عوارض نامطلوبی دارد. گاهی سمور باید به سنگ یا مقداری کلپ (جلبک) چنگ بزند تا در هنگام شنا در آب بماند.
همه آن‌ها زیاد می‌خورند
اشتهای شدید فقط مختص سمور‌های غول پیکر نیست: همه سمورها هر روز ۲۰ تا ۳۳ درصد وزن بدن خود را می‌خورند. آن‌ها طعمه را در بین پوست شل زیر بغل خود قرار می‌دهند و از سنگ‌ها به عنوان ابزاری برای باز کردن صدف‌ها استفاده می‌کنند. اشتهای زیاد سمورها با خوردن جوجه تیغی از جنگل‌های کِلپ محافظت می‌کند.
سمورها یک گونه کلیدی برای محیط زیست هستند
وجود جمعیت سمور سالم نشان دهنده حوضه آبخیز سالم است. ناپدید شدن سمور شواهدی از آلاینده ها، تکه تکه شدن زیستگاه یا از دست دادن طعمه به دلیل تخریب زیستگاه است. کمبود طعمه به دلیل نیاز به کالری زیاد بسیار مضر است. سمورها ممکن است برای یافتن غذا مهاجرت کنند. قرار گرفتن در بالای زنجیره غذایی باعث می‌شود که آلاینده‌ها در بدن آن‌ها متمرکز شود و منجر به بیماری و مرگ شود.
مادران کار زیادی دارند
سمور‌های دریایی علیرغم تولد در دریای آزاد، در ماه اول خود اصلاً نمی‌توانند شنا کنند. خز کرکی تمیز آن‌ها را گرم نگه می‌دارد و هوا را به دام می‌اندازد، که به آن‌ها اجازه می‌دهد شناور شوند. مادران نوزادان را پرورش می‌دهند و هوا را در خز آن‌ها می‌دمند تا شناوری ایجاد کنند. مادر هنگام شکار توله سگ را با کِلپ می‌پیچد تا حرکت نکند. مادران تا ۱۴ ساعت در روز را صرف جستجوی علوفه می‌کنند تا نیاز‌های تغذیه‌ای شدید یک توله را تامین کنند. این تقاضای زیاد باعث می‌شود که مادران سمور ناتوان و ضعیف شوند و بسیاری از آن‌ها به دلیل بیماری‌های جزئی جان خود را از دست می‌دهند. آن‌ها به مدت شش تا هشت ماه به طور تمام وقت از نوزادان خود مراقبت می‌کنند، تا زمانی که نوزادان بتوانند به طور مستقل زنده بمانند.
۱۳. آن‌ها خانه‌های حیوانات دیگر را اِشغال می‌کنند
سمورها گاهی اوقات در اقامتگاه‌های متروکه زندگی می‌کنند. حتی برخی از آن‌ها در حالی که سگ‌های آبی هنوز حضور دارند به آنجا نقل مکان می‌کنند. آن‌ها همچنین لانه‌های روباه، گورکن و خرگوش را در کنار رودخانه تصرف می‌کنند. نقاط استراحت، که کاناپه نامیده می‌شوند، معمولاً کمی بیشتر از یک تخت نی هستند. سمورها لانه‌های زیرزمینی کوچکی دارند که زمان احساس خطر در آنجا پناه می‌گیرند یا بچه‌های خود را بزرگ می‌کنند. این شواهد معمولا از توجه به شکل ردپاها، بو، مدفوع و ... به دست آمده اند. این چاله‌ها را می‌توان در امتداد سواحل رودخانه، در میان ریشه درختان، زیر شاخه ها، یا تخته سنگ‌ها پیدا کرد.
۱۴. سمورها شناگران ماهری هستند
سمورها در شنا کردن به سرعت ۷ مایل در ساعت می‌رسند. این سرعت سه برابر سریع‌تر از میانگین یک انسان شناگر است. سمورها می‌توانند نفس خود را به مدت ۳ تا ۴ دقیقه حبس کنند و سوراخ‌های بینی و گوش‌های خود را ببندند تا آب داخل آن‌ها نرود. دم‌های قدرتمندشان آن‌ها را در آب به حرکت در می‌آورد. سمور‌های رودخانه‌ای علاوه بر دم تار‌هایی بین انگشتان پا دارند که به راحت شنا کردنشان کمک می‌کند.
۱۵. بازی آن‌ها محققین را شگفت زده کرد
تعداد کمی از حیوانات در بزرگسالی بازی می‌کنند و سمورها یکی از آن‌ها هستند. محققان دریافتند که سر خوردن بازیگوش در ساحل رودخانه نه تنها حرکت کارآمد، بلکه یک بازی است. بازی صخره‌ای مهارت‌های شکار یا خارج کردن گوشت از صدف‌ها را بهبود نمی‌بخشد در عوض، محققان دریافتند، آن‌ها به احتمال زیاد هنگام گرسنگی یا بی حوصلگی با سنگ‌ها بازی می‌کنند. سمور‌های جوان و پیر اغلب با سنگ‌ها بازی می‌کنند. با این حال، زمانی که غذا کمیاب است، بازیگوشی از سرشان می‌پرد و این نشان می‌دهد که سمورها ابتدا باید نیاز‌های غذایی خود را قبل از انجام هر کاری برآورده کنند.
ترجمه: فرادید
