مرکز «حفظ و اشاعه موسیقی» چگونه تشکیل شد؟

فرادید- بخش مهمی از موسیقی ایرانی برآمده از جنبشی است که از اواخر دهه 40 در مرکز حفظ اشاعه موسیقی به سرپرستی داریوش صفوت شروع شد. در مجموعه «صد قطعه موسیقی ایرانی که باید شنید» به تاثیرات این جنبش بر موسیقی چاووش و سه دهه پس از آن می پردازیم.

به گزارش فرادید، گرایش حکومت پهلوی به بازسازی مشروعیت بر اساس گذشته تاریخی منجر به ایجاد تلاش هایی برای احیای سنت های در حال زوال شد. این تلاش ها در حوزه هنر زیر نظر فرح پهلوی صورت می گرفت که در فرانسه تحصیل کرده بود. در حوزه موسیقی، ایجاد مرکز حفظ و اشاعه و برگزاری جشن هنر شیراز و توس تحت تاثیر همان نحوه برخورد فرانسوی با تاریخ بود.

در آن زمان دانشگاه سوربن فرانسه اقدام به تاسیس بخشی کرده بود که موسیقی شرق را مورد بررسی قرار می داد. برای بخش ایران به دنبال کسی می گشتند که در آنجا به فعالیت پژوهشی بپردازد. قرعه به نام داریوش صفوت شاگرد استاد ابوالحسن صبا افتاد. طی شش ماه او به شناساندن موسیقی ایرانی در فرانسه پرداخت و در بازگشت پیشنهاد مرکزی با محوریت پژوهش موسیقی ایرانی را ارائه کرد.

پیشنهاد از سوی رضا قطبی، رئیس رادیو و تلویزیون ملی ایران که پسر دایی فرح و بود با هم در فرانسه تحصیل کرده بودند پذیرفته شد و مرکز حفظ و اشاعه موسیقی ایران شکل گرفت. 15 نفر از دانشجویان مستعد دانشکده هنر های زیبای دانشگاه تهران انتخاب شدند که در این مرکز زیر نظر استادان قدیم موسیقی ایران کار کنند.

ادامه دارد ...

آنچه که در ادامه می شنوید (قطعه رنگ فرح) نمونه ای از کار هنرجویان این مرکز در سال 1352 است. اعضای گروه عبارتند از جلال ذوالفنون (سه تار)، داریوش طلایی (تار)، داوود گنجه ای (کمانچه)، محمدعلی حدادیان (نی)، مارتا مانی زاده (سنتور)، مرتضی اعیان (تنبک).

از اینجا دریافت کنید