درباره آلبوم جدید همایون شجریان

سيد عبدالجواد موسوی | چند سال پيش به مناسبت انتشار آلبوم آرايش غليظ قصد كردم پرونده‌اي منتشر كنم براي همايون شجريان. با هركس از منتقدان و نويسندگان حوزه موسيقي تماس مي‌گرفتم دريغاي بلندي سر مي‌داد كه چرا همايون شجريان كه چشم و چراغ موسيقي ايراني است قدر و قيمت خودش را نمي‌داند و كارهايي مي‌كند كه نبايد بكند و بعد هم پيشگويي مي‌كردند كه اگر همايون به اين مسير ادامه دهد سر از تركستان درخواهد آورد و خلاصه آنكه همه نگران آينده همايون بودند.

با اين حال هيچ كدام از آن بزرگواران حاضر نشدند اين حرف‌هايي را كه خدمت‌تان عرض كردم. مكتوب كنند و در اختيار من بگذارند. دليل‌شان هم كاملا منطقي بود: همايون آنقدر محبوب است كه گفتن اين حرف‌ها دوستدارانش را به خشم مي‌آورد و ما حوصله فحش خوردن نداريم.آن ويژه نامه البته منتشر شد. با عنوان: كمي فرشته كمي شيطان.

اغلب نويسندگان حرف‌شان در آن ويژه‌نامه اين بود كه: همايون يك پديده استثنايي در موسيقي ايراني است اما بايد تكليفش را با مخاطب و خودش روشن كند. دير زماني نگذشت كه همايون خان شجريان بالاخره دل يك دله كرد و تكليفش را با خودش و مخاطبانش يكسره. خب خدا را شكر.

هركس را به ميزان دعوي‌اش مي‌سنجند. حالا ديگر فكر نكنم كسي از اهل شعر و موسيقي از همايون انتظار ويژه‌اي داشته باشد. با اين آلبوم آخري همايون شجريان كه به او اميدها بسته بوديم يك جورهايي حالي‌مان كرد كه اشتباه مي‌كنيد.

به ما فهماند كه به اين امامزاده نبايد دخيل بست. صراحتا به ما گفت: من هم مي‌خواهم يكي باشم مثل بقيه. مثل عليرضا افتخاري. به شما چه مربوط كه من قدر استعداد خودم را مي‌دانم يا نمي‌دانم. حنجره‌ام متعلق به خودم است و صاحب اختيار اين حنجره خودم هستم.

اصلا به من چه مربوط كه شما دل‌تان مي‌خواهد من جا پاي پدرم بگذارم. پدرم متعلق به جهاني ديگر بود. من نه به شما پاسخ مي‌دهم و نه به بزرگتر از شما.

من براي مخاطباني مي‌خوانم كه عاشقانه مرا دوست مي‌دارند و حاضرند در بازار سياه بليت پانصد هزار توماني كنسرت مرا بخرند و براي ديدن من سر و دست مي‌شكنند و غبار راه مرا توتياي چشم مي‌كنند. شما هم برويد دستان و نوا و همايون مثنوي‌تان را گوش كنيد و دست از سر من‌برداريد.