پومپئو در نقش کیسینجر
مثال معروفی را که می‌توان نام برد، هنری کیسینجر است که در سال ۱۹۷۱ به طور مخفیانه به پکن سفر کرد.
کد خبر :
۵۵۴۲۹
بازدید :
۱۴۹۱
"من یک ماموریت سری و خطرناک دارم. برای من یک بازیکن فوتبال از وست پوینت بیاورید. " این نقل قولی از ژنرال جرج سی مارشال، معمار پیروزی آمریکا در جنگ جهانی دوم است. وی فارغ التحصیل از آموزشگاه نظامی ویرجینیا بود. ژنرال مارشال رهبری زیرک بود.
مطمئن نیستم که مایک پومپئو زمانی که در وست پوینت حضور داشته، چه رشته ورزشی را بازی می‌کرده، اما سال‌های زیاد ارائه خدمات عمومی او، قطعا این شعار آکادمی "وظیفه، افتخار، کشور" را منعکس می‌کند. آخرین اقدام جسورانه او، هماهنگ کردن نشست بین رئیس جمهور و جمهوری خلق دموکرات کره بود.
از یک طرف، هیچ چیز عجیبی در مورد سیاست پنهان وجود ندارد و برای یک رئیس جمهور، سپردن یک ماموریت به کسی که در وزارت امور خارجه آمریکا کار نمی‌کند، امری غیر معمول نیست. مثال معروفی را که می‌توان نام برد، هنری کیسینجر است که در سال ۱۹۷۱ به طور مخفیانه به پکن سفر کرد در حالی که پست او مشاور امنیت ملی بود. سفر او زمینه را برای بازدید تاریخی نیکسون از چین آماده کرد.
از طرفی دیگر، دیپلماسی سطح بالا با پیونگ یانگ فراتر از معاملات تجاری است. دو دهه از ملاقات یک مقام ارشد آمریکایی با رهبران سطح بالای کره شمالی می‌گذرد.
اینکه پرزیدنت ترامپ این ماموریت را به پومپئو سپرده نشان دهنده اعتماد رئیس جمهور به وی است و این اعتماد خود دلیلی کافی است تا وزیر امور خارجه بعدی را این نمایده کنگره سابق و رئیس فعلی سی آی‌ای بدانیم.
با هر مقیاسی که بسنجیم، متوجه می‌شویم که پومپیو چیزی فرای واجد شرایط است و مخالفت با این انتصاب را امری بسیار دشوار می‌کند.
علاوه بر ملاقات با "مرد موشکی"]رهبر کره شمالی رئیس جمهور می‌بایست از پس دست انداز‌های بزرگ سیاسی پیش رو در ماه‌های آینده، از جمله توافق ایران و نشست ناتو، بربیاید. وزارت امور خارجه می‌بایست در این شرایط در کنار رئیس جمهور حضور داشته باشد. مسئله آزار دهنده این است که سناتور‌ها از کاخ سفید به خاطر نداشتن یک تیم دیپلماتیک کامل انتقاد می‌کنند و از طرفی در مورد انتصاب یک مقام ارشد مخالفت می‌کنند.
می‌شود گفت که به حضور پومپئو نیاز است، چون گفت: وگو‌های دیپلماتیک با پیونگ یانگ تازه آغاز شده است.
شاید تا زمانی که آمریکا و متحدانش بیشترین میزان فشار (بازدارندگی موشکی، دفاع موشکی، بازدارندگی معمول و تحریم‌های شدید) را اعمال کنند، نگرانی از طرف آمریکا وجود نداشته باشد تا زمانی که کره شمالی دیگر تهدیدی اتمی محسوب نشود، آمریکا کمی در تعاملات دیپلماتیک خود ریسک خواهد کرد.
اما ایالات متحده تنها طرف مذاکره نیست. خوشبختانه برای ما همگرایی منافع استراتژیک در میان آمریکا، کره جنوبی و ژاپن بیشتر از کره شمالی، چین و روسیه است. تلاش دیپلماتیک ما نیز باید این مزیت را محفوظ نگه دارد و از این جهت پومپئو کاملا مناسب به نظر می‌رسد.
یک وظیفه مهم دیپلماتیک وجود دارد که باید انجام شود چیزی که بهتر است یک نفر بیرون از وزارت امور خارجه مدیریتش کند تا از کاخ سفید. تلاش‌های دیپلماتیک ایالات متحده و کره جنوبی باید هماهنگ باشد. وزیر اتحاد سئول گفته است که برنامه ملاقات دو رهبر، سه حوزه اصلی را شامل می‌شود: از بین بردن سلاح‌های اتمی، ایجاد صلح دائمی و بهبود روابط بین دو کره. این گفت: وگو تا زمانی خوب است که این تمایل به بستن قرارداد باعث تکرار همان داستان قدیمی نشود که کیم بدون هیچ زحمتی به خواسته‌های خود رسید.
ما نیازمند هماهنگی کامل بین واشنگتن و سئول قبل از برگزاری هر دو نشست هستیم. خوب می‌شود اگر ترامپ وزیر امور خارجه خود را مسئول این کار کند.
مطمئن نیستم که مایک پومپئو زمانی که در وست پوینت حضور داشته، چه رشته ورزشی را بازی می‌کرده، اما سال‌های زیاد ارائه خدمات عمومی او، قطعا این شعار آکادمی "وظیفه، افتخار، کشور" را منعکس می‌کند. آخرین اقدام جسورانه او، هماهنگ کردن نشست بین رئیس جمهور و جمهوری خلق دموکرات کره بود.
از یک طرف، هیچ چیز عجیبی در مورد سیاست پنهان وجود ندارد و برای یک رئیس جمهور، سپردن یک ماموریت به کسی که در وزارت امور خارجه آمریکا کار نمی‌کند، امری غیر معمول نیست. مثال معروفی را که می‌توان نام برد، هنری کیسینجر است که در سال ۱۹۷۱ به طور مخفیانه به پکن سفر کرد در حالی که پست او مشاور امنیت ملی بود. سفر او زمینه را برای بازدید تاریخی نیکسون از چین آماده کرد.
از طرفی دیگر، دیپلماسی سطح بالا با پیونگ یانگ فراتر از معاملات تجاری است. دو دهه از ملاقات یک مقام ارشد آمریکایی با رهبران سطح بالای کره شمالی می‌گذرد.
اینکه پرزیدنت ترامپ این ماموریت را به پومپئو سپرده نشان دهنده اعتماد رئیس جمهور به وی است و این اعتماد خود دلیلی کافی است تا وزیر امور خارجه بعدی را این نمایده کنگره سابق و رئیس فعلی سی آی‌ای بدانیم.
با هر مقیاسی که بسنجیم، متوجه می‌شویم که پومپیو چیزی فرای واجد شرایط است و مخالفت با این انتصاب را امری بسیار دشوار می‌کند.
علاوه بر ملاقات با "مرد موشکی"]رهبر کره شمالی رئیس جمهور می‌بایست از پس دست انداز‌های بزرگ سیاسی پیش رو در ماه‌های آینده، از جمله توافق ایران و نشست ناتو، بربیاید. وزارت امور خارجه می‌بایست در این شرایط در کنار رئیس جمهور حضور داشته باشد. مسئله آزار دهنده این است که سناتور‌ها از کاخ سفید به خاطر نداشتن یک تیم دیپلماتیک کامل انتقاد می‌کنند و از طرفی در مورد انتصاب یک مقام ارشد مخالفت می‌کنند.
می‌شود گفت که به حضور پومپئو نیاز است، چون گفت: وگو‌های دیپلماتیک با پیونگ یانگ تازه آغاز شده است.
شاید تا زمانی که آمریکا و متحدانش بیشترین میزان فشار (بازدارندگی موشکی، دفاع موشکی، بازدارندگی معمول و تحریم‌های شدید) را اعمال کنند، نگرانی از طرف آمریکا وجود نداشته باشد تا زمانی که کره شمالی دیگر تهدیدی اتمی محسوب نشود، آمریکا کمی در تعاملات دیپلماتیک خود ریسک خواهد کرد.
اما ایالات متحده تنها طرف مذاکره نیست. خوشبختانه برای ما همگرایی منافع استراتژیک در میان آمریکا، کره جنوبی و ژاپن بیشتر از کره شمالی، چین و روسیه است. تلاش دیپلماتیک ما نیز باید این مزیت را محفوظ نگه دارد و از این جهت پومپئو کاملا مناسب به نظر می‌رسد.
یک وظیفه مهم دیپلماتیک وجود دارد که باید انجام شود چیزی که بهتر است یک نفر بیرون از وزارت امور خارجه مدیریتش کند تا از کاخ سفید. تلاش‌های دیپلماتیک ایالات متحده و کره جنوبی باید هماهنگ باشد. وزیر اتحاد سئول گفته است که برنامه ملاقات دو رهبر، سه حوزه اصلی را شامل می‌شود: از بین بردن سلاح‌های اتمی، ایجاد صلح دائمی و بهبود روابط بین دو کره. این گفت: وگو تا زمانی خوب است که این تمایل به بستن قرارداد باعث تکرار همان داستان قدیمی نشود که کیم بدون هیچ زحمتی به خواسته‌های خود رسید.
ما نیازمند هماهنگی کامل بین واشنگتن و سئول قبل از برگزاری هر دو نشست هستیم. خوب می‌شود اگر ترامپ وزیر امور خارجه خود را مسئول این کار کند.
منبع: دیپلماسی ایرانی
۰
