قاسم افشار مامورِ معذور نبود

سید محمدعلی ابطحی | مامورانِ معذور‌تر از همه در سیستم اداری، مجریان صدا و سیما هستند. معذورانی که کار دشوارتری از سایر ماموران معذور دارند. در سیستم رسانه‌ای ایران، از وقتی که تلویزیون در ایران آمده، در بخش‌های خبری مجریان فقط همیشه خوانندگان خوبی برای اخبار بوده‌اند.

هیچ زمانی نمی‌توانسته‌اند در جملات یا محتوا دخل وتصرفی داشته باشند. مردم هم این را می‌دانند. به همین دلیل کمتر شده که با مجری خبری صدا وسیما در خیابان برخورد کنند و نگرانی‌ها یا دلخوری‌های خودشان را بر سر آن‌ها خالی کنند. این مقدمه را داشته باشید.

قاسم افشار سکته کرد. او از مشهور‌ترین و پرکار‌ترین مجریان خبر صدا وسیما بود. روز‌هایی که او خبر می‌خواند، روز‌های پربیننده صدا وسیما بود. روز‌های جنگ بود. خبر‌های جبهه‌ها را می‌خواند. با صدایش دلهره‌های جبهه‌ها، شادمانی‌های پیروزی، اضطراب‌های اقتصادی، موفقیت‌های سازندگی، و اوج‌های دوران اصلاحات، همه با تصویر و صدای قاسم افشار به گوش‌ها می‌رسید. افشار مثل بقیه مجریان البته که خبرخوان بود ونه خبرنویس و تحلیلگر.

اما اگر قرار باشد به تلاشگران دوران جنگ و دفاع مقدس اهمیت بدهند، حتما افشار هم مدال‌های خوبی می‌گیرد.

در ته‌چهره‌اش گاهی که اخبار خبرنویسان افراطی را می‌خواند، می‌توانستی آرامش اینکه در قبال آن‌ها مسوولیتی ندارد را دید.

من که خیلی در دوران مدیریت‌های دوران جنگ چهره آرام و متینش رادر راهرو‌های جام جم می‌دیدم، نمی‌دانستم که غیر از تصویر وصدای خوب، گرایش‌های مردم‌محورش هم اینقدر جدی است. بعد‌ها که آزاد شدیم خانواده‌ها تعریف کردند که قاسم افشار در اعتراض به نحوه خبرنویسی و قضایایی که بعد‌ها کهریزکش معلوم شد، دست از خبرخوانی کشیده است؛ و به همان دلیل سال‌های غربت و دور از جعبه جادویی را برای خودش خرید.

زندگی هیچ گوینده‌ای مثل قاسم افشار پرخاطره نشد. خاطره خواندن خبر‌های جنگ. پیروزی، دفاع، سازندگی، اصلاحات و در نهایت خاطره نخواندن خبر‌های حوادث ۸۸ به روایت نویسندگان صدا و سیما.