معامله قرن، تکرار دروغ "اسلو"

محمدمحسن فیاضی | سرانجام ترامپ رسماً از آن چه در رسانه‌ها «معامله قرن» یاد می‌شد رونمایی کرد و آن را چشم‌انداز صلح نامید. در دو سال گذشته گمانه‌زنی‌های زیادی درباره آن شده بود؛ از محل پایتخت فلسطین تا وضعیت قدس و راه ارتباطی میان غزه و کرانه باختری و آینده شهرک‌های ساخته شده در کرانه باختری.

بخش بسیاری از گمانه‌زنی‌ها و ادعا‌های فاش شده پیشین به حقیقت پیوست و دیگر گمانه‌زنی نیست بلکه یک سند سیاسی است که آمریکا آن‌ها را به رسمیت شناخته است. آمریکا برای تحقق معامله قرن، اقدامات مختلفی طی دو سال گذشته انجام داده بود. انتقال سفارت آمریکا به قدس، به رسمیت شناختن جولان به‌عنوان خاک سرزمین‌های اشغالی، حذف نام دولت فلسطین از سایت وزارت خارجه آمریکا و قطع کمک‌های مالی به سازمان آنروا (آوارگان فلسطینی) نمونه‌ای از مهم‌ترین اقدامات بود.

این عبارات را به خاطر بسپارید: «بهبود سه برابری اقتصاد فلسطینی‌ها، ایجاد راه ارتباطی امن میان غزه و کرانه باختری، ایجاد بیش از یک‌میلیون فرصت شغلی، وعده ۵۰ میلیاردی سرمایه‌گذاری خارجی و فرصت طلایی برای فلسطینیان که دولتی به نام خود داشته باشند.»

این عبارات بخشی از وعده‌های ترامپ به فلسطینیان در شب رونمایی از معامله قرن بود. وعده‌هایی که در حاشیه نقشه‌ای عجیب از دولت فلسطینی ارائه شد. وعده‌هایی که با شروطی از جمله خلع سلاح تمام جریانات مقاومت و پذیرش تمام معامله قرن از سوی فلسطینیان هم همراه بوده است.

جارد کوشنر، داماد ترامپ در مصاحبه با اسکای‌نیوز گفته است: اگر فلسطینی‌ها قبول کنند مذاکره کنند از فرصت‌های سرمایه‌گذاری و اشتغال بهره‌مند خواهند شد! اما تاریخ نشان داده این طرح‌های صلح تنها یک گام برای برداشتن گام‌های بعدی در اشغالگری کامل است.

بر اساس توافق مشهور به اسلو که میان یاسر عرفات به نمایندگی ساف و اسحاق رابین به نمایندگی رژیم صهیونیستی در سال ۱۹۹۳ امضا شد، قرار بر این شد که ساف به ازای به رسمیت شناختن رژیم صهیونیستی به‌عنوان نماینده فلسطینیان از سوی صهیونیست‌ها به‌عنوان دولت فلسطینی شناخته شود و صهیونیست‌ها هم از کرانه باختری و نوار غزه (مرز‌های ۱۹۶۷) عقب‌نشینی کنند. همچنین بر اساس اسلو موضوعات اصلی ظرف پنج سال از طریق مذاکره باید موردتوافق نهایی قرار می‌گرفتند و دو طرف بر پایه یک معاهده، پایان منازعه را اعلام می‌کردند.

موضوعات اصلی عبارت بودند از: تعیین تکلیف شهر قدس، بازگشت آوارگان فلسطینی، شهرک‌های صهیونیست نشین که در سرزمین‌های اشغالی سال ۱۹۶۷ ساخته‌شده‌اند و تعیین مرز‌های مشترک. حال با گذشت بیش از ۲۵ سال از توافق اسلو نه تنها رژیم صهیونیستی از مناطق اشغالی ۱۹۶۷ عقب‌نشینی نکرده، حتی تشکیلات خودگردان هرگز به‌عنوان دولت فلسطینی به رسمیت شناخته نشده است.

اسلو در حقیقت کلیدواژه ماهیت و مشروعیت وجودی تداوم اشغالگری صهیونیست‌ها بود. نتانیاهو رسما و با تمام وقاحت اعلام می‌کند: ترامپ حق حاکمیت اسرائیل بر غور اردن (بخشی از کرانه باختری) را به رسمیت شناخته است. طرح‌های قبلی همگی شکست خورد، زیرا منافع اساسی "اسرائیل" و خواسته‌های فلسطینیان در آن گنجانده نشده بود.

سخنان نتانیاهو در خصوص طرح‌های پیشین به خوبی فاش می‌کند که این طرح‌ها هیچ کدام با هدف پایان و حل مسئله نیست. معامله قرن و حضور برخی سفرای عربی در اجلاس رونمایی آن، نه تنها مقدمه‌ای برای حل مسئله فلسطین نخواهد بود، بلکه نقطه شروعی برای آغاز گام‌های بعدی اشغالگری خواهد بود.

روزی که برخی کشور‌های عربی، چون یاسر عرفات از تصمیم خود در امضای توافق با صهیونیست‌ها پشیمان باشند دور نیست؛ اما کاش آن روز آن‌قدر دیر نباشد که پشیمانی و تلاش برای جبران به داستان ترور عرفات ختم شود.

تشکیلات خودگردان و محمود عباس، اسرائیل را به لغو اسلو و خروج از آن در حالی تهدید می‌کنند که با رونمایی از معامله قرن عملاً طرح اسلو به پایان خط رسیده و حالا طیف سازشگر عربی- فلسطینی باید برای خواسته‌ها و آرزو‌هایی کمتر از مرز‌های ۱۹۶۷، قدس شریف، بازگشت آوارگان و وعده‌های اسلو تلاش و التماس کنند. مسیر تاریخ روشن است؛ تنها راه فلسطین مقاومت مسلحانه است، همان‌گونه که غزه و لبنان آزاد شد.

منبع: روزنامه خراسان