معلمان و سال ویروسی

غزل لطفی | سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹ اولین سال تماما مجازی است که برای هماهنگ شدن معلم و دانش‌آموز و جبران کاستی‌های ماه‌های آخر سال تحصیلی قبل از ۱۵ شهریور ماه شروع شد.

شبکه آموزش دانش‌آموزی (شاد) بنا شده بود، اما هنوز نقاط ضعف و قدرت آن بررسی نشده بود و معلمان همزمان که به تدریس می‌پرداختند با کاستی‌هایی که هنوز نه شناخته شده بود و نه راه‌حلی برای آن بود نیز مواجه بودند و این قشر همیشه ایثارگر چاره‌ای جز تاب‌آوری نداشتند.

از مشکلات نت وکمبود ابزار هوشمند بسیار گفتیم، اما نگفتیم که در همین شرایط، تحصیل چگونه ادامه پیدا کرد و چطور یک سال تحصیلی دیگر رو به پایان است.

نگفتیم معلمی که هر سال ساعت‌های طولانی را درکنار دانش‌آموزان می‌گذراند و آن‌قدر می‌گفت و می‌پرسید تا از یادگیری کودکان ما اطمینان حاصل کند در این سال مجازی چطور وقتی نت قطع می‌شد برای تک‌تک شاگردانش پیامک می‌فرستاد تا آموزش متوقف نشود.

روز‌هایی که شبکه شاد از دسترس خارج می‌شد به سرعت شاگردانش را در واتس‌آپ گرد‌هم می‌آورد تا آموختن ادامه پیدا کند و حتی نپرسیدیم که چقدر از حقوقش را صرف خرید بسته اینترنتی و قبض تماس‌های مکررش با دانش‌آموزان می‌کند؟

تحصیل مجازی را این‌طور برای خود معنا کردیم همان‌طور که هر ساعتی که می‌خواهیم با دوست و فامیل چت می‌کنیم پس محق هستیم در هر ساعت از شبانه‌روز به معلم فرزندمان پیام بدهیم و اگر پاسخ نداد هم طلبکار باشیم و اصلا یادمان هم نیفتاد که او هم مثل ما خانواده و دغدغه‌های خاص خود را دارد.

معلمی که تمام سال باید یک شیفت را به تدریس می‌گذراند و در شیفت بعدی به آماده‌سازی محتوای آموزشی روز بعد می‌پرداخت و گاهی برای ضبط یک مبحث مجبور بود چندین‌بار تکرار کند تا صدای کودک همسایه و ماشین ضایعاتی و دستفروش دوره‌گرد و... در فیلم نباشد.

حتما شما هم اگر فرزندی در سن تحصیل داشته باشید با این موضوع مواجه شده‌اید که چند روز یک بار حافظه گوشی کودکان پر می‌شود و نیاز به پاک کردن دیتا‌های قدیمی دارد حالا تصور کنید معلمی را که هر روز حدود۲۰ دانش‌آموز برایش تکالیف و اشکالات و سوالات‌شان را به طور عمومی در کلاس درس می‌فرستند وگاهی هم برای پرسیدن سوالاتی در مورد موضوعاتی که درکلاس به طور کامل یاد نگرفته‌اند، خصوصی هم برای معلم‌شان پیام می‌فرستند و معلم باید تمام این پیام‌ها را ببیند و پاسخ بدهد تا محکوم به بی‌توجهی نشود و با توجه به حافظه محدود همه ابزار‌های هوشمند مجبور است برای خودش یادداشت‌برداری کند تا به نقاط قوت و ضعف همه دانش‌آموزان اشراف کامل داشته باشد.

معلم بودن در این سال ویروسی یعنی شغلی ۲۴ ساعته بدون تعطیلی، یعنی تکالیفی که کودکان ما عکسش را؛ با کیفیت یا بدون کیفیت برای معلم‌شان فرستاده‌اند و او باید کلمه به کلمه آن را بررسی کند و همچنان مانند سال‌های گذشته نیز تا نیمه‌های شب برگه‌های امتحانی را تصحیح کند ولی این بار در یک گوشی به اندازه کف دست و عکس‌های تیره و روشنی که برای دیدن آن‌ها امروز دو نمره چشمانش ضعیف‌تر شده است.

اشتباهات سهوی همیشه در گفتار همه است، اما معلمین درتمام لحظات تدریس باید حواس‌شان را جمع می‌کردند که سوژه دنیای مجازی نشوند و این دیگر واقعا بی‌انصافی بود. یک‌سال تحصیلی دیگر با تمام چالش‌هایش رو به پایان است و معلمین با تمام سختی‌هایی که پیش‌رو داشتند، لحظه لحظه و با عشق و ایثار و تمام وجود تلاش کردند تا تحصیل متوقف نشود.

هفته معلم مبارک