آموزش و پرورش بدون وزیر!

محمد داوری | متاسفانه باز هم بی‌توجهی به نظام آموزشی و ناامیدی از سرنوشت ۱۵ میلیون کودک و نوجوان، نسلی که بسیاری از آن‌ها به دلیل قرار گرفتن در چرخه فقر و محرومیت تنها امیدشان به همین کلاس‌های درس و نفس مسیحایی معلمانی است که ممکن است روزنه امیدی برای‌شان بگشایند، اما گویا قرار نیست این روزنه امید، رونق یابد و هر دولت دریغ در دولت قبلی.

دولت سیزدهم با ژست جهادی و انقلابی نخستین پیامش این بود که ارزش‌های انقلاب را با یک جهش انقلابی مورد توجه قرار می‌دهد و انتظار این بود که در این راستا نهاد‌ها و دستگاه‌هایی مانند آموزش و پرورش در اولویت و مورد توجه جدی قرار گیرد، انتظاری که نه تنها با معرفی وزرای پیشنهادی محقق نشد بلکه همگان حتی نزدیکان به رییس دولت را شگفت‌زده کرد که واکنش همه جریان‌ها و همه طیف‌ها به ویژه جامعه فرهنگیان تلنگری را به ابراهیم رییسی وارد کرد.

تلنگری که انتظار می‌رفت و انتظار می‌رود صدای منتقدان و انتظارات آن‌ها شنیده و مورد توجه قرار گیرد و در معرفی گزینه بعدی مورد توجه قرار گیرد، گزینه‌ای که علی‌رغم گذشت بیش از دو ماه از استقرار وزرای سایر وزارتخانه‌ها هنوز معرفی نشده است که این تعلل نخست نشان از کم‌توجهی شخص رییس دولت به آموزش و پرورش و سپس سردرگمی وی و تیم مشاورانش پیرامون رسیدن به گزینه مناسب است.

هر چند باغگلی به عنوان چهره‌ای که گفته می‌شد به رییسی نزدیک است گفته بود گزینه بعدی هم از جنس او خواهد بود ولی بعید است بعد از واکنش‌های گسترده منفی نسبت به ایشان دوباره چنین اشتباهی رخ دهد البته در روز‌های اخیر نام‌هایی مطرح شده بود که برخی شباهت زیادی به باغگلی داشتند، اما بعید به نظر می‌رسد که چنین گزینه‌هایی معرفی شوند.

بی وزیر بودن وزارت آموزش و پرورش و در حاشیه بودن مساله آموزش در دولت سیزدهم بیش از گذشته همه را نگران کرده است، چراکه نظام آموزشی ناکارآمد ما با شوک کرونا بیشتر دچار ناکارآمدی شد و محرومیت تعداد زیادی از کودکان از تحصیل بیش از گذشته هشدار‌دهنده شده است.

انتظار می‌رود نه تنها دولت سیزدهم به آموزش و پرورش توجه ویژه داشته باشد بلکه از مزیت همراهی سایر ارکان حاکمیت بهره برده و همه ظرفیت‌ها را برای کارآمد نمودن نظام آموزشی و تحقق عدالت و کیفیت آموزش به کار گیرد، ظرفیت‌هایی که بی‌تردید اگر در خدمت آموزش و پرورش قرار گیرد می‌تواند امیدبخش باشد حداقل به یکی از شعار‌های انقلابی که حمایت از محرومان و مستضعفان بوده در حوزه آموزش جامه عمل پوشانده شود و مانع محرومیت کودکان از تحصیل شوند به عبارتی کیفیت آموزش پیشکش، فکری به حال کمیت آموزش کنند.