بوستان سعدی؛ درسی از شیخ اجل: «تواضع انسان را بزرگ می‌کند»

فرادید| سعدی گلستان را در اردیبهشت‌ماه سال 655 و 656 هجری سرود و دو تا از حکمت‌آموزترین و در عین حال شیرین‌ترین آثار ادبیات فارسی را به وجود آورد. شاید همین شیرینی و پندآموزی این دو اثر سعدی است که باعث شده است که استاد اصغر دادبه معتقد باشند که مدخل آشنایی با ادبیات فارسی باید بوستان و گلستان سعدی باشد.

به گزارش فرادید، گلستان، هشت باب دارد که هر باب آن موضوع خاصی دارد. سعدی آنچنان حکمت را با شیرین‌سخنی پیوند داده است که مخاطب از هر سطر  آن لذت خواهد برد. تا پیش از سعدی نثر مسجع فارسی، با وجود این که هرگز از شیرینی تهی نبود، اما سرشار از تکلف و زیاده‌روی بود. نمونه بارز چنین متنی را می‌توان مقامات حمیدی دانست که با وجود این که مورد پسند بسیاری از شعرا و ادیبان زمان خود و پس از خود واقع شد، اما به دلیل همین زیاده‌روی‌ها در نهایت به مقامی که گلستان در ادامه یافت، حتی نزدیک هم نشد.

باب چهارم: در تواضع

در جهان امروز که سرشار از تبلیغات بی‌جا و ریا در معرفی خود است، شاید چندان جایگاهی برای تواضع باقی نمانده باشد. با این حال تواض همچنان گوهری است که می‌توان در دل بعضی انسان‌ها پیدا کرد.

یکی قطره باران ز ابری چکید

خجل شد چو پهنای دریا بدید

 

که جایی که دریاست من کیستم؟

گر او هست حقا که من نیستم

 

چو خود را به چشم حقارت بدید

صدف در کنارش به جان پرورید

 

سپهرش به جایی رسانید کار

که شد نامور لؤلؤ شاهوار

 

بلندی از آن یافت کاو پست شد

در نیستی کوفت تا هست شد

 

تواضع کند هوشمند گزین

نهد شاخ پر میوه سر بر زمین