همه چیز درباره کیف هسته ای و مرموز «پوتین» و «ترامپ»
هر دو کیف آمریکایی و روسی برای اطمینان از کنترل رئیس‌جمهور بر زرادخانه هسته‌ای طراحی شده‌اند، اما تفاوت‌هایی دارند. کیف آمریکایی روی تأیید هویت رئیس‌جمهور و انتقال دستور به پنتاگون تمرکز دارد، در حالی که چگت بخشی از یک سیستم سه‌گانه است که نیاز به هماهنگی بین رئیس‌جمهور، وزیر دفاع و رئیس ستاد کل دارد.
فرادید| کیف هسته‌ای، که در آمریکا به «توپ فوتبال هسته‌ای» (Nuclear Football) و در روسیه به «چگت» (Cheget) معروف است، ابزاری استراتژیک برای صدور دستور حمله هسته‌ای توسط رهبران این کشورها است.
به گزارش فرادید، این کیف‌ها، که همیشه در نزدیکی رئیس‌جمهور ایالات متحده و رئیس‌جمهور روسیه قرارد دارند، حاوی تجهیزات ارتباطی امن برای انتقال دستورات به نیروهای نظامی و اجرای حملات هسته‌ای هستند. این ابزارها به عنوان نمادی برای نشان‌دادن قدرت بازدارندگی هسته‌ای و بخشی از سیستم‌های فرماندهی و کنترل تسلیحات استراتژیک شناخته می‌شوند.
کیف هسته‌ای آمریکا
کیف هسته‌ای آمریکا، که رسماً «کیف اضطراری رئیس‌جمهور» (Presidential Emergency Satchel) نامیده می‌شود، یک چمدان چرمی با وزن حدود ۲۰ کیلوگرم است که توسط یک دستیار نظامی از یکی از شش شاخه نظامی آمریکا حمل می‌شود. این کیف حاوی کدها و اطلاعات لازم برای تأیید هویت رئیس‌جمهور و صدور دستور حمله هسته‌ای است. طبق گزارش‌ها، محتویات آن شامل «کتاب سیاه» (گزینه‌های تلافی‌جویانه)، فهرستی از مکان‌های محرمانه، دستورالعمل‌های سیستم پخش اضطراری، و کارت تأیید هویت («بیسکویت») است.
این کیف از زمان دولت کندی همراه رؤسای جمهور بوده و در مواقع خروج از کاخ سفید، توسط دستیاری با بررسی‌های امنیتی سختگیرانه حمل می‌شود. برخلاف تصور عمومی، این کیف دکمه‌ای برای پرتاب مستقیم موشک ندارد، بلکه دستورات را به مرکز فرماندهی نظامی ملی در پنتاگون منتقل می‌کند. در دوران دونالد ترامپ، این کیف در سفرهای بین‌المللی، مانند دیدار ۲۰۱۷ با شی جین‌پینگ در پکن، جنجال‌ساز شد، زمانی که مأموران چینی تلاش کردند مانع ورود دستیار حامل کیف به سالن دیدار شوند.
کیف هسته‌ای روسیه
کیف هسته‌ای روسیه، موسوم به «چگت» (به نام کوهی در قفقاز)، بخشی از سیستم ارتباطی امن «کازبک» است که رئیس‌جمهور را به ستاد کل نیروهای مسلح و نیروهای موشکی استراتژیک متصل می‌کند. این کیف، که معمولاً توسط یک افسر نیروی دریایی حمل می‌شود، حاوی ابزارهایی برای انتقال دستور حمله هسته‌ای است.
بر اساس گزارش‌ها، چگت شامل یک صفحه کلید و دکمه‌های سفید «پرتاب» و قرمز «لغو» است که با یک کارت فلش ویژه فعال می‌شود. برخلاف کیف آمریکایی، اطلاعات کمتری درباره چگت در دسترس است، اما گفته می‌شود سه کیف مشابه در اختیار رئیس‌جمهور، وزیر دفاع، و رئیس ستاد کل قرار دارد. ولادیمیر پوتین اغلب این کیف را در سفرهای خارجی، مانند دیدار ۲۰۲۳ با شی جین‌پینگ در پکن، به نمایش گذاشته است تا قدرت هسته‌ای روسیه را به رخ بکشد. این نمایش‌ها، به‌ویژه در بحبوحه تنش‌های اوکراین، به‌عنوان ابزاری برای بازدارندگی و نمایش قدرت تلقی می‌شوند.
مقایسه و چالش‌ها
هر دو کیف آمریکایی و روسی برای اطمینان از کنترل رئیس‌جمهور بر زرادخانه هسته‌ای طراحی شده‌اند، اما تفاوت‌هایی دارند. کیف آمریکایی روی تأیید هویت رئیس‌جمهور و انتقال دستور به پنتاگون تمرکز دارد، در حالی که چگت بخشی از یک سیستم سه‌گانه است که نیاز به هماهنگی بین رئیس‌جمهور، وزیر دفاع و رئیس ستاد کل دارد.
این ساختار در روسیه برای جلوگیری از تصمیم‌گیری یک‌جانبه طراحی شده است. با این حال، برخی تحلیلگران، مانند دانیل الزبرگ، معتقدند که کیف هسته‌ای بیشتر یک ابزار سیاسی و نمایشی است، زیرا اختیار واقعی پرتاب ممکن است به فرماندهان نظامی واگذار شده باشد. در مورد ترامپ، نگرانی‌هایی درباره ثبات روانی او و دسترسی به کیف هسته‌ای مطرح بود، به‌ویژه پس از سخنانش درباره استفاده احتمالی از تسلیحات هسته‌ای. برای پوتین، نمایش عمومی چگت، مانند سفر ۲۰۲۳ به چین یا مراسم ۲۰۲۳ در سن‌پترزبورگ، به‌عنوان بخشی از استراتژی ارعاب غرب تفسیر شده است.
وضعیت کنونی و تأثیرات استراتژیک
تا سال ۲۰۲۵، کیف‌های هسته‌ای همچنان همراه پوتین و ترامپ (در دوره‌های ریاست‌جمهوری) بوده و نمادی از قدرت و مسئولیت عظیم رهبران این دو کشور هستند. در آمریکا، کیف هسته‌ای به‌طور مداوم همراه رئیس‌جمهور است و در انتقال قدرت، تا لحظه تحلیف رئیس‌جمهور جدید فعال باقی می‌ماند. در روسیه، نمایش‌های مکرر چگت در رسانه‌ها، به‌ویژه در جریان تنش‌های اوکراین و روابط با غرب، نشان‌دهنده تأکید پوتین بر بازدارندگی هسته‌ای است.
این کیف‌ها، با وجود ماهیت محرمانه‌شان، یادآور شکنندگی صلح جهانی و خطر بالقوه جنگ هسته‌ای هستند. هرگونه استفاده از این ابزارها می‌تواند پیامدهای فاجعه‌بار جهانی داشته باشد، و به همین دلیل، امنیت و پروتکل‌های اطراف آن‌ها از حساسیت بالایی برخوردار است.
