پیش‌بینی ترسناک آیزاک نیوتون از پایان جهان در سال ۲۰۶۰

آیزاک نیوتن، فیزیکدان، ریاضی‌دان و ستاره‌شناس قرن هفدهم و هجدهم، که بیشتر به خاطر تدوین قوانین حرکت و جاذبه شناخته می‌شود، در کنار دستاوردهای علمی برجسته‌اش، پیش‌بینی قابل توجهی درباره پایان جهان ارائه داده است. او تخمین زده بود که جهان در سال ۲۰۶۰ به پایان خواهد رسید. این پیش‌بینی که بیش از ۳۰۰ سال پیش نوشته شده، در بالای صفحه‌ای حاوی محاسبات ریاضی متعلق به نیوتن یافت شده است.

نکته قابل توجه این است که این پیش‌بینی بر مبنای باورهای عمیق مذهبی نیوتن شکل گرفته بود. نیوتن به عنوان یک پروتستان، تفسیر خاصی از کتاب مقدس مسیحیان داشت و بر اساس این تفسیر و همچنین تحلیل وقایع تاریخی، به این نتیجه رسید که پایان جهان با نبرد «آرماگدون» (Armageddon) مقارن خواهد بود. در ادامه این مطلب همراه گجت نیوز باشید.

آیزاک نیوتن چگونه پایان جهان را پیش‌بینی کرد؟

نبرد آرماگدون که در کتاب مکاشفه به آن اشاره شده، نبردی عظیم و سرنوشت‌ساز بین نیروهای خیر و شر است. در این نبرد، نیروهای خیر به رهبری خداوند و نیروهای شر تحت فرمان پادشاهان زمین به مصاف یکدیگر خواهند رفت. بر اساس این دیدگاه مذهبی نبرد آرماگدون به منزله پایان دوران کنونی جهان و آغازگر دوره‌ای جدید از صلح و آرامش الهی خواهد بود.

شایان ذکر است که در حالی که دستاوردهای علمی نیوتن بر اساس مشاهدات دقیق و استدلال منطقی بنا شده‌اند، پیش‌بینی او درباره پایان جهان ریشه در باورهای مذهبی و تفسیر شخصی او از متون دینی دارد.

آیزاک نیوتن با اتکا به تفسیر شخصی خود از کتاب مقدس و استفاده از محاسبات ریاضی، تلاش کرد تا زمان دقیق وقوع نبرد آرماگدون و پایان جهان را مشخص کند. او با بررسی دقیق تاریخ‌های ذکر شده در کتاب مقدس، روزهای مشخص‌شده در این متون را به عنوان سال در نظر گرفت و از این طریق به تخمین خود دست یافت.

نیوتن اعتقاد داشت که یک دوره ۱۲۶۰ ساله نشان‌دهنده فاصله زمانی انحراف کلیسا از مسیر اصلی خود و ظهور مذاهب تثلیثی فاسد، به ویژه کلیسای کاتولیک است که برخی از پروتستان‌ها آن را بدعت‌آمیز می‌دانستند. او برای تعیین زمان آغاز این دوره، تاریخ‌های مختلف را مورد بررسی قرار داد و به این نتیجه رسید که این روند از سال ۸۰۰ میلادی، یعنی زمان تأسیس امپراتوری مقدس روم آغاز شده است.

با افزودن ۱۲۶۰ سال به این تاریخ، نیوتن به سال ۲۰۶۰ میلادی به عنوان زمان احتمالی پایان جهان رسید. نیوتن در نامه‌ای که در سال ۱۷۰۴ نوشته، توضیح داده است که عبارت «زمان، زمان‌ها و نصف زمان» در کتاب مقدس معادل ۴۲ ماه، ۱۲۶۰ روز یا سه سال و نیم است. او با محاسبه هر ماه ۳۰ روز و هر سال ۱۲ ماه این معادلات را به دست آورده بود.

وی همچنین در ادامه این نامه نوشته است: «اگر این ۱۲۶۰ روز را معادل ۱۲۶۰ سال در نظر بگیریم و آن را از زمان تسلط کامل بر سه پادشاه در سال ۸۰۰ میلادی محاسبه کنیم، پایان آن در سال ۲۰۶۰ میلادی خواهد بود. شاید این زمان دیرتر باشد، اما دلیلی برای وقوع آن در زمانی زودتر نمی‌بینم.»

استیون دی اسنوبلن، استاد تاریخ علم، با اشاره به روش نیوتن در این پیش‌بینی، توضیح داده است که او برای این محاسبات از روش‌های پیچیده ریاضی مانند حساب دیفرانسیل و انتگرال (که خود نیوتن ابداع‌گر آن بود) استفاده نکرد، بلکه از محاسبات ساده‌ای بهره برد که حتی یک کودک نیز قادر به انجام آن بود. این موضوع نشان می‌دهد که نیوتن در این پیش‌بینی بیشتر بر باورهای مذهبی و تفسیر شخصی خود از متون دینی تکیه داشته تا دانش و روش‌های علمی خود.

محاسبات نیوتن برای روز رستاخیز

آیزاک نیوتن در محاسبات خود برای پیش‌بینی پایان جهان، به اعداد کلیدی موجود در کتاب‌های دانیال و مکاشفه، از جمله ۱۲۶۰، ۱۲۹۰، ۱۳۳۵ و ۲۳۰۰، استناد کرد. این اعداد در متون مقدس به عنوان نشانه‌هایی از پایان و آغاز دوره‌های خاصی در نظر گرفته می‌شوند. با این حال نیوتن با تفسیری خاص این اعداد را نه به عنوان روز، بلکه به عنوان سال در نظر گرفت و از روش تفسیری «هر روز برابر با یک سال» استفاده کرد. این رویکرد را برخی از مفسران کتاب مقدس برای رمزگشایی و درک پیشگویی‌های مذهبی به کار می‌برند.

در کتاب مکاشفه آمده است که پس از پایان این دوره، مسیح و مقدسین بر زمین ظاهر خواهند شد و پادشاهی خداوند را برای هزار سال در جهان برقرار خواهند کرد. نیوتن همچنین بر این باور بود که در این دوران نوین، شاخه‌های منحرف‌شده مسیحیت سقوط خواهند کرد و آموزه‌های حقیقی و اصیل انجیل بار دیگر به طور آزادانه و آشکار در سراسر جهان منتشر خواهند شد.

با وجود این اعتقادات راسخ، نیوتن در مورد تعیین تاریخ‌های پیشگویی بسیار محتاط بود. او نگران بود که اگر پیش‌بینی‌های انسانی به اشتباه از آب درآیند و به واقعیت نپیوندند، اعتبار کتاب مقدس و در نتیجه، کل ایمان مسیحی زیر سوال برود و خدشه‌دار شود.

این نگرانی باعث شد که نیوتن حتی نسبت به پیش‌بینی خود در مورد پایان جهان در سال ۲۰۶۰ میلادی نیز تردید داشته باشد و با احتیاط بنویسد: «ممکن است دیرتر رخ دهد، اما دلیلی نمی‌بینم که زودتر اتفاق بیفتد». این اظهارات نشان می‌دهند که نیوتن، علی‌رغم تلاش برای تعیین زمان دقیق پایان جهان، به محدودیت‌های دانش بشری و احتمال خطای در تفسیر متون مقدس آگاه بوده است.

هدف نیوتن از پیش‌بینی ۲۰۶۰

آیزاک نیوتن در نوشته‌ای دیگر درباره پیش‌بینی سال ۲۰۶۰ برای پایان جهان، هدف خود را جلوگیری از حدس‌های عجولانه و بی‌پایه‌ و‌ اساس عنوان کرده بود. او معتقد بود که بسیاری از افراد با ارائه پیش‌بینی‌های نادرست و اشتباه، باعث بی‌اعتبار شدن پیشگویی‌های دینی شده‌اند و در نتیجه به ایمان و باورهای مذهبی لطمه وارد می‌کنند.

نیوتن همچنین یادآوری می‌کند که مسیح مانند دزدی در شب خواهد آمد و هیچ‌کس از زمان و لحظه‌ای که خداوند برای این رویداد مقرر کرده، اطلاعی ندارد. شاید برای افراد امروزی عجیب به نظر برسد که یک دانشمند برجسته و صاحب‌نام مانند نیوتن تا این حد درگیر پیشگویی‌های مذهبی باشد. اما همانطور که استیون دی اسنوبلن، استاد تاریخ علم توضیح می‌دهد، نیوتن یک دانشمند به معنای مدرن کلمه نبود، بلکه یک فیلسوف طبیعی بود.

فلسفه طبیعی که از قرون وسطی تا قرن هجدهم رواج داشت، تنها به مطالعه و بررسی پدیده‌های طبیعی محدود نبود، بلکه شامل بررسی تجلی خداوند در پدیده‌های طبیعی نیز می‌شد. از دیدگاه نیوتن، هیچ مرز مشخص و جداگانه‌ای میان علم و دین وجود نداشت. او در طول زندگی خود پیوسته در تلاش بود تا «حقیقت الهی» را کشف کند؛ چه از طریق مطالعه دقیق و موشکافانه طبیعت و چه از طریق بررسی عمیق و تفسیر متون مقدس.

برای آیزاک نیوتن، علم و دین دو روی یک سکه بودند و هر دو می‌توانستند به درک بهتر جهان و جایگاه انسان در آن کمک کنند. این دیدگاه، که در دوران نیوتن رایج بود، با دیدگاه‌های علمی امروزی که بر تفکیک علم و دین تاکید دارند تفاوت اساسی دارد.

منبع: خبرآنلاین