کشت جیرجیرک برای مبارزه با تغییرات آب‌وهوایی
یک خانواده ۴ تا ۵نفره به حدود ۱۰۰ تا ۲۰۰گرم جیرجیرک نیاز دارد. جیرجیرک معمولا با یک غذای محلی به نام سادزا مصرف می‌شود. سازدا از ذرت درست می‌شود که جیرجیرک‌های ترد و نمکی به آن طعم می‌دهند.
کد خبر :
۹۵۹۱۲
بازدید :
۳۶۷۷
فرادید | با شور و هیجان وصف‌نشدنی‌ای می‌گوید: «آواز می‌خوانند! من عاشق صدای‌شان هستم. من عاشق این هستم که در اتاقی پر از جیرجیرک باشم.» برق چشم‌هایش حتی از پشت عینک بزرگش هم پیداست. او می‌گوید: «عاشق کاری که می‌کنم و علت انجام دادنش هستم.»
به گزارش فرادید، اسنات دیواسونی، ۳۳ ساله و مادر یک فرزند است و در مزرعه روستایی‌اش در زیمبابوه حشرات خوراکی پرورش می‌دهد. مردم روستای او و مناطق اطراف، نسل‌اندر‌نسل حشرات جنگلی و آن‌هایی که در هنگام برداشت محصولات سروکله‌شان پیدا می‌شود را می‌خوردند. اما این کارآفرین جوان راهی پیدا کرده است تا حشرات را در کل سال و در تعداد زیاد در مزرعه پرورش دهد تا بتواند به تمام مردم روستا غذا بدهد و اثرات تغییرات آب‌وهوایی را نیز کاهش دهد.
او در سال ۲۰۲۰ خط تولید حشرات خوراکی را در یک اتاق کوچک با سقف شیروانی، در مزرعه والدینش در ماروندرا، ۱۰۰کیلومتری شرق هراره، پایتخت زیمبابوه، تأسیس کرد. والدین او، مانند هر فرد دیگری در جامعه‌اش، کشاورزان خرده‌پایی هستند که ذرت، شکر، دانه‌های زمینی، تنباکو و سایر محصولات را پرورش می‌دهند و از گاو و مرغ نگه‌داری می‌کنند.
مانند هر جای دیگری در صحرای آفریقا، زندگی در روستای آن‌ها نیز هر روز سخت‌تر می‌شود. برطبق گزارش جهانی که درباره بحران غذایی که در سال ۲۰۲۰ منتشر شد، این کشور با ناامنی شدید غذایی دست‌وپنجه نرم می‌کند و میلیون‌ها نفر هم‌اکنون نیازمند کمک‌های بشردوستانه فوری هستند.
دیواسونی توضیح می‌دهد: «تغییرات آب‌وهوایی در چند سال اخیر بسیار شدید بوده است. ما سیل و خشکسالی را همزمان تجربه کرده‌ایم.» او می‌افزاید، این‌ها تعداد مزارع را کاهش داده است و به سوءتغذیه، گرسنگی و فقر و حتی بازماندن از تحصیل، در جاییکه والدین به دلیل منابع محدود نمی‌توانند هزینه تحصیل فرزندان‌شان را بپردازند، انجامیده است.
بر طبق این گزارش، زیمبابوه یکی از ۱۰کشور در جهان است که کمتر از ۲۰درصد از نوزادان به حداقل تغذیه دسترسی دارند که باعث می‌شود سلامت آن‌ها در کل طول زندگی کیفیت پایینی داشته باشد.
والدین دیواسونی برای تحصیل و آموزش فرزندان‌شان ارزش زیادی قائل بودند، اما پول کافی نداشتند تا همه فرزندان را به دبیرستان بفرستند. دیواسونی می‌گوید: «باتوجه به محدود بودن منابع خانواده، در آن زمان طبیعی بود که یک دختر ۱۵ساله ازدواج کند و بسیاری باور داشتند که بزرگ‌ترین موفقیت برای یک زن ازدواج کردن است. بنابراین، هر ۴خواهر بزرگ‌تر من خیلی زود ازدواج کردند.»
اما او می‌خواست درس بخواند و بورسیه تحصیلی کمپین بین‌المللیِ تحصیلات زنان (کامفِد) به او اجازه داد تا به دبیرستان و سپس به دانشگاه برود و نخستین فرد در روستایش باشد که برای ادامه تحصیل آن را ترک کرده است.
او اکنون یکی از دو مربی اصلی برنامه هدایت کشاورزیِ سازمان غیرانتفاعی کامفد است و به زنان جوان فقیر یاد می‌دهد که چگونه خلاق باشند و از تکنیک‌های بومی و محلی برای تطبیق دادن خود با تغییرات آب‌وهوایی استفاده کنند.
تمرکز دیواسونی و همکارش بر آموزش زنان است، زیرا زنان به دلیل کار روی زمین و تأمین غذای اعضای خانواده، اغلب نخستین افرادی هستند که تأثیر تغییرات آب‌وهوایی را احساس می‌کنند. برطبق، گزارش سازمان غذا و کشاورزی، در بسیاری از مناطق آفریقا و آسیا زنان ۶۰درصد از نیروی کار در بخش کشاورزی را تشکیل می‌دهند.
پروتئین‌های آینده
دیواسونی در زمان اشتغال به تحصیل در دانشگاه ارث در کاستا ریکا، مصمم بود راهی برای مبارزه با سوءتغذیه و ناامنی غذایی در جامعه خودش و فراتر از آن، پیدا کند. او می‌خندد و می‌گوید: «من عاشق حشره‌خواری هستم، پس به سراغ آن‌ها رفتم.» او توضیح می‌دهد: «وقتی بچه بودیم، در تابستان کرم‌ها را از داخل درختان بیرون می‌کشیدیم و در فصل برداشت محصول، حشرات را در کیسه‌های پلاستیکی جمع می‌کردیم. همه این کار را انجام می‌دادند و این روش تا امروز هم ادامه یافته است.»
اما او به دنبال راهی بود تا خانواده‌ها به حشرات بیشتر و مدت زمان طولانی‌تر دسترسی داشته باشند. او کشف کرد که جیرجیرک‌ها، منابع پایدار و ارزان پروتئین هستند. او می‌گوید: «جیرجیرک‌ها ارزش غذایی بالایی دارند. آن‌ها چربی کم و پروتئین، ویتامین و مواد معدنی زیاد دارند. علاوه‌برآن، آن‌ها علی‌رغم گله، منابع اندکی برای رشد نیاز دارند و برای پرورش آن‌ها تقریباً هیچ مقداری از گاز گلخانه‌ای تولید نمی‌شود.»
جیرجیرک‌های بومی پرواز نمی‌کنند و شکارچیان زیادی مانند مارمولک و مرغ دارند؛ بنابراین خطر فرار و ایجاد آفت، مانند کاری که ملخ‌ها انجام می‌دهند و به مزارع آسیب وارد می‌کنند، وجود ندارد.
او به یاد می‌آورد که مردم در این منطقه زمانی ملخ پرورش می‌دادند، اما او اکنون با این ایده مخالف است، زیرا احتمال اینکه بدن آن‌ها آغشته به آفت‌کش‌ها و سایر مواد شیمیایی باشد، وجود دارد.
او روی جیرجیرک‌ها تمرکز کرده است و راهی ارزان و دوستدار محیط‌زیست را برای پرورش‌شان انتخاب کرده که سایر زنان نیز به راحتی بتوانند از آن استفاده کنند.
او می‌گوید هر کسی می‌تواند در یک فضای کوچک و با ابزار بسیار کم مزرعه پرورش جیرجیرک راه‌اندازی کند. مزرعه او یک اتاق ۵ در ۷متر است که سطل‌های بزرگ در دو قفسه روی هم چیده شده‌اند. او می‌گوید: «ما هیچ‌چیزی را نخریدیم، باید از هر چه که داریم استفاده کنیم. باید خلاق باشیم. ظروفی که غذای حشرات را در آن می‌ریزیم، سطل‌های بزرگی هستند که برای شستن لباس استفاده می‌شوند.» او از شانه تخم‌مرغ استفاده کرده است تا جیرجیرک‌ها بتوانند زیر و اطرافش مخفی شوند و از مواد دورریختنیِ سوپرمارکت‌ها، مانند گوشت و میوه، برای تغذیه آن‌ها استفاده می‌کند.»
او یکبار در هفته، به جیرجیرک‌هایش رژیم غذایی مخصوصی شامل لوبیای خشک، ذرت خوشه‌ای و مقداری کلسیم می‌دهد. او می‌گوید: «من از منابع محلی استفاده می‌کنم، بنابراین لازم نیست که سویا، یا هر چیز دیگری، وارد کنیم. منابع تغذیه جیرجیرک‌ها در باغچه خانه می‌روید و هر چه که به جیرجیرک‌ها می‌دهیم دوباره از طریق مدفوع‌شان به باغچه برمی‌گردد، زیرا مدفوع آن‌ها حاوی نیتروژن و فسفر است که برای حاصلخیزی خاک بسیار مهم هستند.»
وقتی جیرجیرک‌ها، بستگی به دمای هوا، بعد از ۵یا ۸هفته بالغ می‌شوند، تخم‌های‌شان جمع‌آوری می‌شود و یک چرخه تولید دیگر راه‌اندازی می‌شود و بالغ‌ها برداشت می‌شوند. چندثانیه ماندن در آب داغ آن‌ها را می‌کشد. سپس می‌توان آن‌ها در آب‌نمک جوشاند، سرخ، برشته یا خشک کرد تا بعداً به سوپ یا خورشت اضافه شود.
یک جیرجیرک بالغ می‌تواند تا ۳سانتی‌متر طول و ۱سانتی‌متر پهنا داشته باشد. دیواسونی می‌گوید: «آن‌ها توده‌های غنی از پروتئین هستند و همه چیز آن‌ها، از پا تا بال خوردنی است و مزه پوست مرغ سرخ‌شده می‌دهد.»
در ابتدا مردم روستای او تردید داشتند که پرورش حشره کار شدنی‌ای باشد. او می‌گوید: «از نظر آن‌ها این کار هدر دادن وقت و پول و فضا بود. آن‌ها به والدین من می‌گفتند که دختر تو خارج رفته است و اکنون می‌خواهد این چیز‌های آمریکایی را به داخل جامعه بیاورد. اما اکنون، این کار طبیعی جلوه می‌کند.»
دیواسونی بعد از ذخیره مقداری جیرجیرک برای خانواده و دوستانش، مازاد آن را در بازار می‌فروشد و به‌ازای هر ۵۰گرم جیرجیرک خشک‌شده، ۱دلار می‌گیرد.
یک خانواده ۴ تا ۵نفره به حدود ۱۰۰ تا ۲۰۰گرم جیرجیرک نیاز دارد. جیرجیرک معمولا با یک غذای محلی به نام سادزا مصرف می‌شود. سازدا از ذرت درست می‌شود که جیرجیرک‌های ترد و نمکی به آن طعم می‌دهند.
دیواسونی اکنون ۲۰ سطل جیرجیرک دارد که هر کدام ۱۰۰۰ جیرجیرک یا در حدود ۱کیلوگرم پروتئین باکیفیت را هر ۵ تا ۸ هفته تولید می‌کنند. او می‌گوید تولید گوشت مرغ در همین اندازه به ۲ برابر غذا، ۴برابر زمان و ۱۰برابر آب و فضای بسیار بیشتر نیاز دارد.
او معتقد است که «پرورش حشرات، روشی به‌لحاظ آب‌وهوایی هوشمندانه، برای تولید پروتئین است. آن‌ها پروتئین‌های آینده هستند. برنامه او تولید شبکه‌های بزرگ‌تر مزارع حشره خوراکی، ابتدا در روستایش و سپس در مناطقی فراتر از آن است. او هم‌اکنون به ۱۵زن آموزش داده است که هر کدام به ۴زن دیگر آموزش داده‌اند. اکنون آن‌ها می‌توانند غذای خانواده‌های‌شان را تأمین و درآمد کسب کنند.»
او می‌گوید: «من این کار را فقط برای خودم انجام نمی‌دهم. بلکه برای زنان انجام می‌دهم، زیرا مبارزه با سوءتغذیه سفری نیست که یک نفر به تنهایی بتواند انجامش دهد.»
غذای مورد علاقه بچه‌ها
خیلی زود است که درباره اثرات مالی و تغذیه‌ای حشرات خوراکی صحبت شود، زیرا زنان در این روستا تازه پرورش حشرات را آغاز کرده‌اند. اما بسیاری می‌گویند از اینکه روشی برای تأمین خوراک خانواده یافته‌اند، خوشحال هستند. جودیث، ۶۵ساله که از ۴نوه مدرسه‌ای‌اش مراقبت می‌کند، می‌گوید: «این مداخله‌ای خوشایند است. ما تمام مرغ‌های‌مان را به دلیل شیوع بیماری از دست دادیم. اما اکنون منبعی از پروتئین حیوانی داریم که بچه‌های‌مان عاشقش هستند.»
دیواسونی می‌گوید در سراسر کنیا مزارع کشت جیرجیرک وجود دارد و دانشگاه جاراموگی اوگینگا اودینگا یک گروه را به تولید حشره و تحقیقات بروی مصرف انسان و حیوان اختصاص داده است. هزینه‌های این تحقیقات را بانک جهانی تأمین می‌کند.
دیواسونی می‌گوید: «من می‌خواهم اثرات چیز‌هایی که نسل‌های دور از ما و در بسیاری از موارد آدم‌هایی بسیار دور از ما بر زندگی ما وارد کرده‌اند را کاهش دهم. ما کار‌های کوچک، اما پرقدرتی انجام می‌دهیم تا اثرات تغییرات آب‌وهوایی بر زندگی‌مان را کاهش دهیم و نسل‌های آینده را مقاوم کنیم.»
۰
