نقد فیلم محبوس شده (Locked)؛ آنتونی هاپکینز، شرور گاتهام

محبوس‌شده اولین تجربه‌ی کارگردانی دیوید یارووسکی است. این فیلم برای تجربه‌ اول اثر بدی نیست مخصوصا اینکه آنتونی هاپکینز نیز در آن حضور دارد. ایده‌ی محبوس جسورانه است برای گفتن حرف‌های تندی آمده و قصد دارد که چیزهای زیادی را روی دایره بریزد. فضاسازی خوبی دارد و مشخص است که فیلمسازش می‌خواسته متفاوت باشد، خیلی متفاوت. اما ای کاش برای کار اولش فیلم سبک‌تری را انتخاب می‌کرد و بعدا سراغ این فیلم می‌رفت، چرا که محبوس واقعا پتانسیل تبدیل شدن به یک اثر جذاب و عالی را دارد. اما چه می‌شود کرد که همه‌ی این‌ها زیر سایه‌ی کم‌تجربگی دیوید یارووسکی از بین رفته می‌رود.

بعید است که تهیه‌کنندگان فیلم از ضعف‌های فیلمنامه آگاهی نداشته باشند اما خب به‌سراغ قانون همیشگی‌شان رفته‌اند. یک فیلم متوسط با آنتونی هاپکینز بهتر از یک فیلم متوسط بدون آنتونی هاپکینز است! اما آن‌ها نمی‌دانند که این قوانین دیگر در میان مخاطبان رنگی ندارد و آن‌ها ترجیح می‌دهد که یک فیلم خوب بدون آنتونی هاپکینز ببیند تا اینکه یک فیلم متوسط با آنتونی هاپکینز!

در ادامه داستان فیلم لو می‌رود

کثافت از سر و روی شهر می‌بارد. کارتن‌خواب‌ها، معتادها، باج‌بگیرها و آدم‌های بدذات و خشن تنها صاحبان این شهر هستند. هیچکسی حاضر نیست ادی را کمک کند و همه‌ی تلفن‌ها رویش قطع می‌شوند. او همچون یک شخصیت بخت‌برگشته‌ی نوآری درگیر تقدیری می‌شود که گویا راه خلاصی از آن نیست. این شهر یک آخرالزمان خالص از زشتی‌ها را همراه خود دارد. کات‌های سریع، دیزالوهای پی‌درپی، دوربین روی دست، زدوخوردهای محدود شده، همه‌ی اینها مثل فرمی برای نمایش زندگی نابسمانی ادی عمل می‌کنند اما گاهی استعاری و نخ‌نما می‌شود و مخاطب در جستجوی خلاقیتی برای شخصیت‌پردازی قهرمان قصه می‌گردد. در میان همه‌ی اینها تنها سارا دختر کوچک ادی است که به این دنیای تاریک زیبایی می‌بخشد. او با همه‌ی ندانم‌کاری‌های پدرش کنار می‌آید و تبدیل به کاشتی می‌شود که قرار است فیلمساز در آخر کار از آن امید برداشت کند.

فیلم محبوس‌شده از نظر ایده، یک تریلر اجتماعی خوبی است اما فقط از نظر ایده و نه چیزی بیشتر! این فیلم روایتی درباره‌ی جرم و جنایت و طبقات مختلف اجتماعی است. اولین چیزی که در فیلم به چشم می‌خورد، شخصیتی است که شهر به گرفته است. شهری آلوده همراه با فقر و بدون حضور حتی یک پلیس! حال همین شهر آبستن آدم‌های روانی مثل ویلیام و دزدهایی مثل ادی است. جائی مخوف که خاصیت‌اش خلق چرخه‌ی خشونت است. گویا دولتی‌ها همه را به جان هم انداخته‌اند و هدف‌شان این است که شهر با دستان روانی‌هایی مثل ویلیام پاکسازی شود. ادی اختلاف طبقاتی را ریشه‌ی این مرگ‌ها و بدبختی‌ها می‌داند ولی ویلیام یک سر این دزدی‌ها و مرگ‌ها را به سر نسل جدید گره می‌زند.

در ابتدای این مطلب گفتم که تک‌لوکیشن‌ها نیازمند، تعلیقی یکسره هستند که حوصله‌ی مخاطب سر نرود. محبوس‌شده تعلیقی ندارد که مخاطب را تا انتها پای خود نگه دارد. اول اینکه در مدت این یک هفته اتفاق خاصی برای ادی نمی‌افتد. نه اوضاع روانی‌اش بهم می‌ریزد و نه گرسنگی فشار چندانی بهش می‌آورد. (فکر می‌کنیم افراد پشت صحنه یواشکی به او آب و غذا می‌رسانند!) چالش‌های درون این محیط بسته نیز خیلی پیش‌وپا افتاده‌ طراحی شده‌اند. ادی گلوله می‌خورد اما جالب اینجاست که خیلی زود نیز حالش خوب می‌شود و به‌راحتی در ماشین جست‌وخیز می‌کند. درواقع هیچکدام از رفتارهای شخصیت اصلی قصه شبیه رفتارهای کسی نیست که چیزی با مرگ فاصله ندارد.