(تصویر) کشف ماهی که 180 میلیون سال قبل لقمه ای بزرگتر از دهانش برداشت!
به نقل از محققان این ماهی یا خفه شده یا بر اثر شکافته‌شدن شکمش توسط صدف مرده است. دانشمندان آلمان ماهی را به همراه پوسته صدف یک آمونیت ـ گروهی از نرم‌تنان منقرض‌شده ـ در داخل شکمش پیدا کردند.
یک ماهی متعلق به عصر دایناسورها قبل از ثبت ابدی اثر خود روی رسوبات و تبدیل شدن به فسیل، از شدت پرخوری و بلعیدن یک صدف غول‌پیکر مرده بوده است.
به نقل از محققان این ماهی یا خفه شده یا بر اثر شکافته‌شدن شکمش توسط صدف مرده است. دانشمندان آلمان ماهی را به همراه پوسته صدف یک آمونیت ـ گروهی از نرم‌تنان منقرض‌شده ـ در داخل شکمش پیدا کردند.
ساموئل کوپر، دانشجوی دکترا در موزه تاریخ طبیعی اشتوتگارت، می‌گوید: «این نخستین‌باری است که فسیل یک ماهی به همراه یک آمونیت بزرگ و دست‌نخورده در داخل شکمش پیدا می‌شود.»
این فسیل نخستین‌بار در سال 1977 در نزدیکی اشتوتگارت پیدا شد و تا همین اواخر که محققان دوباره تحقیقات را روی آن شروع کردند در کشوی کمدی در این موزه نگه‌داری می‌شد.
کوپر می‌گوید: «اگر می‌خواهید کشف هیجان‌انگیزی در حوزه دیرینه‌شناسی انجام دهید، واقعا همیشه نیاز نیست که در صخره‌ها و معادن به دنبال کشف فسیل باشید. همه چیزی که نیاز دارید سر زدن به موزه‌ای محلی و درخواست برای باز کردن کشوهای آن است.»
در حدود 180میلیون سال قبل، در عصر ژوراسیک (201 تا 145میلیون سال قبل)، جنوب‌غربی آلمان پوشیده از دریایی کم‌عمق و گرم و محل زندگی جانوران دریایی عظیم‌الجثه مثل اکتوسورها و پلزیوسورها بود.
اما در میان این جانوران غول‌پیکر، تعداد زیادی جانور دریایی کوچک‌تر شامل پاکی کورموس ماکروپتروس هم پنهان بودند. این گونه شبیه به ماهی تن امروزی و براق با 0.9متر طول بود.
دیرینه‌شناسان باور دارند که این ماهی از غذاهای نرمی مثل نرم‌تنان تغذیه می‌کرده. اما احتمالا یک روز تصمیم می‌گیرد چیز تازه‌ای را امتحان کند.
این فسیل به وضوح اثر صدف یک آمونیت مارپیچ به طول 10سانتی‌متر را در داخل ستون فقرات ماهی نشان می‌دهد. برای ماهی‌ای به این اندازه، این غذایی گنده‌تر از دهان محسوب می‌شود که توانایی هضمش را نداشته است.
کوپر می‌گوید:
«معادل این است که من و شما غذایمان را به همراه بشقاب بخوریم.»
او حدس می‌زند که ماهی احتمالا صدف را با چیزی قابل‌خوردن اشتباه گرفته یا تصادفا در حالی که با دهان باز به دنبال غذا بوده آن را بلعیده است.
کوپر می‌گوید: «محققان قبلا می‌دانستند که این موزه حاوی فسیل ماهی‌ای به هرماه یک آمونیت است اما تصور می‌کردند که جفت‌شدن این دو در کنار هم حاصل تصادف است. تصور می‌کردند که ماهی و آمونیت تصادفی در یک نقطه روی هم افتاده و با هم فسیل شده‌اند. »
اما کوپر با معاینه دقیق این نمونه دریافت که بخش‌هایی از ماهی بالاتر از فسیل آمونیت قرار گرفته و بخش‌های دیگر در زیر آن است که نشان می‌دهد که در هنگام مرگ پوسته آمونیت داخل شکم ماهی بوده است.
علاوه‌برآن، بخشی از آراگونیت ـ ماده معدنی‌ای که پوسته آمونیت را تشکیل می‌دهد ـ به طرز قابل‌توجهی سالم مانده است.
آراگونیت معمولا در فسیل‌ها تجزیه و به ندرت پیدا می‌شود. اما در این مورد، شکم ماهی سپری محافظتی برای آن فراهم کرده و از تخریب کامل آراگونیت پیش‌گیری کرده است.
با کنار هم قرار دادن همه سرنخ‌ها و کشف نحوه مرگ مخلوقاتی که سال‌ها از مرگ‌شان می‌گذرد، محققان می‌توانند این اکوسیستم‌های دریایی عصر ژوراسیک را دوباره زنده کنند.
تصویرسازی نحوه مرگ یک ماهی 180میلیون‌ساله برای محققان شگفت‌انگیز است.
منبع: راهنماتو
