چرا موجودات زندۀ فضایی احتمالا «بنفش» هستند؟!

فرادید| یک مقاله جدید استدلال می‌کند که برای یافتن حیات در سیاره‌ای دیگر نباید به دنبال یک نقطه آبی کم‌رنگ یا جهان‌های سبز جنگلی باشید، بلکه باید به دنبال سیارات بنفش باشید، چون این رنگی است که احتمالا حیات، طولانی‌تر از باقی رنگ‌ها داشته است. 

به گزارش فرادید، اگر از شما بخواهند به سیاره‌ای فکر کنید که از حیات پشتیبانی میکند، احتمالاً شما هم مانند بیشتر مردم، دنیایی مانند جهان خودمان را با اقیانوس‌ها، جنگل‌ها و علفزارها تصور می‌کنید. اما واقعیت این است که اگرچه از زمان شکل‌گیری زمین، حیات در بیشتر مواقع روی زمین وجود داشته، جنگل‌ها و زمین‌های هموار کاملا «جدید» به حساب می‌آیند. در حدود سه‌چهارم تاریخ زمین، حیات به شکل موجودات تک‌سلولی وجود داشته است. بنابراین اگر حیات در سیارات دیگر کهکشان ما وجود داشته باشد، احتمالاً به همین شکل است. 

به استثنای موارد نادر، کلروفیل موجود در گیاهان به برگ‌های آن‌ها رنگ سبزی می‌دهد که می‌شناسیم. بسیاری از فیتوپلانکتون‌ها رنگ مشابهی دارند. با این حال، در محیط‌هایی که اکسیژن کم است، اشکال غالب حیات می‌تواند باکتری‌های بنفش باشد و به گفته دکتر لیجیا فونسکا کوئیلو از دانشگاه کورنل، این محتمل‌ترین محیط در یک سیاره بیگانه است. 

کوئلیو می‌گوید: «باکتری‌های بنفش می‌توانند در طیف وسیعی از شرایط رشد کنند و به همین دلیل یکی از رقبای اصلی حیات هستند که می‌توانند بر جهان‌های مختلف تسلط داشته باشند.» 

نمونه‌های باکتریایی از ساختمان علوم فضایی کُرنل شامل برخی باکتری‌ها می‌شود که به رنگ سبز هستند، اما برخی دیگر که بنفش هستند ممکن است در سیارات اطراف کوتوله‌های سرخ رایج‌تر باشند. 

زمان زیادی طول خواهد کشید تا بتوانیم سیارات فراتر از منظومه شمسی را به وضوح کافی ببینیم تا بتوانیم یک قرص بنفش را تشخیص دهیم. با این حال، ممکن است در آینده نزدیک بتوانیم آنچه را که کوئلیو «اثرانگشت روشن» می‌نامد در طیفی که تشخیص می‌دهیم ببینیم و نشان دهیم سیاره در طول موج‌های خاص در درخشان‌ترین حالت خود است. 

پروفسور لیسا کالتنگر می‌گوید: «ما باید یک پایگاه داده برای نشانه‌های حیات ایجاد کنیم تا مطمئن شویم تلسکوپ‌های ما حیات را چنانچه دقیقاً شبیه مشاهدات روزانه ما از اطراف نباشد، شناسایی می‌کنند.» 

کوئلیو و همکارانش برای شناسایی رنگ‌های غالب در دنیای کم‌اکسیژن (حالتی که در بیشتر تاریخ زمین وجود داشته) به دنبال موجوداتی بودند که در زیستگاهشان، چنین شرایطی همچنان وجود دارد؛ مثلاً منافذ گرمابی در اعماق دریا، مرداب‌ها و حتی یک حوضچه راکد که در پردیس کرنل واقع شده است.

اشکال حیات غالبی که آن‌ها یافتند به عنوان «باکتری‌های بنفش» شناخته می‌شوند، اما در واقع رنگ‌های متنوعی دارند از جمله زرد و قرمز. دو دسته اصلی (باکتری‌های گوگردی بنفش و باکتری‌های غیر گوگردی بنفش) هر دو نسبت به بیشتر گیاهان، نور با طول موج بلندتر را ترجیح می‌دهند که بیشتر آن فراتر از طیفی است که ما می‌توانیم ببینیم.

شناسایی سیارات بنفش در آینده نزدیک، همچنان دشوار خواهد بود و اگر حتی یکی از آن‌ها را پیدا کنیم شاید لزوما به این معنا نباشد که در آن‌ها حیات وجود دارد. اما در هر صورت اینکه بدانیم به دنبال چه چیزی باید بگردیم کار جستجو را برای ما آسان‌تر و احتمالا ثمربخش‌تر خواهد کرد.

مترجم: زهرا ذوالقدر