تصاویر؛ متفاوت‌ترین شاهکارهای معماری «بروتالیستی» ایتالیا
نمونه‌هایی مانند زیارتگاه مونته گریزا در تریسته که توده‌ای هندسی بر فراز دریای آدریاتیک است و هم‌زمان حس یک سفینه فضایی آینده‌گرا و یک دژ باستانی را القا می‌کند، از یک سو مقیاسی آرمان‌شهری دارند و از سوی دیگر سطحی فرسوده و کهنه که نشانه گذر زمان است.
فرادید| دو عکاس به نامهای «روبرتو کونته» و «استفانو پرگو» طی پنج سال گذشته با بیش از ۲۰ هزار کیلومتر سفر در سراسر شبه‌جزیره ایتالیا، بیش از ۱۰۰ سازه بروتالیستی را که بین دهه‌های ۱۹۶۰ تا ۱۹۸۰ ساخته شده‌اند، مستند کرده‌اند؛ از گورستان‌ها و زیارتگاه‌ها گرفته تا ساختمان‌های بندری و مجتمع‌های مسکونی.
به گزارش فرادید، آثار این دو هنرمند نشان می‌دهد میراث معماری این سبک در ایتالیا ویژگی منحصربه‌فردی دارد. برخلاف بروتالیسم در دیگر کشورها که بیشتر نگاهی رو به آینده دارد، بروتالیسم ایتالیایی با «گذشته» پیوند برقرار می‌کند. همان‌طور که آدریان فورتی، مورخ معماری در متنی درباره این نمایشگاه اشاره می‌کند، معماران ایتالیایی بتن را نه تنها به‌عنوان نمادی از پیشرفت، بلکه به‌عنوان ماده‌ای در نظر می‌گیرند که می‌تواند گذشته و آینده را در خود جای دهد و در برابر این ایده که مصالح مدرن تنها بیانگر پیشرفت هستند، مقاومت می‌کنند.
این تعامل میان گذشته و آینده که آدریان فورتی به آن اشاره دارد در تصاویری که روبرتو کونته و استفانو پرگو ثبت کرده‌اند، به روشنی دیده می‌شود. نمونه‌هایی مانند زیارتگاه مونته گریزا در تریسته که توده‌ای هندسی بر فراز دریای آدریاتیک است و هم‌زمان حس یک سفینه فضایی آینده‌گرا و یک دژ باستانی را القا می‌کند یا در ژنو، بلوک‌های مسکونی موسوم به ماشین‌های لباسشویی که تضادی چشمگیر را به نمایش می‌گذارند، از یک سو مقیاسی آرمان‌شهری دارند و از سوی دیگر سطحی فرسوده و کهنه که نشانه گذر زمان است. چنین ساختمان‌هایی این تصور را به چالش می‌کشند که بروتالیسم فقط زیبایی‌شناسی قدرت یا تحمیل است.
نتیجه این پژوهش میدانی، کتاب «بروتالیست ایتالیایی» منتشرشده توسط FUEL در سال ۲۰۲۳ است که شامل ۱۴۶ عکس از بیش از ۱۰۰ ساختمان بروتالیستی ایتالیا می‌شود و دریچه‌ای تازه برای درک این سازه‌ها در مقام بخش‌هایی حیاتی از میراث معماری این کشور می‌گشاید.
خانه کارگران بندر، اثر آلدو لوریس روسی
استادیوم سن سیرو، میلان
مترجم: زهرا ذوالقدر
