بوستان سعدی؛ درسی از شیخ اجل: «کس از صبر کردن نگردد خجل!»

فرادید| بوستان، که در سال ۶۵۵ هجری توسط مصلح‌الدین سعدی شیرازی سروده شده، منظومه‌ای است که در قالب مثنوی به رشته تحریر درآمده است. این اثر در ده باب تنظیم شده و هر باب آن به موضوعی اخلاقی و اجتماعی اختصاص دارد.

به گزارش فرادید، سعدی در این اثر با مهارت، مفاهیم پیچیده اخلاقی را در قالب داستان‌های کوتاه و اشعار دل‌انگیز بیان می‌کند که برای خوانندگان در هر دوره‌ای جذاب و قابل‌فهم است. از نظر فرهنگی، بوستان به‌عنوان یک متن آموزشی در مکتب‌خانه‌های ایران برای قرن‌ها تدریس شده و نقش مهمی در شکل‌گیری ارزش‌های اخلاقی و اجتماعی جامعه ایرانی ایفا کرده است. تأثیر این اثر در ادبیات پارسی و حتی در فرهنگ‌های همسایه، غیرقابل‌انکار است. بوستان، همراه با گلستان، به‌عنوان دو بال ادبیات تعلیمی پارسی، منبعی غنی برای آموزش حکمت و اخلاق به نسل‌های مختلف بوده است.

باب هفتم: در عالم تربیت

زندگی مشترک نیازمند درک و صبر دوطرفه است.

جوانی ز ناسازگاریِ جُفت

بِرِ پیرمردی بنالید و گفت

گران‌باری از دست این خصمِ چیر

چنان می‌برم کآسیاسنگِ زیر

به سختی بنه گفتش، ای خواجه، دل

کس از صبر کردن نگردد خجل

به شب سنگ بالایی ای خانه‌سوز

چرا سنگ زیرین نباشی به روز؟

چو از گُلبنی دیده باشی خوشی

روا باشد اَر بارِ خارش کِشی

درختی که پیوسته بارَش خوری

تحمل کن آنگه که خارَش خوری