جهنمِ تابستان‌های آینده!
با توجه به پیش‌بینی‌های علمی، این تابستان با تمامِ گرمای گسترده و آزاردهنده‌ای که دارد، در مقایسه با تابستان‌های آینده احتمالا بسیار خنک به حساب می‌آید!
فرادید | هشدار درباره گرمای شدید یکی از خبر‌های دائمی در اخبارِ تابستانِ امسال بود که کم‌کم به انتهای آن نزیک می‌شویم. در ماه جولای موج گرمای شدید سراسر اروپا را فرا گرفت، به نحوی که در انگلستان دمای هوا برای نخستین‌بار در تاریخ به ۴۰ درجه سانتی‌گراد رسید. همان ماه سراسر چین، شاملِ شهرِ شانگ‌های ـ محلِ زندگی ۲۶ میلیون نفر ـ گرمای تب‌آلودی حاکم شد و بنا بر گزارش‌ها با دمایی در حدود ۴۰.۹ درجه سانتی‌گراد، گرم‌ترین ماهِ جولایی شد که این کشور تاکنون تجربه کرده است.
به گزارش فرادید، در ماه مه و قبل از آنکه تابستان رسماً آغاز شود، سراسر آمریکا گرمای شدیدی را تجربه کرد. اولین روز از ماه مه در آماریلو در تگزاس، گرمای هوا به ۳۷.۸ درجه سانتی‌گراد رسید و آبیلِن در تگزاس ۱۴ روز پشت‌سر‌هم دمای هوا بالای ۳۷ درجه سانتی‌گراد باقی ماند که یعنی در مقایسه با سال‌های قبل با سرعتی دوبرابری به این دما رسید.
برطبقِ گزارش سازمانِ ملیِ اقیانوسی و جوی آمریکا، این‌ها فقط چند مورد از وقایعِ آب‌وهوایی‌ای بودند که به تجربه دومین-گرم‌ترین ماه ژوئن و سومین-گرم‌ترین ماهِ جولای در تاریخِ نیم‌کره شمالی کمک کردند.
اما دما‌های جنجالی‌ای که امروز به تیتر اخبار تبدیل شده‌اند، طی دو دهه آینده و با تداوم استفاده از سوخت‌های فسیلی که دمای پایه را بالاتر خواهد برد، نسبتاً خنک محسوب می‌شوند.
علاوه‌برآن، موج‌های گرما دارند طولانی‌تر و پرتکرارتر می‌شوند. قرار نیست که همه تابستان‌ها از تابستان‌های قبل‌از‌خود گرم‌تر شوند، اما گرمایش جهانی معنایش این است که رکود‌های گرمایی که امروز ثبت شده‌اند، در آینده با فرارسیدن درجات بالاتری از گرما شکسته خواهند شد.
جینا ریموندو، وزیر بازرگانیِ آمریکا در ماه جولای گفت: «واقعیت این است که با توجه به پیش‌بینی‌های علمی، این تابستان ـ با تمامِ گرمای گسترده و آزاردهنده‌ای که دارد ـ احتمالاً یکی از خنک‌ترین تابستان‌هایی خواهد بود که در طول عمرمان تجربه کرده‌ایم.»
در جهانی که تغییراتِ اقلیمی در آن ناشی از مداخله انسان نیست، انتظار داریم شاهدِ تنوعِ طبیعی در اقلیم سیاره باشیم. اما گرمایش زمین آن‌چنان تصادفی بودنِ تنوعِ طبیعی را ناعادلانه برهم زده است که اکنون تعداد روز‌هایی که گرمای شدید را تجربه می‌کنیم، از تعداد روز‌هایی که سرما را تجربه می‌کنیم، پیشی گرفته است.
این عدمِ تعادل در نمودار‌هایی که اِد هاوکینگز از گرمایشِ زمین در دانشگاه ردینگ در انگلستان ترسیم کرده، کاملاً واضح است. این نمودار‌ها میانگین دمای هوا را با رنگِ آبی و قرمز ـ بسته به اینکه دما چه میزان بالا یا زیرِ میانگینِ طولانی‌مدت بوده است ـ نشان می‌دهد.
نسخه‌ای که در زیر می‌بینید نشان می‌دهد که دمای هوای تابستان در مناطق خشکی در نیم‌کره شمالی در مقایسه با دمای هوا در مابینِ سال‌های ۱۹۷۱ تا ۲۰۰۰ در حالِ بازگشت به دمای هوای اواسط قرن نوزدهم است.
اگرچه میله‌های صورتی و نارنجی در سراسر این رکورد‌ها به صورتِ پراکنده دیده می‌شوند، اما میله‌های قرمزِ پررنگ در دهه‌های اخیر ناگهان غالب شده‌اند. حتی سال ۱۹۹۸ ـ که آن زمان به دلیل پدیده اِلنینو عنوانِ گرم‌ترین تابستان (و گرم‌ترین سال) را به خود اختصاص داده بود ـ با اختلافِ زیاد دیگر گرم‌ترین تابستان محسوب نمی‌شود و گرمای زمین از آن نقطه به بعد بسیار فراتر رفته است.
به‌طور مشابه، در دهه ۲۰۰۰ بود که دهه ۱۹۹۰ به عنوان گرم‌ترین دهه در نیم‌کره شمالی اعلام شد که اندکی بعد دهه ۲۰۱۰ جای آن را به عنوان گرم‌ترین دهه تجربه‌شده گرفت. دهه ۲۰۲۰ نیز جای دهه قبلی را به عنوان گرم‌ترین دهه زمین خواهد گرفت.
تنوع طبیعی هم‌چنان در تغییراتِ آب‌وهوایی به صورت ماهانه و سالانه نقش ایفا می‌کند. برای مثال، جولای سال ۲۰۲۱ گرم‌ترین ماه جولایی بود که نیم‌کره شمالی در مناطق خشکی تجربه کرده بود؛ درحالیکه جولای امسال سومین جایگاه را در میزانِ گرمای تجربه‌شده در نیم‌کره شمالی داشت.
ویکی تامپسون، دانشمندِ اقلیمی در دانشگاه بریستول می‌گوید، اما «حتی اگر چندسال بعد از امسال تابستان‌های خنک‌تری داشته باشید، به این معنی نیست که تغییرات اقلیمی تمام شده است.» اثر تغییراتِ اقلیمی در میانگینِ هوای تابستان هم‌چنان واضح است. میانگینِ هوای تابستان در دهه‌های اخیر افزایش یافته است.
برای مثال در شیکاگو، متوسطِ دمای تابستان در اواخر قرن بیستم ۷۱ درجه فارنهایت بود؛ امروز متوسطِ دمای هوا در این شهر به ۷۳ درجه فارنهایت رسیده است. پیش‌بینی می‌شود که دمای هوای این شهر در آینده به ۷۷ درجه فارنهایت برسد. افزایش گرمای پایه به این معنی است که در صورتِ بروز موج‌های گرما، کشور‌ها خیلی شدیدتر از زمانی که تغییراتِ اقلیمی وجود نداشت، تحتِ تأثیر قرار خواهند گرفت.
در مناطقی که به داشتنِ تابستان‌های خنک‌تر معروفند، زیرساخت‌های لازم برای مقابله با گرمای شدید وجود ندارد. بسیاری از خانه‌ها در این مناطق فاقد تهویه هوای مناسب است و بسیاری نمی‌توانند از عهده مخارج وسایل تهویه هوا بربیایند. این محدودیت‌ها باعث می‌شود که مردم با شدتِ بیش‌تری تحتِ تأثیر اثراتِ منفی گرمای هوا قرار بگیرند. حتی در مناطقی که مردم به گرمای هوا عادت دارند، وسایل تهویه هوا نمی‌توانند از عهده گرمای شدید بربیایند و استفاده از این وسایل می‌تواند به شبکه برق فشار زیادی وارد کند.
اینکه تابستان‌های آینده ما دقیقاً چقدر گرم باشند و شب‌ها چقدر بی‌خوابمان کنند، تا حدی به خودمان بستگی دارد. هر چه استفاده از سوخت‌های فسیلی را کم‌تر کنیم، افزایشِ جهانیِ دمای هوا را، که به گرمای تابستانی دامن می‌زند، کم‌تر می‌کنیم. اما حتی اگر انتشار گاز‌های گلخانه‌ای را تحتِ کنترل بگیریم، هنوز هم باید انتظار اقلیمِ گرم‌تری را داشته باشیم. این یعنی باید به جمعیت کمک کنیم که با گرمای هوا سازگارتر شود. این را می‌توانیم از راه‌های مختلف شاملِ ساخت یا نوسازیِ ساختمان‌های عایقِ گرما، اختصاص رایانه به دستگاه‌های تهویه هوا یا فقط با اطمینان از اینکه مردم هشدار‌های گرمای هوا را جدی می‌گیرند، انجام دهیم.
منبع: Scientific American
ترجمه: سایت فرادید
