وقتی تهرانی‌ها از «بشکه» آب می‌خوردند
بشکه‌داران با یک درشکه که روی آن بشکه بزرگ آهنی قرار می‌گرفت، آب را حمل می‌کردند.
آب تهران تا پیش از لوله‌کشی از راه قنات‌ها تامین می‌شد، اما جمعیت شهر که افزایش یافت شغل میرابی از رواج افتاد و برخی‌ها، مسئول تقسیم آب قنات‌ها و آب نوشیدنی در میان محله‌های مختلف شهر شدند. در چنین شرایطی بود که مشاغل تازه‌ای به وجود آمد و بعد‌ها صاحبان این مشاغل برای خودشان دفتر و دستکی راه انداختند.
پس از سلطنت پهلوی شغل میرابی، جای خود را به حمل و توزیع آب با استفاده از بشکه داد. صنف بشکه‌داران که شکل گرفت آن‌ها علاوه بر آب‌رسانی به مردم تهران، وظیفه لایروبی قنات‌ها و تصفیه آب را نیز برعهده گرفتند. افراد این صنف از نظر بهداشتی زیر نظر انستیتو پاستور فعالیت می‌کردند.
تا سال ١٣٣٥ شمسی آب‌رسانی به ساکنان پایتخت با ٤٢٠ بشکه انجام می‌شد. بنابر اسناد موجود ١٢ هزار کارگر و عائله با این شغل روزگار می‌گذراندند. بشکه‌داران آب تهران را از ۲۶ رشته قنات که معروف‌ترین آن‌ها قنات شاه، قنات فرمانفرما در خیابان پاستور و قنات سرچشمه در چهارراه سرچشمه تهران بود، تامین می‌شد.
بشکه‌داران با یک درشکه که روی آن بشکه بزرگ آهنی قرار می‌گرفت، آب را حمل می‌کردند. اتحادیه بشکه‌داران ترتیبی داده بود که هر بشکه‌دار فقط از قنات تعیین‌شده خود آب بردارد. سورچی (راننده درشکه) آب را به مشتریان خود در محله‌ها می‌فروخت و از ورود به حریم بشکه‌داران دیگر خودداری می‌کرد. وضعیت تأمین آب در تهران تا دهه۳۰ شمسی به این صورت ادامه داشت تا اینکه لوله‌کشی آب آغاز شد و شیر‌های آب عمومی مشهور به «فشاری» در برخی از محله‌های پرجمعیت نصب شد. در دهه ۴۰ شمسی نیز لوله‌کشی آب گسترش یافت و شغل بشکه‌داری به تاریخ پیوست.
منبع: همشهری انلاین
