سماحه؛ دهکده‌ای با تابلوی "ورود آقایان ممنوع"
در این دهکده در مصر، زنان بیوه و مطلقه و کودکان زندگی می‌کنند.
کد خبر :
۷۲۴۰۰
بازدید :
۱۲۴۷۸
در ۱۲۰ کیلومتری شهر اسوان در دره صعایده از توابع شهر ادفو در مصر، تابلویی به چشم می‌خورد که در آن نوشته شده است: «دهکده سماحه به شما خوش‌آمد می‌گوید». معنای معکوس آن می‌شود: «ورود آقایان ممنوع».
برخلاف حالت طبیعی در مجتمع‌های مسکونی تکامل یافته، در این دهکده غیر از زنان مطلقه، بیوه‌ها و کودکان، کسی دیگری اجازه سکونت ندارد، حتی خانم‌هایی که می‌خواهند بار دیگر ازدواج کنند، باید آنجا را ترک گویند. چون برای زنان شوهر‌دار هم، سکونت در آنجا، ممنوع است.
این دهکده در سال ۱۹۹۸ توسط وزارت کشاورزی، همراه با شش دهکده دیگر، در چارچوب پروژه دره صعایده برای دست‌یابی به توسعه پایدار، تأسیس شد. هدف وزارت کشاورزی، این بود که دره صعایده را از طریق کشت محصولات ارگانیک و بالا بردن میزان تولید و فراهم کردن خدمات لازم، به یک منطقه توسعه یافته و دارای روستا‌های پر جاذبه، تبدیل کند.
در چارچوب این پروژه، دهکده سماحه برای زنان فقیر مطلقه و بیوه‌های شوهر مرده، تخصیص داده شد و برای هر کدام از آن‌ها قطعه‌ای زمین و مقداری کمک‌های مالی و تعدادی دام، در نظر گرفته شد، تا بتوانند با کودکان‌شان در آنجا سکنی گزینند و زندگی خود را سامان بخشند.
انتقال آب با ماشین
اما متأسفانه دهکده سماحه، هنوز از بسیاری از زیرساختار‌ها از جمله از لوله‌کشی آب، محروم است. حال که ایام عید فرا رسیده، دیده می‌شود که شماری از زن‌ها، ظرف‌های آب‌گیری در دست، پشت یک ماشین در انتظار آب صف کشیده‌اند.
برخلاف حالت طبیعی در مجتمع‌های مسکونی تکامل یافته، در این دهکده غیر از زنان مطلقه، بیوه‌ها و کودکان، کسی دیگری اجازه سکونت ندارد، حتی خانم‌هایی که می‌خواهند بار دیگر ازدواج کنند، باید آنجا را ترک گویند. چون برای زنان شوهر‌دار هم، سکونت در آنجا، ممنوع است.
این دهکده در سال ۱۹۹۸ توسط وزارت کشاورزی، همراه با شش دهکده دیگر، در چارچوب پروژه دره صعایده برای دست‌یابی به توسعه پایدار، تأسیس شد. هدف وزارت کشاورزی، این بود که دره صعایده را از طریق کشت محصولات ارگانیک و بالا بردن میزان تولید و فراهم کردن خدمات لازم، به یک منطقه توسعه یافته و دارای روستا‌های پر جاذبه، تبدیل کند.
در چارچوب این پروژه، دهکده سماحه برای زنان فقیر مطلقه و بیوه‌های شوهر مرده، تخصیص داده شد و برای هر کدام از آن‌ها قطعه‌ای زمین و مقداری کمک‌های مالی و تعدادی دام، در نظر گرفته شد، تا بتوانند با کودکان‌شان در آنجا سکنی گزینند و زندگی خود را سامان بخشند.
انتقال آب با ماشین
اما متأسفانه دهکده سماحه، هنوز از بسیاری از زیرساختار‌ها از جمله از لوله‌کشی آب، محروم است. حال که ایام عید فرا رسیده، دیده می‌شود که شماری از زن‌ها، ظرف‌های آب‌گیری در دست، پشت یک ماشین در انتظار آب صف کشیده‌اند.
یکی از آن‌ها که نتوانسته سهم خود را از آب به دست آورد، اشک‌هایش سرازیر است؛ و چندتای دیگر، در حالی که لباس‌های‌شان خیس شده، لبخند می‌زنند. این یک صحنه همیشگی و مکرر در همه اعیاد است.
منی احمد، خانم سی‌ساله مطلقه که کفالت دو کودک را بر عهده دارد، می‌گوید: «به‌رغم کمک‌هایی که دولت به خاطر رو براه کردن یک زندگی جدید فراهم کرده، هنوز دهکده از هر گونه تسهیلات زیر ساختاری محروم است، از جمله کمبود آب، بزرگ‌ترین مشکلی است که ساکنان دهکده از آن رنج می‌برند.
منی احمد، خانم سی‌ساله مطلقه که کفالت دو کودک را بر عهده دارد، می‌گوید: «به‌رغم کمک‌هایی که دولت به خاطر رو براه کردن یک زندگی جدید فراهم کرده، هنوز دهکده از هر گونه تسهیلات زیر ساختاری محروم است، از جمله کمبود آب، بزرگ‌ترین مشکلی است که ساکنان دهکده از آن رنج می‌برند.
هر هفته، یک ماشین آب می‌آورد، اما نیاز آن‌ها به آب را نمی‌تواند رفع کند. آب داخل دهکده شور است، بزرگ‌سالان به اجبار از آن استفاده می‌کنند، اما برای کودکان بسیار سخت است، آن‌ها مکرراً بیمار می‌شوند. اما چه باید کرد؟ آسمان بلند است و زمین سخت.
وجود موقت کودکان
موسی کودکی ۵ ساله، در حالی که می‌خندد، دور مادرش، چرخ می‌زند، اما نمی‌داند که پس از مدتی شرط ممنوعیت برای مردان، بر او نیز تطبیق خواهد شد؛ چون در این دهکده جز برای زنان فقیر مطلقه و بیوه، اجازه سکونت نیست و حتی کودکان ساکن در این‌جا پس از رسیدن به سن بلوغ و ازدواج کردن، باید این‌جا را ترک کنند.
ایمان که بیوه ۲۰ ساله است و ۳ کودک دارد، می‌گوید: «یکی از خویشاوندانم از من خواستگاری کرده و مادرم هم اصرار به ازدواج من دارد، تا اندکی از بار مسئولیت کودکان از دوشم سبک شود، اما من مردد هستم؛ چون اگر ازدواج کنم، از دهکده طرد می‌شوم و کسب و کاری اندکی را که در این‌جا رو براه کرده ام و رنج زیادی در آن کشیده‌ام، نیمه می‌ماند».
در آن طرف، طنابی را می‌بینم که در میان دو شاخه یک درخت بسته شده و قطعه اسفنجی برای محافظت از درشتی آن، بر آن گذاشته شده تا کودکان در روز‌های عید، به‌عنوان تاب استفاده کنند. کودکی را می‌بینم که با شادی در آن می‌نشیند و پیچ وتاب می‌خورد، اما هر از گاهی تکه اسفنج می‌افتد و او بار دیگر آن‌را سر جایش می‌گذارد و به تاب خوری و بازی ادامه می‌دهد.
چند قدم دورتر، چند کودک دیگر را می‌بینم که، دورهم حلقه زده‌اند و مقداری از سنگ‌پاره‌ها را گرد آورده‌اند و از آن‌ها خانه و آدمک می‌سازند و آدمک‌ها را با نام‌های مختلف صدا می‌زنند و خنده‌های شادی سر می‌دهند؛ و بدین گونه با تخیلات کودکانه، داستان‌هایی با قهرمانانی از سنگ می‌آفرینند و از هیچ برای خودشان تفریح و شادمانی خلق می‌کنند و مادران‌شان غرق در واقعیت تلخ، با لبخند‌های بی‌رنگ، به آن‌ها از دور نگاه می‌کنند.
تربیت و فروش دام
در ناحیه دیگر، چند زن با تعدادی از بز و گوسفند، به چشم می‌خورند. آنان این دام‌ها را تربیت و پروار می‌کنند و با پیمودن فاصله طولانی و خسته کننده، به روستا‌های مجاور می‌برند و می‌فروشند. شکیبایی و پایداری یکی از ویژگی‌های زنان سماحه است.
یکی از این زنان، حاج خانم عزه است. وی که به ۶۰ سالگی قدم گذاشته، می‌گوید: «بسیاری از زنان ساکن این دهکده، با دشواری‌ها و رنج‌های فراوانی دست و پنجه نرم می‌کنند، اما، چون پناه‌گاهی غیر از این‌جا ندارند، به زندگی در این‌جا ادامه می‌دهند».
حاج خانم عزه می‌افزاید: «مشکل کمبود آب همه چیز را بد و بدتر کرده است. بسیاری از زن‌ها به خاطر این معضل، دهکده را ترک گفته‌اند و تنها یک سوم آن‌ها باقی مانده‌اند. اما ما که جایی نداریم، باوجود همه دشواری‌ها به زندگی در این‌جا ادامه می‌دهیم. ما در این روز‌های عید، سعی می‌کنیم تا کودکان خود را شاد نگه داریم و سختی و مرارت زندگی را اندکی برای‌شان کم کنیم».
حمدی کاشف، مدیر کل پروژه‌های اصلاحات کشاورزی مصر علیا، در باره این دهکده می‌گوید: «اکنون بیش از ۳۰۰ خانواده از زنان مطلقه و بیوه فقیر با فرزندان‌شان، در دهکده سماحه زندگی می‌کنند. دولت برای هر کدام از آن‌ها، یک قطعه زمین به مساحت ۱۷هزار و ۲۰۰ متر، همراه با خانه، توزیع کرده و اضافه بر آن، مقداری کمک‌های دیگر از قبیل: فرش و ظرف منزل و ابزار کشاورزی مانند تراکتور و امثال آن و ۵ رأس بز و گوسفند به عنوان قرض کوچک، در اختیار آنان گذاشته است».
کاشف می‌افزاید: «حل مشکلات موجود در دهکده، به نهاده‌های دیگری تعلق دارد. ما در حدود مسئولیت‌های خود، برای حل مشکلات و رفع نیازمندی‌ها، بار‌ها با شورای محلی و سایر نهاد‌های مرتبط، جلسه گرفتیم و به رأی زنی پرداختیم، اما حل نهایی مشکلات، بستگی به امکانات لازم دارد».
وجود موقت کودکان
موسی کودکی ۵ ساله، در حالی که می‌خندد، دور مادرش، چرخ می‌زند، اما نمی‌داند که پس از مدتی شرط ممنوعیت برای مردان، بر او نیز تطبیق خواهد شد؛ چون در این دهکده جز برای زنان فقیر مطلقه و بیوه، اجازه سکونت نیست و حتی کودکان ساکن در این‌جا پس از رسیدن به سن بلوغ و ازدواج کردن، باید این‌جا را ترک کنند.
ایمان که بیوه ۲۰ ساله است و ۳ کودک دارد، می‌گوید: «یکی از خویشاوندانم از من خواستگاری کرده و مادرم هم اصرار به ازدواج من دارد، تا اندکی از بار مسئولیت کودکان از دوشم سبک شود، اما من مردد هستم؛ چون اگر ازدواج کنم، از دهکده طرد می‌شوم و کسب و کاری اندکی را که در این‌جا رو براه کرده ام و رنج زیادی در آن کشیده‌ام، نیمه می‌ماند».
در آن طرف، طنابی را می‌بینم که در میان دو شاخه یک درخت بسته شده و قطعه اسفنجی برای محافظت از درشتی آن، بر آن گذاشته شده تا کودکان در روز‌های عید، به‌عنوان تاب استفاده کنند. کودکی را می‌بینم که با شادی در آن می‌نشیند و پیچ وتاب می‌خورد، اما هر از گاهی تکه اسفنج می‌افتد و او بار دیگر آن‌را سر جایش می‌گذارد و به تاب خوری و بازی ادامه می‌دهد.
چند قدم دورتر، چند کودک دیگر را می‌بینم که، دورهم حلقه زده‌اند و مقداری از سنگ‌پاره‌ها را گرد آورده‌اند و از آن‌ها خانه و آدمک می‌سازند و آدمک‌ها را با نام‌های مختلف صدا می‌زنند و خنده‌های شادی سر می‌دهند؛ و بدین گونه با تخیلات کودکانه، داستان‌هایی با قهرمانانی از سنگ می‌آفرینند و از هیچ برای خودشان تفریح و شادمانی خلق می‌کنند و مادران‌شان غرق در واقعیت تلخ، با لبخند‌های بی‌رنگ، به آن‌ها از دور نگاه می‌کنند.
تربیت و فروش دام
در ناحیه دیگر، چند زن با تعدادی از بز و گوسفند، به چشم می‌خورند. آنان این دام‌ها را تربیت و پروار می‌کنند و با پیمودن فاصله طولانی و خسته کننده، به روستا‌های مجاور می‌برند و می‌فروشند. شکیبایی و پایداری یکی از ویژگی‌های زنان سماحه است.
یکی از این زنان، حاج خانم عزه است. وی که به ۶۰ سالگی قدم گذاشته، می‌گوید: «بسیاری از زنان ساکن این دهکده، با دشواری‌ها و رنج‌های فراوانی دست و پنجه نرم می‌کنند، اما، چون پناه‌گاهی غیر از این‌جا ندارند، به زندگی در این‌جا ادامه می‌دهند».
حاج خانم عزه می‌افزاید: «مشکل کمبود آب همه چیز را بد و بدتر کرده است. بسیاری از زن‌ها به خاطر این معضل، دهکده را ترک گفته‌اند و تنها یک سوم آن‌ها باقی مانده‌اند. اما ما که جایی نداریم، باوجود همه دشواری‌ها به زندگی در این‌جا ادامه می‌دهیم. ما در این روز‌های عید، سعی می‌کنیم تا کودکان خود را شاد نگه داریم و سختی و مرارت زندگی را اندکی برای‌شان کم کنیم».
حمدی کاشف، مدیر کل پروژه‌های اصلاحات کشاورزی مصر علیا، در باره این دهکده می‌گوید: «اکنون بیش از ۳۰۰ خانواده از زنان مطلقه و بیوه فقیر با فرزندان‌شان، در دهکده سماحه زندگی می‌کنند. دولت برای هر کدام از آن‌ها، یک قطعه زمین به مساحت ۱۷هزار و ۲۰۰ متر، همراه با خانه، توزیع کرده و اضافه بر آن، مقداری کمک‌های دیگر از قبیل: فرش و ظرف منزل و ابزار کشاورزی مانند تراکتور و امثال آن و ۵ رأس بز و گوسفند به عنوان قرض کوچک، در اختیار آنان گذاشته است».
کاشف می‌افزاید: «حل مشکلات موجود در دهکده، به نهاده‌های دیگری تعلق دارد. ما در حدود مسئولیت‌های خود، برای حل مشکلات و رفع نیازمندی‌ها، بار‌ها با شورای محلی و سایر نهاد‌های مرتبط، جلسه گرفتیم و به رأی زنی پرداختیم، اما حل نهایی مشکلات، بستگی به امکانات لازم دارد».
منبع: ایندیپندنت
۰
