تبعیض فاجعه‌بار آموزشی

عباس عبدی | یک کانال تندرو در نقد پولی شدن دانشگاه و تحصیل است که: با رتبه ۵۸هزار، هر ترم ۶۰میلیون تومان می‌دهد و در پردیس «دانشگاه تهران»، «حقوق» می‌خواند!

دیگری با رتبه ۳۲۰۰ و ترمی۱۶۵ میلیون تومان، در رشته «پزشکی» دانشگاه شهیدبهشتی، تحصیل می‌کند! پول بده و در بهترین دانشگاه‌های ایران درس بخوان و مدرک بگیر! گوشه‌ای از «کالاسازی آموزشی» در ایران!»

واقعیت این است که مشکل تبعیض بویژه در تحصیلات، فقط ناشی از داشتن و نداشتن پول نمی‌شود، بلکه تبعیض بدتری داریم که فاجعه‌بارتر از این است.

اینکه کسی بپذیرد پول بدهد تا در دانشگاه تحصیل کند ایرادی ندارد، به شرطی که افراد فاقد ثروت نیز بتوانند تحصیل کنند، که اکنون دانشگاه‌های ایران بخش قابل توجهی از ظرفیت خود را به صورت رایگان در اختیار کسانی قرار می‌دهند که آماده پرداخت هزینه آن هستند و افرادی که تا حدی از صلاحیت علمی و استعداد کافی برخوردارند، می‌توانند از این فرصت استفاده کنند و با پرداخت پول تحصیل کنند. ولی مشکل از آنجا آغاز می‌شود که افراد فاقد صلاحیت علمی و بدون پرداخت پول و با کلی امتیازات به ناحق وارد دانشگاه می‌شوند و اساس و بنیان کسب دانش و نهاد دانشگاه را دچار اختلال می‌کنند.

جهت اطلاع باید گفت: اگرچه رتبه کسانی که وارد پردیس‌های دانشگاهی می‌شوند و پول می‌دهند از دانشجویان عادی کمتر است، ولی تفاوت آن از مورد دیگری که ذکر شد خیلی خیلی کمتر است.

برای نمونه آخرین کسی که امسال در رشته پزشکی دانشگاه تبریز قبول شده، دارای رتبه کشوری نزدیک به ۱۵۰۰ است ولی در پردیس خودگردان که پولی است، این رتبه به حدود ۳ هزار می‌رسد که دو برابر فاصله است، ولی در همان لحظه سهمیه‌های دیگری هستند که بدون پرداخت پول، با رتبه ۴۸ هزار در کلاس پزشکی نشسته‌اند، خطر چنین سهمیه‌ای ده‌ها برابر بیشتر از خطر پولی شدن دانشگاه است؛ زیرا کسی که پول می‌دهد نوعی تعهد در برابر این امکان تحصیل کردن را می‌پذیرد و به توسعه مادی دانشگاه کمک می‌کند، ولی آن دیگری نه صلاحیت علمی دارد و نه هیچ کمک مالی به دانشگاه می‌کند.

چگونه ممکن است کسی اخلاق‌مدار باشد و به خود اجازه می‌دهد با این حد از صلاحیت علمی در کلاس پزشکی بنشیند و بخواهد مردم و بیماران را درمان کند؟!