علاج واقعه بعد از وقوع

غزل لطفی | در ابتدای این یادداشت یادآور می‌شوم که برای تک‌تک کودکان سرزمینم که بر اثر فقر جان‌شان را از دست داده‌اند، سوگوارم!

در روز‌های گذشته خبری تکان‌دهنده روح و روان همه را سوزاند؛ «کودکی بر اثر فقر و عدم دسترسی به گوشی هوشمند به جهت تحصیل مجازی خودکشی کرد.» با فرض صحت خبر خودکشی، خواندن و نوشتن این کلمات هم جانسوز است، اما یادآوری چند نکته لازم به نظر می‌رسد.

- این خبر در ابتدا باید مسوولان اقتصادی کشور را نیشتر بزند که چرا فقر اینچنین رخنه کرده که کودکان ما نیز برای آن چاره‌ای جز مرگ نمی‌بینند و دقیقا چه زمانی قرار است برای این موضوع تدبیری اندیشیده شود؟ -

متخصصان روانشناس پاسخ بدهند که حجم افسردگی در جامعه ما چقدر است که فرزندان ما که باید بیشترین امید به آینده و زندگی در آن‌ها موج بزند به مرگ فکر می‌کنند و فکرشان را هم با تمام ترسی که باید از مرگ داشته باشند اجرا می‌کنند؟ (عمق فاجعه، عمق درد غیرقابل تحمل را می‌رساند.)

و، اما چند کلامی هم با افرادی که می‌گویند تحصیل مجازی عامل این واقعه بود؛ اگر شاد و تحصیل مجازی (که اشکالات آن بر کسی پوشیده نیست) نبود، در شرایط کرونایی فعلی چه کار باید انجام می‌شد؟ تهیه مایحتاج تحصیل آیا به عهده سیستم آموزشی کشور است؟ ایرادات موجود در تحصیل مجازی و روند رفع کُند این اشکالات همه و همه بر سیستم آموزشی وارد است.

در قسمت‌هایی از کشور هم مشکل اینترنت و سرعت کم آن به جهت زیرساخت‌های فناوری هنوز پابرجاست. اما آنچه امروز ما را عزادار این کودک کرده فقر ناشی از مشکلات اقتصادی و معیشتی است که به نظر می‌رسد باید علت این واقعه را از مسوولان اقتصادی جویا شد.

کودکان ما بزرگ‌ترین سرمایه‌های کشورمان هستند اگر تحمل‌شان طاق شده و نبودن را به آینده‌ساز بودن ترجیح داده‌اند اگر امیدی به بهبود شرایط ندارند و اگر شدت درد در جان‌شان آنقدر زیاد شده که توان‌شان را از دست داده‌اند، باید مسوولان را به فکر فرو ببرد که در آینده‌ای نه‌چندان دور جامعه ما را همین گروه مستاصل و غمگین و افسرده اداره خواهند کرد که خاطره خودکشی همسن و سالان خود را نیز در ذهن دارند. مثل همیشه علاج واقعه را بعد از وقوع کنید، قبل از آنکه خیلی دیر شود، چاره‌ای بیندیشید.