ماجرای گورهای دسته جمعی کودکان در کانادا

پس از کشف گور‌های دسته جمعی کودکان بومی در کانادا و افزایش انتقاد از دولت، جاستین ترودو، نخست وزیر کانادا کشف این گور دسته‌جمعی کودکان را دلخراش خواند. البته او مقصر این فاجعه را کلیسای کاتلویک معرفی کرد و از کلیسا خواست که مسئولیت این موضوع را بپذیرد.

او از کلیسا خواسته تا رسما از مردم و بومیان این کشور عذرخواهی کند.

ترودو گفته که من به طور مستقیم با پاپ فرانسیس صحبت کردم تا به وی برای سفر به کانادا و عذرخواهی رسمی فشار بیاورم، نه تنها عذرخواهی او لازم و ضروری است بلکه پاپ باید با حضور در خاک کانادا از بومیان عذرخواهی کند.

طبق گفته او، رهبران کلیسای کاتولیک در حال بررسی این موضوع و تعامل برای اتخاذ اقدامات بعدی هستند.

اما پاپ بدون اشاره به اظهارات نخست وزیر کانادا، از کشف گور دسته‌جمعی دانش‌آموزان بومی در مدرسه تحت نظارت کلیسای کاتولیک در کانادا، ابراز تاثر و اندوه کرده است.

در این میان برخی از نهاد‌های حقوق بشر دولت کانادا را در فاجعه گور‌های دسته جمعی کودکان بومی در کانادا دخیل می‌دانند. البته بخشی از این نهاد‌ها نیز معتقدند که خطر هنوز هم بومیان کانادا را تهدید می‌کند.

در این رابطه ایرنا به نقل از یک نهاد دولتی در کانادا نوشت که هنوز هم خطر مرگ یا مفقود شدن زنان بومی کانادا ۱۲ برابر بیشتر از سایر زنان است.

همچنین در سال ۲۰۱۹ نیز «لیلانی فرها»، گزارشگر ویژه سازمان ملل نسبت به وضعیت مسکن بومیان در شمال کانادا هشدار داد. او گفته که بومیان کانادا به احتمال زیاد از نظر مسکن نامناسب و پیامد‌های بهداشتی منفی رنج می‌برند، آن‌ها با میزان بالایی از بی‌خانمانی روبه‌رو هستند و در برابر اخراج‌های اجباری، زمین خواری و اثرات تغییرات آب و هوایی بسیار آسیب‌پذیر هستند.

براساس داده‌های تاریخی، کلیسای کاتولیک با همراهی دولت کانادا مدارس شبانه روزی اجباری را در اواخر قرن ۱۹ و قرن ۲۰ میلادی ایجاد کرده است. مدارسی که هدف عمده آن‌ها تطبیق کودکان بومی با فرهنگ و زبان غالب و حذف فرهنگ و زبان بومی در این کشور بود.

طبق این اطلاعات تاریخی، در طول ۱۰۰ سال فعالیت مدارس شبانه روزی اجباری، ۳۰ درصد از بومیان کانادا در این مدارس حضور داشتند که شامل حدود ۱۵۰ کودک بومی می‌شود.

اما در این صد سال، گزارش‌های متعدد نشان می‌دهد که کودکان بومی در این مدارس بار‌ها مورد سوء استفاده‌های جسمی، عاطفی و جنسی قرار گرفته اند.

در این رابطه برخی مورخان نوشته اند که در این مدارس، قوانین سختگیرانه‌ای برای کودکان بومی اعمال می‌شده است. مثلا برادر و خواهر در یک مدارس از یکدیگر جدا می‌شدند، کودکان دور از خانواده هایشان نگهداری می‌شدند و به شکل‌های مختلفی مورد آزار و اذیت و سوءاستفاده معلمین و مسئولان اداری قرار می‌گرفتند.

همچنین گفته می‌شود که اکثر دانش‌آموزان از سوءتغذیه رنج می‌بردند و مورد تنبیه بدنی قرار می‌گرفتند که در سایر مدارس به این حد وجود نداشت.

البته برخی گزارش‌ها نیز حاکی از آن است که دانش‌آموزان این مدارس در معرض شیوع سرخک، سل، آنفلوانزا و سایر بیماری‌های مسری قرار داشتند و بسیاری جان خود را از دست دادند.

علاوه بر آن، کمیسیون حقیقت و اصلاح در سال ۲۰۱۵ گزارشی منتشر کرد که براساس آن تخمین زده بود بیش از ۴ هزار کودک در طول حضورشان در مدارس شبانه روزی اجباری جان سپرده اند. در این میان برخی آمار‌های دیگر نیز حکایت از مرگ ۶ هزار نفری کودکان این مدارس دارد.

از این رو بسیاری نهاد‌های حقوق بشر و مورخان از این مدارس شبانه روزی به عنوان وسیله‌ای برای نسل کشی فرهنگی یاد می‌کنند.