روز پرابهام
این روزها نگاه‌های زیادی به حوزه ورزش دوخته شده که این اتفاق دلایل خاص خودش را دارد. از یکسو نزدیک شدن به المپیک ریو 2016، از سوی دیگر انتشار گزارش فساد در فوتبال از سوی کمیسیون اصل 90 مجلس شورای اسلامی و همچنین پایان دوران ریاست علی کفاشیان بر فدراسیون فوتبال و کشمکش‌ها در مورد سرنوشت این مجموعه تا زمان برگزاری انتخابات آتی، باعث شده است فضای ورزش کشور داغ و پر از خبر باشد.
کد خبر :
۱۰۸۶۳
بازدید :
۱۰۳۰
این روزها نگاه‌های زیادی به حوزه ورزش دوخته شده که این اتفاق دلایل خاص خودش را دارد. از یکسو نزدیک شدن به المپیک ریو 2016، از سوی دیگر انتشار گزارش فساد در فوتبال از سوی کمیسیون اصل 90 مجلس شورای اسلامی و همچنین پایان دوران ریاست علی کفاشیان بر فدراسیون فوتبال و کشمکش‌ها در مورد سرنوشت این مجموعه تا زمان برگزاری انتخابات آتی، باعث شده است فضای ورزش کشور داغ و پر از خبر باشد.
به گزارش دنیای اقتصاد، در این شرایط بدیهی است که نقش وزیر ورزش پررنگ می‌شود و خیلی‌ها به انتظار می‌نشینند تا سوگیری‌ها و سیاست‌گذاری‌های وی در مورد این قبیل اتفاقات را رصد کنند. در همین راستا روز گذشته محمود گودرزی با برنامه تلویزیونی ورزش‌ومردم به گفت‌وگو نشست و حرف‌های مهمی در مورد نقاط مبهم پیش روی ورزش ایران به زبان آورد؛ مسائلی که بسیاری از آنها قابل نقد و بحث بودند.
در این گزارش، سه فراز از مهم‌ترین ادعاهای گودرزی را از زاویه‌ای متفاوت مرور می‌کنیم.
بالاخره چند مدال؟
یکی از ادعاهای اساسی وزیر ورزش و جوانان در طول دو سال گذشته این بوده که او و همکارانش علمی و دقیق کار می‌کنند و فضای ورزش کشور را به این سمت پیش می‌برند. با این وجود مجموعه اظهارنظرهای گودرزی در مورد یک مقوله کمی تحت عنوان «پیش‌بینی تعداد مدال‌های کاروان ایران در المپیک ریو» نشان از تناقضات فاحش و بحث‌برانگیز دارد.
وزیر ورزش دیروز گفت: «اگر بخواهیم خیلی خوش‌بینانه به قضایا نگاه کنیم می‌تواند نرخ دریافتی مدال 6 باشد یا حتی خیلی خوش‌بینانه نگاه کنیم 7 یا 8 مدال باشد.» این اتفاق در حالی رخ می‌دهد که گودرزی دقیقا 61 روز پیش در اظهاراتی متفاوت بعد از کلی بررسی و استدلال علمی مدعی شده بود: «بدون در نظر گرفتن المپیک لندن میانگین کسب مدال در هر دوره 3 و نیم مدال بوده است. با یک تلورانس، برای المپیک ریو بین 3 و نیم تا 5 و نیم مدال را می‌توان پیش‌بینی کرد که این تعداد در خوش‌بینانه‌ترین حالت به شش مدال می‌رسد.»
شگفت‌انگیز است که وزیر محترم ورزش در پیش‌بینی‌هایش طیف بسیار وسیعی از احتمالات را هدف می‌گیرد و بین سه‌ونیم تا 8 مدال را برای ورزش کشور پیش‌بینی می‌کند. طبیعتا فردا اگر بیش از این مدال بگیریم، ارزش‌های تیم مدیریتی او افزایش پیدا می‌کند و اگر هم مدال‌های دریافتی ایران در این بازه گسترده بگنجد، لابد تیر آقای وزیر به هدف نشسته است!
ماجرای فدراسیون
داستان ریاست فدراسیون فوتبال هم پیچیدگی‌های خاص خودش را دارد. در حال حاضر دوران ریاست کفاشیان بر فدراسیون به پایان رسیده و انتخابات بعدی هم اردیبهشت 95 برگزار خواهد شد. به این ترتیب حفره سه ماهه‌ای پیش‌رو باقی می‌ماند که باید برایش فکری کرد. اهالی فدراسیون عقیده دارند اختیار با مجمع است و آنها هم تایید کرده‌اند که کفاشیان به کارش ادامه بدهد.
با این حال از وزارت ورزش صدای دیگری به گوش می‌رسد. طی روزهای گذشته سجادی، معاون وزیر ورزش خیلی مصر بود که کفاشیان برود و وزارت به جای او سرپرستی در نظر بگیرد. شخص وزیر اما از اظهارنظر صریح در این مورد طفره می‌رفت و روز چهارشنبه خیلی کلی گفته بود در این مورد «قانون» حکمیت می‌کند.
با این وجود گودرزی دیروز طور دیگری حرف زد و نظرش را با بقیه ارکان وزارت یکی کرد: «عرف در وزارت ورزش این است که هر فدراسیونی دوره‌اش به اتمام رسید و مهلت قانونی رئیس پایان یافت برای فدراسیون سرپرست انتخاب می‌شود تا شرایط را برای انتخابات فراهم کرده و رانت قبلی رئیس هم از بین برود.
سرپرست بدون موضع و سوگیری خاص شرایط را برای برگزاری انتخابات فراهم خواهد کرد. فکر نمی‌کنم تفاوتی با سایر فدراسیون‌ها داشته باشد.» به این ترتیب به نظر می‌رسد جدال بین طرفین کاملا علنی شده و باید روزهای پرتنشی را برای فوتبال کشور انتظار کشید.
گزارش فساد، سیاسی است؟
شاید عجیب‌ترین بخش از سخنان دیروز گودرزی جایی بود که او به قرائت پرونده فساد در فوتبال واکنش نشان داد. در شرایطی که وزیر ورزش پیش‌تر عکس‌العمل‌های محتاطانه‌ای نسبت به ماجرا داشت، دیروز زاویه دیگری را برای این بحث گشود: «در فوتبال مشکلاتی مطرح شده که مربوط به دوره قبلی است و به تیم حاضر ارتباطی ندارد و این مشکلات در دولت قبلی اتفاق افتاده است.
مطمئنا اگر فسادی وجود داشته باشد که مستند و مکتوب بوده نه صرفا در راستای مسائل سیاسی، آن را به مراجع قضایی ارجاع خواهیم داد تا فوتبال‌مان پاک شود.» به نظر می‌رسد وزیر ورزش گزارش فساد در فوتبال را به سیاسی بودن متهم می‌کند. شاید بشود اشکالات زیادی از گزارش مزبور گرفت، اما این یکی کمی بعید و دور از ذهن است.
فراموش نکنیم عمده مفاسد مورد اشاره در این گزارش، در بدنه فوتبال ایران اتفاق افتاده و ارتباط چندانی با دولت ندارد. شرط‌بندی، دوپینگ، ارتشا و تقلب در قرعه‌کشی، چیزهایی نیستند که خیلی به دولت‌ها ربطی داشته باشد.
به‌عنوان مثال در همین دو سال گذشته جنجال‌هایی مثل ماجرای محسن قهرمانی یا شائبه‌های فراوان پیرامون تبانی در لیگ یک پیش آمده است؛ آیا می‌شود اینها را به دولت جاری ربط داد؟ مسلما نه! آنچه روشن است اینکه چنین نگرش‌هایی نمی‌تواند آن‌قدرها به بهبود فضای ورزش کشور کمک کند.
به گزارش دنیای اقتصاد، در این شرایط بدیهی است که نقش وزیر ورزش پررنگ می‌شود و خیلی‌ها به انتظار می‌نشینند تا سوگیری‌ها و سیاست‌گذاری‌های وی در مورد این قبیل اتفاقات را رصد کنند. در همین راستا روز گذشته محمود گودرزی با برنامه تلویزیونی ورزش‌ومردم به گفت‌وگو نشست و حرف‌های مهمی در مورد نقاط مبهم پیش روی ورزش ایران به زبان آورد؛ مسائلی که بسیاری از آنها قابل نقد و بحث بودند.
در این گزارش، سه فراز از مهم‌ترین ادعاهای گودرزی را از زاویه‌ای متفاوت مرور می‌کنیم.
بالاخره چند مدال؟
یکی از ادعاهای اساسی وزیر ورزش و جوانان در طول دو سال گذشته این بوده که او و همکارانش علمی و دقیق کار می‌کنند و فضای ورزش کشور را به این سمت پیش می‌برند. با این وجود مجموعه اظهارنظرهای گودرزی در مورد یک مقوله کمی تحت عنوان «پیش‌بینی تعداد مدال‌های کاروان ایران در المپیک ریو» نشان از تناقضات فاحش و بحث‌برانگیز دارد.
وزیر ورزش دیروز گفت: «اگر بخواهیم خیلی خوش‌بینانه به قضایا نگاه کنیم می‌تواند نرخ دریافتی مدال 6 باشد یا حتی خیلی خوش‌بینانه نگاه کنیم 7 یا 8 مدال باشد.» این اتفاق در حالی رخ می‌دهد که گودرزی دقیقا 61 روز پیش در اظهاراتی متفاوت بعد از کلی بررسی و استدلال علمی مدعی شده بود: «بدون در نظر گرفتن المپیک لندن میانگین کسب مدال در هر دوره 3 و نیم مدال بوده است. با یک تلورانس، برای المپیک ریو بین 3 و نیم تا 5 و نیم مدال را می‌توان پیش‌بینی کرد که این تعداد در خوش‌بینانه‌ترین حالت به شش مدال می‌رسد.»
شگفت‌انگیز است که وزیر محترم ورزش در پیش‌بینی‌هایش طیف بسیار وسیعی از احتمالات را هدف می‌گیرد و بین سه‌ونیم تا 8 مدال را برای ورزش کشور پیش‌بینی می‌کند. طبیعتا فردا اگر بیش از این مدال بگیریم، ارزش‌های تیم مدیریتی او افزایش پیدا می‌کند و اگر هم مدال‌های دریافتی ایران در این بازه گسترده بگنجد، لابد تیر آقای وزیر به هدف نشسته است!
ماجرای فدراسیون
داستان ریاست فدراسیون فوتبال هم پیچیدگی‌های خاص خودش را دارد. در حال حاضر دوران ریاست کفاشیان بر فدراسیون به پایان رسیده و انتخابات بعدی هم اردیبهشت 95 برگزار خواهد شد. به این ترتیب حفره سه ماهه‌ای پیش‌رو باقی می‌ماند که باید برایش فکری کرد. اهالی فدراسیون عقیده دارند اختیار با مجمع است و آنها هم تایید کرده‌اند که کفاشیان به کارش ادامه بدهد.
با این حال از وزارت ورزش صدای دیگری به گوش می‌رسد. طی روزهای گذشته سجادی، معاون وزیر ورزش خیلی مصر بود که کفاشیان برود و وزارت به جای او سرپرستی در نظر بگیرد. شخص وزیر اما از اظهارنظر صریح در این مورد طفره می‌رفت و روز چهارشنبه خیلی کلی گفته بود در این مورد «قانون» حکمیت می‌کند.
با این وجود گودرزی دیروز طور دیگری حرف زد و نظرش را با بقیه ارکان وزارت یکی کرد: «عرف در وزارت ورزش این است که هر فدراسیونی دوره‌اش به اتمام رسید و مهلت قانونی رئیس پایان یافت برای فدراسیون سرپرست انتخاب می‌شود تا شرایط را برای انتخابات فراهم کرده و رانت قبلی رئیس هم از بین برود.
سرپرست بدون موضع و سوگیری خاص شرایط را برای برگزاری انتخابات فراهم خواهد کرد. فکر نمی‌کنم تفاوتی با سایر فدراسیون‌ها داشته باشد.» به این ترتیب به نظر می‌رسد جدال بین طرفین کاملا علنی شده و باید روزهای پرتنشی را برای فوتبال کشور انتظار کشید.
گزارش فساد، سیاسی است؟
شاید عجیب‌ترین بخش از سخنان دیروز گودرزی جایی بود که او به قرائت پرونده فساد در فوتبال واکنش نشان داد. در شرایطی که وزیر ورزش پیش‌تر عکس‌العمل‌های محتاطانه‌ای نسبت به ماجرا داشت، دیروز زاویه دیگری را برای این بحث گشود: «در فوتبال مشکلاتی مطرح شده که مربوط به دوره قبلی است و به تیم حاضر ارتباطی ندارد و این مشکلات در دولت قبلی اتفاق افتاده است.
مطمئنا اگر فسادی وجود داشته باشد که مستند و مکتوب بوده نه صرفا در راستای مسائل سیاسی، آن را به مراجع قضایی ارجاع خواهیم داد تا فوتبال‌مان پاک شود.» به نظر می‌رسد وزیر ورزش گزارش فساد در فوتبال را به سیاسی بودن متهم می‌کند. شاید بشود اشکالات زیادی از گزارش مزبور گرفت، اما این یکی کمی بعید و دور از ذهن است.
فراموش نکنیم عمده مفاسد مورد اشاره در این گزارش، در بدنه فوتبال ایران اتفاق افتاده و ارتباط چندانی با دولت ندارد. شرط‌بندی، دوپینگ، ارتشا و تقلب در قرعه‌کشی، چیزهایی نیستند که خیلی به دولت‌ها ربطی داشته باشد.
به‌عنوان مثال در همین دو سال گذشته جنجال‌هایی مثل ماجرای محسن قهرمانی یا شائبه‌های فراوان پیرامون تبانی در لیگ یک پیش آمده است؛ آیا می‌شود اینها را به دولت جاری ربط داد؟ مسلما نه! آنچه روشن است اینکه چنین نگرش‌هایی نمی‌تواند آن‌قدرها به بهبود فضای ورزش کشور کمک کند.
۰
