شعر غم‌انگیزی که بعد از 70 سال در یک جعبۀ کفش پیدا شد
اثر فراموش‌شده‌ای از ریموند چندلر (Raymond Chandler)، نویسندۀ جنایی که با رمان‌هایی چون «خواب بزرگ» (۱۹۳۹) و «خداحافظی طولانی» (۱۹۵۳) شهرت دارد، برای اولین بار منتشر شده است. اما برخلاف آثار شناخته شدۀ او، این یک داستان کارآگاهی سخت نیست، بلکه یک شعر است.
فرادید| در سطرهای اول این شعر نوشته شده است: «لحظه‌ای پس از مرگ، چهره زیبا می‌شود/ وقتی چشم‌های ضعیف و خسته بسته می‌شوند و درد به پایان می‌رسد».
به گزارش فرادید؛ اوایل ماه جاری میلادی، مجله Strand این قطعه شعر از چندلر را در شمارۀ مخصوص بیست و پنجمین سالگرد تاسیس خود منتشر کرد. بر اساس اعلام مجله، این اثر 27 خطی با عنوان «رکوئیم» یا «نماز میت»، مربوط به حدود سال 1955 است و «چهرۀ نرم‌تر و حساس‌تر» این نویسندۀ آثار جنایی را نشان می‌دهد. تصور می‌شود که این تنها شعری است که چندلر در بزرگسالی سروده است.
تصویری از چندلر و همسرش سیسی پاسکال
این شعر که توسط اندرو گالی، سردبیر مجله پیدا شد، در جعبۀ کفشی در کتابخانۀ بودلیان دانشگاه آکسفورد نگهداری می‌شد. این جعبه بخشی از مجموعه بزرگ‌تری از اسنادی بود که خانواده چندلر در دهه 1980 به کتابخانه اهدا کردند. گالی به نیویورک تایمز می گوید: «این مثل کشف یک گنجینه بود».
محققان فکر می‌کنند چندلر شعر «نماز میت» را بلافاصله پس از مرگ همسرش سیسی در سال 1954 نوشته باشد؛ اتفاقی که او را که او را در افسردگی شدید فرو برده بود.
مصراع‌های اول شعر توصیفی احساس‌برانگیز از یادگارهای بازمانده از همسر مرحوم اوست؛ یادگارهایی که در لحظات پس از مرگ یک عزیز به چشم می‌آیند و روح را در اندوهی عمیق فرومی‌برند:
«سه تار موی بلند در یک شانه/ یک روسری تا شده/ تخت‌خواب گرم و بالش‌های نرم/ که دیگر هیچ سری روی آنها نخواهد خوابید/ این‌ها تمام چیزهایی هستند که از یک رویای طولانی و وحشی به جا مانده‌اند.»
اما انگار شاعر در سطرهای بعدی آرامش پیدا می‌کند و می‌نویسد که «همیشه حروفی هستند که به نرمی با انگشتان نیرومند عشق نوشته می‌شوند؛ کلماتی که هرگز نمی‌میرند».
گالی می‌گوید: «این شعری است که از بسیاری از فقدان‌هایی که در زندگی تجربه می‌کنیم سخن می‌گوید... گویی افرادی که از دنیا می‌روند، پس از مرگ، پاک می‌شوند... این شعر به نوعی نشان می‌دهد که اگر عزیزانی از دنیا رفته‌اند، روح و خاطراتشان برای کسانی که آنها را دوست داشتند زنده می‌ماند».
تام ویلیامز، نویسندۀ زندگی‌نامۀ چندلر، می‌گوید که این رمان‌نویس قبل از جنگ جهانی اول با همسرش که تقریباً 20 سال از او بزرگتر بود ملاقات کرد. آنها در زمانی که چندلر در خارج از کشور خدمت می‌کرد نامه‌هایی به هم می‌نوشتند و در نهایت در سال 1924 با هم ازدواج کردند.
گالی می‌گوید چندلر هرگز همسرش را دفن نکرد بلکه خاکستر او را تا آخر عمر نزد خود نگه داشت. سال‌ها بعد از مرگ چندلر طرفداران این نویسنده دوست داشتند که او و همسرش در کنار هم آرام بگیرند؛ بالاخره هم تلاش‌های آنها نتیجه داد و در روز ولنتاین سال 2011، آنها در کنار هم در قبرستان مانت هوپ سن دیگو به خاک سپرده شدند.
