نقد فیلم فردا عجله کن (Hurry Up Tomorrow)؛ من سقوط کرده‌ام!

Hurry Up Tomorrow یا فردا عجله کن فیلمی است تضمین‌‌محور که به‌عنوان مکملی برای آلبوم ایبل تسفی اکران شد. این فیلم که براساس فیلمنامه‌ای از خود تسفی ساخته شده، درامی است روانشناسانه با ایده‌هایی مهیج که به دل زندگی یک فرد مشهور می‌رود. فیلم‌های زیادی در رابطه با آدم‌های هنرمند و خاص ساخته شده‌‌اند که همه‌شان به‌نحوی جنبه‌ای از زندگی این افراد را زیر نظر می‌گیرند. اما فیلم فردا عجله کن اصلا معلوم نیست که روی چه جنبه‌ای از زندگی تسفی فوکوس کرده و می‌خواهد چه چیزی را به‌تصویر بکشد.

ایبل تسفی که در نقش تخیلی خود در این فیلم ظاهر می‌شود نگارش فیلمنامه‌ی آن را از چند سال پیش آغاز کرد. فیلمی که در مرحله‌ی تولید و پیش تولید اختلافات زیادی را ایجاد کرد و سبب جدا شدن، همکار قبلی تسفی از گروه شد. نگارش این فیلم زمانی آغاز شد که ایبل تسفی در کنسرت سپتامبر ۲۰۲۲‌اش بخاطر تنش‌های عصبی صدایش را از دست داد. Hurry Up Tomorrow، می‌توانست فیلم خوبی از آب درآید اگر نویسنده‌ که همان ایبل تسفی است، تجربه‌ی بیشتری به خرج می‌داد و تجربه‌ی واقعی زندگی‌اش را به حسی سینمایی نزدیک‌تر می‌کرد. از آنجائیکه فردا عجله کن از تجربه‌ی یک زیست شخصی ارزشمند می‌آید، نیازمند پرداخت عمیقی بود که این تجربه‌ی تکان‌دهنده را برای مخاطب تماشایی می‌کرد.

در ادامه داستان فیلم لو می‌رود

این فیلم هم یکی دیگر از فیلم‌های درهمی است که در این چند وقت اخیر منتشر شده است. همه‌ی این‌ها ایده‌های خوبی دارند اما در مرحله‌ی پرداخت درجا می‌زنند. مخاطب حین تماشای این فیلم‌ها آرزو می‌کند که ای کاش فیلمساز همانند ایده‌ی اولیه‌اش پیش می‌رفت و وقت بیشتری را صرف اثرش می‌کرد. مشکل فیلم‌های جدید این است که سازندگان حوصله‌ی کافی برای بسط ایده‌هایشان را ندارند و فکر می‌کنند که می‌توانند بوسیله‌ی عناصر سبک بصری روی مشکلات فیلمنامه‌ای قصه سرپوش قرار دهند. این فیلم ایده‌ی خوبی دارد که خیلی دست‌کم گرفته شده است. قطعا فیلمساز نمی‌دانسته که ایده‌اش تا چه اندازه پتانسیل بسط را دارد وگرنه اینگونه هدرش نمی‌داد.

روایت این فیلم با استفاده از داستان‌های موازی دو شخصیت اصلی اثر پیش می‌رود تا جائی که این داستان‌ها در جائی به یکدیگر می‌رسند. آنیما بعد از اینکه خانه‌اش را به آتش می‌کشد سوار بر ماشین‌ می‌شود و به کنسرت ویکند می‌رسد. دو آدمی که از نظر روانی بهم ریخته و نابود شده‌اند حالا بهم رسیده و ادامه‌ی مسیر را با یکدیگر می‌روند. از اینجا به بعد همه چیز در کشمکش‌های درونی خلاصه می‌شود. دو آدم با زندگی‌های نابود‌شده حالا وجود هم را به چالش می‌کشند.

ایبل تسفی که به تنش عضلانی مبتلا شده حین اجرای کنسرت، صدایش را از دست می‌دهد و از صحنه خارج می‌شود، آنیما به‌طور مخفیانه به پشت صحنه می‌رود و ایبل را ملاقات می‌کند، جائی که پرده‌ی دوم شروع می‌شود و قصه‌ی اصلی شکل می‌گیرد. ایبل و آنیما بعد از این دیدار به گشت‌وگذار در شهر می‌پردازند و به یک هتل می‌روند. آنیما ایبل را به یک سفر درونی می‌برد، جائی که ایده‌های روانشناختی فیلم خودشان را رو می‌کنند و اثر ریتم سریع‌تری به خود می‌گیرد. از اینجا به بعد فیلم وارد ماجرای اصلی خودش می‌شود و روایت سروشکل بهتری به خود می‌گیرد.

حالا آنیما ایبل را به یک سفر درونی می‌برد. اما مشخص نیست که این سفر دقیقا برای چه چیزی رخ می‌دهد. اصلا ایبل از چه چیزی رنج می‌کشد؟ مشکل‌اش با کسی که ترک‌اش کرده چه بوده؟ این حس رهاشدگی و اضطراب دقیقا از کجا می‌آید؟ ایبل از نظر دراماتیکی چه سفری را باید طی کند و به چه چیزی باید برسد؟ از همه مهم‌تر اینکه «مادر» چه نقشی را در این میان برعهده دارد؟ می‌دانیم که مادر در میان ایده‌های روانشناسانه نقش مهمی را در ناخودآگاه آدمی بازی می‌کند. در این فیلم از همان ابتدا کهن‌الگوی مادر وارد روایت داستان می‌شود و همانند زیرمتنی خودش را نشان می‌دهد اما این ایده‌ی مهم خیلی زود رنگ می‌بازد و هیچ اثری از خود نشان نمی‌دهد، تا جائی که مخاطب حس می‌کند این عنصر روانشناختی بدون هیچ مصرف خاصی خودش را وارد داستان کرده است.

مادر چه نقشی در زندگی این دو نفر داشته است؟ ایبل و آنیما چه جور گذشته‌ای را از سر رد کرده‌اند که حالا در حال زندگی یک ترومای پر چالش هستند. آیا زندگی باری به هر جهت ایبل او را به این روز کشانده است یا ترومایی از سمت مادرش؟ هیچ چیز در اینجا مشخص نیست. اوضاع زمانی بدتر می‌شود که آنیما ایبل را بیهوش می‌کند. بعد از درگیری میان دو شخصیت اصلی این روایت، فیلم وارد پرده‌ی سوم خود می‌شود و فیلمساز به خیال خودش مخاطب را به سفری رواشناسانه می‌برد. ایبل به محض بیهوش شدن وارد راهروهای هتل می‌شود، در آنجا زنی را می‌بیند و بعد از آن با کودکی‌اش روبه‌رو می‌شود.

اصلا شاید آنیما توهم ایبل است، شاید ایبل او را در خیال خودش دیده است. هیچ چیز در اینجا مشخص نیست، تنها چیزی که می‌دانیم این است که ایبل تنسی بخاطر یکسری تنش‌های روانی در زندگی واقعی‌اش صدای خود را در برهه‌ای از دست می‌دهد و حالا می‌خواهد آن تجربه را به‌تصویر بکشد. بی‌خود نیست که در ابتدا هیچ کمپانی زیر بار ساخت این فیلم نرفته است.