۱۰ مورد از خطرناک ترین و مرگبارترین شغل ها در تاریخ نظامی؛ از خدمه زیردریایی تا شعله انداز

جنگ یک جهنم واقعی است. در جریان نزاع های نظامی، هر شغل فعالی در ارتش می تواند مرگبار باشد. از جنگجویان در خط مقدم تا نیروهای بخش لجستیک، پزشکان و دیگر نقش های پشتیبانی، جنگیدن کار ساده و امنی نیست.

اما ورای ریسک های مرگبار سرباز بودن در زمین، دریا یا آسمان در دوران جنگ، برخی شغل ها در ارتش بسیار مرگبارتر از دیگران هستند و تجربه و تاریخ این موضوع را به خوبی ثابت کرده است.

در فهرستی که امروز آماده کرده ایم، نقبی عمیق به مرگبار ترین و خطرناک ترین شغل های نظامی در تاریخ خواهیم زد. این شغل ها در اختیار مردانی بوده که برای موفقیت جبهه خود هر تلاشی کرده و از هیچ کاری فروگذار نکرده اند.

برخی از آن ها نامشان به عنوان قهرمان در تاریخ کشورشان ماندگار شده و بسیاری دیگر در لحظاتی فراموش شده از تاریخ جانشان را از دست داده و اکنون کسی حتی آن ها و شغلشان را به یاد نمی آورد.

اما زندگی شان هر طور که به پایان رسیده باشد، این مردان که در جنگ ها ده شغل مورد نظر ما را داشته اند، زندگی شان را در معرض خطری بسیار فراتر از متوسط شغل نظامی گری قرار داده اند.

این شغل های شوکه کننده، غم انگیز و به شدت مرگبار، شغل هایی بودند که جنگ های خاص علت به وجود آمدنشان بودند. بدین ترتیب در ادامه این مطلب قصد داریم شما را با ۱۰ مورد از خطرناک ترین و مرگبارترین شغل های نظامی در تاریخ جنگ ها آشنا کنیم.

۱۰- خدمه زیردریایی (جنگ جهانی دوم)

زیردریایی ها بسیار پیش تر از جنگ جهانی دوم در نبردها مورد استفاده قرار می گرفتند. سربازان دوران جنگ داخلی آمریکا از نیروهای اتحادیه تا کنفدراسیون، با انواع اولیه ای از زیردریایی ها، یک سری نبردهای دریایی را تجربه کردند.

در اروپا نیز مدت ها قبل از اواخر دهه ۱۹۳۰ از زیردریایی استفاده شده و نمونه های اولیه آن توسعه یافته بود. اما حتی در نبردهای بزرگ پیش از جنگ جهانی اول، زیردریایی ها به اندازه دوران به قدرت رسیدن آدولف هیتلر در آلمان پراستفاده نبودند. با یو بوت های آلمانی و زیردریایی های متفقین، هزاران مرد دیگر به اعماق دریا رفتند و در اعماقی بسیار بیشتر از قبل به نبرد علیه یکدیگر پرداختند.

شوربختانه هزاران نفر در تصادفات، درگیری ها، انفجارها و حملات در زیر دریا کشته شدند. تکنولوژی زیردریایی در هنگام شروع جنگ جهانی دوم هنوز هم بسیار ضعیف و توسعه نیافته بود. شرایط درون زیردریایی های بسیار رقت انگیز بود.

مردان از هر لحاظی تحت فشار قرار داشتند. حوادث، فشارزدایی، نشت گاز و حملات در زیر دریا باعث شده بود زیردریایی ها به تابوت هایی در زیر آب تبدیل شوند. علاوه بر این، جنگ جهانی دوم در دورانی رخ داد که تکنولوژی زیردریایی به اندازه ای کارآمد بود که به طور گسترده مورد استفاده قرار گیرد.

از این رو هر دو طرف در طول جنگ طولانی جهانی دوم با سرعتی باورنکردنی زیردریایی های خود را از دست می دادند، در شرایطی که هر دو طرف سعی می کردند نهایت استفاده را از تاکتیک های جنگی دریامحور جدیداً شکل گرفته شان ببرند.

در واقع، ازنزدیک به ۶,۰۰۰ خدمه زیردریایی آمریکایی که در جنگ جهانی دوم شرکت داشتند نزدیک به ۴,۰۰۰ نفر کشته شدند. نرخ ۲۵ درصد مرگ حتی در شرایط جنگی نیز غیرقابل قبول است.

علاوه بر این، بیش از ۳۰,۰۰۰ ملوان دیگر انگلیسی و دیگر کشورهای عضو ناوگان زیردریایی های متفقین در این نبرد کشته شدند. اما این اعداد در مقایسه با تلفات آلمانی ها در این دوره قابل مقایسه نیست.

نزدیک به ۴۱,۰۰۰ ملوان آلمانی در دوران جنگ جهانی دوم در زیردریایی های هیتلر خدمت می کردند و به باور تاریخ نگاران، نزدیک به ۲۸,۰۰۰ نفر از آن ها در جریان نبرد کشته شدند. به عبارت دیگر نرخ مرگ در یو بوت های آلمانی، دو نفر از هر سه نفر بود.

۹- دونده های خندق (جنگ جهانی اول)

از نگاه تعداد تلفات، جنگ جهانی اول حتی از جنگ جهانی دوم نیز بدتر بود. جنگی که در زمان خود با نام جنگ بزرگ شناخته می شود، شاهد میلیون ها تلفات بود در شرایطی که تکنولوژی های جدیدی به میدان های نبرد سرازیر شده بود.

از گازهای سمی که آزادانه استفاده می شد تا خلبان جنگنده هایی که در جریان رها کردن بمب ها از بالای سر کشته می شدند، سربازان تمام طرفین به اشکال بسیار هولناکی کشته می شدند.

شاید بدترین شرایط برای کسانی بود که به عنوان دونده در ارتش ها خدمت می کردند. دونده ها برای ارسال پیام ها و سیگنال ها از خندقی به خندق دیگر و از یگانی به یگان دیگر به کار می رفتند. در دوران جنگ جهانی اول، تکنولوژی ارتباط بی سیم هنوز در سطح تئوری بود و ارتباط بی سیم اولیه اندکی که وجود داشت نیز با کمی تغییر شرایط آب و هوایی یا مسائل فنی، از کار می افتاد.

از این رو سربازان جوان مجبور بودند برای ارسال پیام و منتقل کردن فرامین، در داخل خندق ها بدوند. این افراد ماموران سربازان دون پایه و بدون تجربه نظامی بودند که تنها یک ویژگی مشترک داشتند و آن تناسب اندام فیزیکی بود و سرعت بالا.

وقتی یگانی قصد ارسال پیامی را داشت، از دونده می خواستند که با سرعت بالای خود از خندق خارج شده و به روی زمینی برود که کاملاً در دید و تیررس دشمن قرار داشت. سپس آن ها باید از هر تعداد خندقی که لازم بود به خندق های دیگر می رفتند و دستورها و پیام ها را منتقل می کردند. آن ها مجبور بودند از ایمنی نسبی خندق ها خارج شده و زیر آتش بی محابای دشمن فعالیت کنند.

آن ها بلافاصله پس از خارج شدن از خندق ها برای انتقال پیام، به سرعت مورد هدف قرار می گرفتند و سربازانی که از وحشت و فرسایش جنگ خندقی کلافه شده بودند، از این دونده ها به عنوان ابزاری برای تمرین تیراندازی استفاده می کردند.

گلوله های توپخانه و ابزارهای آتش زایی که ضرورتاً برای کشتن یک سرباز به کار گرفته نمی شدند، به سمت این سربازان جوان بیچاره نشانه می رفتند.

برای مردانی که در داخل خندق ها سنگر گرفته بودند، دونده ها تنها منظره جدید و متحرکی بود که در طی چندین روز می دیدند و به همین خاطر از این فرصت استفاده می کردند تا یک شکار آسان داشته باشد. زخمی یا کشته شدن دونده ها در طول جنگ جهانی اول یک قطعیت و تنها بحث زمان بود.

۸- باز کننده حلبی (جنگ جهانی اول)

تکنولوژی زیردریایی در دوران جنگ جهانی دوم بسیار بد بود اما چند دهه قبل تر و در دوران جنگ جهانی اول، این تکنولوژی بسیار فراتر از یک تکنولوژی اولیه بود و البته بسیار مرگبارتر.

در حالی که در دوران جنگ جهانی اول تعداد ملوانانی که به عمق آب می رفتند اصلاً با جنگ جهانی دوم قابل مقایسه نبود و بدین ترتیب تلفات هم به همان اندازه کم بود، دستکم یک مورد از فعالیت های سربازان در زیر دریا، مرگبار بودن خود را نشان داد.

این مردان که با نام «باز کننده حلبی» شناخته می شدند، کارشان این بود که زیردریایی ها را از چیزهایی که دشمن به دنبال آن ها بود خالی کنند، پس از اینکه زیردریایی ها در عمق دریاها غرق می شدند.

اصولاً هم متفقین و هم متحدین ده ها پیام رمزگذاری شده و ارتباطات مخفیانه روی زیردریایی هایشان داشتند. از این رو وقتی یک زیردریایی توسط نیروهای دشمن غرق می شد، باقیمانده آن بسیار ارزشمند بوده و بدین ترتیب بود که نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا شروع به استخدام تیمی از غواصان کرد که به یوبوت های غرق شده ژاپنی ها حمله می کردند تا اسناد سری درون آن ها را پیدا کرده و به سطح آب بیاورند.

امید نیروی دریایی این بود که این غواصان با رمزها و کلیدهای پیام های سری به روی آب بازگردند. در ادامه همین رمزها باعث شد که بریتانیا بتواند پیام های نظامی بعدی آلمان ها را ترجمه و رهگیری نماید. علیرغم ساده به نظر رسیدن این ماموریت، یک مشکل بزرگ وجود داشت و آن این بود که این مردان که به عمق آب می رفتند اغلب اوقات جانشان را از دست می دادند.

یک دلیل این بود که که اکثر زیردریایی ها در مناطق فعال مین های زیردریایی غرق می شدند. غواصان بسیاری بودند که در انفجار مین های زیر آب کشته می شدند، بسیار زودتر از آن که به عمق آب برسند. برای معدود افراد خوش شانسی که به زیردریایی های غرق شده می رسیدند، این زیردریایی ها هنوز دارای اژدرها و دیگر مهمات های فعال بودند و یک حرکت اشتباه می توانست باعث انفجار آن ها شود.

جدای از این انفجارها، رفتن به عمق چندصدمتری آب، سفری بسیار هولناک بود و لباس های غواصی به اندازه امروز خوب نبودند. کپسول ها و لوله های اکسیژن اغلب دچار نقص فنی می شدند و فشار غیرقابل تحمل عمق آب نیز باعث می شد این مردان مرگ هایی هولناک را تجربه کنند.

۷- اپراتور آتش یونانی (دوره بیزانس)

همه شغل های جنگی مرگبار مربوط به قرن بیستم نیست. در واقع، شغل های نظامی بسیار بدی در طول تاریخ وجود داشته است، شغل های در طول تاریخ باستان که نامشان شنیده نمی شود. یکی از شغل هایی که امروزه کمی در موردش می دانیم، اپراتور «آتش یونانی» بوده است.

آتش یونانی در واقع نوعی شعله انداز باستانی بوده است. این سلاح توسط امپراطوری بیزانس در جنگ ها مورد استفاده قرار می گرفت و تاریخچه آن به فتوحات این امپراطوری در قرن پنجم میلادی باز می گردد. تاریخ نویسان اکنون می دانند که این سلاح چندین بار برای نجات قسطنطنیه از دست مهاجمان استفاده شده است.

از همه مهم تر، آتش یونانی به عنوان یک سیستم دفاع آتش انداز برای مقابله با حمله اعراب به کار گرفته شد که در سال ۶۷۸ میلادی قصد تسخیر قسطنطنیه را داشتند. روایت های تاریخی نشان می دهد که آتش یونانی یک تکنولوژی شعله انداز بود که با به داخل کشیدن آب عمل می کرد.

بدین ترتیب تنها مایعات دیگر مانند ادرار و سرکه و حتی شن می توانست آن را خاموش کند. اپراتورهای آتش یونانی وظیفه داشتند یک مایع آب پایه را از طریق لوله هایی برنزی به سمت هدف شلیک کنند. این لوله ها معمولاً روی عرشه کشتی های قرار داشتند و در برخی موارد از آن ها در جنگ های زمینی نیز استفاده می شد.

این مایع از قبل داغ شده و فشرده سازی می شد. از این رو وقتی از لوله ها به سمت بیرون شلیک می شد، گاهی اوقات بردی به طول بیش از ۳۰ متر داشت.

به خاطر همین فشرده سازی، در هنگام شلیک شدن آتش گرفته و شعله های بزرگ و مرگباری ایجاد می کرد. البته تنها دشمنان بیزانس نبودند که از دست آتش یونانی در عذاب بودند. تکنولوژی اولیه این سلاح چنان مشکل داشت که اپراتورهای آن نیز اغلب دچار آتش سوزی می شدند.

حتی کشتی هایی که از این شعله اندازها استفاده می کردند گاهی خود دچار آتش سوزی می شدند. نکته جالب اینکه دانشمندان امروزی هنوز نمی دانند که چطور آتش یونانی را بازسازی کنند. این سلاح به خوبی مستند شده و در اسناد تاریخی به کررات به آن اشاره شده است. اما جدای از توضیحات کلی در مورد این تکنولوژی آتشین، دستورالعمل های خاص و جزیی در مورد شیوه ساخت و کارکرد آن پیدا نشده است.

۶- ملوان کشتی های تجاری (جنگ جهانی دوم)

ملوانان کشتی های تجاری در طول جنگ جهانی دوم شرکت فعالی در جنگ نداشند اما اغلب در جریان عملیات های نظامی کشته می شدند. این مردان آمریکایی مامور بودند که به نقاط دوردستی بروند تا به دست سربازان خود در اروپا آذوقه برسانند.

کشتی های تجاری از ملوانانی قوی هیکل پر می شد که توانایی کار روی این کشتی ها را داشتند. این مردان در مناطق خطرناک روی اقیانوس ها خدمت می کردند اما یوبوت های آلمانی که در عمق دریای آتلانتیک شمالی و دریاهای منطقه ای مخفی شده بودند اغلب اوقات این ملوانان آمریکایی را ناکام می گذاشتند.

خطرناک ترین مسیر دریایی برای ملوانان با نام «مسیر مورمانسک» شناخته می شد. در این مسیر که تا آب های خطرناک اقیانوس قطب شمال نیز کشیده می شد، کشتی های تجاری با هدف رساندن آذوقه به نروژ و بنادر تحت کنترل شوروی مانند مورمونسک وارد مسیری خطرناک می شدند.

این منطقه پر از یوبوت های آلمانی بود که زیر سطح آب پنهان شده بودند. هوای بسیار سرد و شرایط غیرقابل پیش بینی آب های این منطقه نیز بیش از پیش کار را برای ملوانان دشوار کرده بود. تاریخ نویسنان می گویند که بیش از ۱۰,۰۰۰ ملوان فعال روی کشتی های تجاری نیروی دریایی ایالات متحده در جریان جنگ جهانی دوم کشته شدند.

این بخش در اوایل سال ۱۹۴۰ پرتلفات ترین بخش در ارتش ایالات متحده بود. حتی بعد از زنده ماندن و بازگشت به خانه نیز، دولت ایالات متحده آن ها را به عنوان سربازان فعال در میدان نبرد در نظر نمی گرفت و مزایای سربازان را دریافت نمی کردند.

۵- نقب زن های محاصره (قرون وسطی)

در حالی که اپراتورهای آتش یونانی یکی از مرگبارترین شغل های نظامی دوران باستان را داشتند، یک شغل بسیار بدتر از آن هم وجود داشت که نقب زن های محاصره نام داشت. قرن ها قبل تر، جنگ ها عمدتاً از طریق محاصره شهرها انجام می شد.

همه چیز ترکیبی مرگبار از انسان ها، اسب ها و سلاح های تیز بود. اما با گذشت زمان، یک روش بسیار خلاقانه اما به شدت مرگبار برای مقابله علیه محاصره ابداع شد. در واقع، گروهی از نقب زنان که با نام sapper به معنای تونل زن شناخته می شدند، چندین متر زیر زمین تونل می زدند.

آن ها این تونل ها را از دو طرف توسعه داده و آنقدر ادامه می دادند که با یک تونل طولانی، عمیق و تاریک، به زمینی باز می رسیدند. به خانه زیرزمینی مورچه ها فکر کنید، اما برای انسان ها.

در حالت ایده آل، نقب زن ها در مسیر تونل زنی خود ستون هایی چوبی ایجاد می کردند. این ستون ها تونل را نه داشته و از خراب شدن آن ها و ریزششان جلوگیر می کردند. سپس وقتی طول تونل به اندازه کافی می رسید، این نقب زن ها بازگشته و آشیانه زیرزمینی شان را ترک کرده و به جایی امن باز می گشتند.

وقتی بعد از آن محاصره انجام می شد، طرفِ نقب زن ها دشمنانشان را به سمت تونل هایی که تازه کنده بودند سوق می دادند. وقتی این اتفاق رخ می داد، گروهی از سربازان دست به آتش زدن تعدادی از اولین ستون های چوبی داخل تونل می زدند.

بدین ترتیب آتش بدون اینکه مشخص باشد به انتهای تونل می رسید و با سوختن چوب ها، اتصال بین ستون ها از بین می رفت و وقتی نیروهای دشمن روی تونل های اکنون بدون پشتیبانی راه می رفتند، زمین زیر پایشان فرو ریخته و بسیاری را کشته یا به دام می انداخت.

وقتی خوب کار می کرد، این ترفند بسیار موثر بود اما وقتی خوب پیش نمی رفت، خودتان می توانید حدس بزنید چه اتفاقی می افتاد.

اگر نقب زنان در مورد عمق و زاویه تونل ها دچار اشتباه می شدند، یا اگر ستون های نگهدارنده چوبی به درستی جاگذاری نمی شدند، تونل ها مدت ها قبل از شروع محاصره فرو می ریختند و هزاران نفر نقب زن را زیر خود دفن می کردند.

۴- متخصص خنثی کردن مین (روزگار کنونی)

جنگ زیر زمین چیزی فراتر از یک درگیری باستانی است. در دوران مدرن نیز نبردهایی در زیر زمین جریان دارد که به همان اندازه مرگبار و ویرانگر هستند. کارکرد این جنگ اما مشابه آن چیزی نیست که نقب زن های دوران محاصره در گذشته داشتند.

امروزه یکی از مرگبارترین شغل ها در ارتش های جهان مربوط به متخصصان خنثی کردن مین است. درست همانطور که نامشان نشان می دهد، این افراد وظیفه دارند وارد میدان های مین شوند و با دقت و به روش های حرفه ای مین ها را خنثی کنند.

البته مدت هاست که از میدان های مین استفاده می شود. اولین بار در دوران جنگ داخلی آمریکا بود که به طور گسترده از میدانه های مین استفاده شد که در اواسط قرن نوزدهم در جنگ های مختلف دیگر نیز ادامه داشت.

در قرن بیستم، در طول جنگ های جهانی اول و دوم و درگیری های بعد از آن نیز از میدان های مین استفاده می شد. امروزه نیز میدان های مین بسیاری در آسیای جنوب شرقی و جزایر مختلف اقیانوس آرام و خاورمیانه وجود دارد که سالانه جان هرازان نفر را می گیرند.

خنثی کنندگان مین باید با سرعت زیاد و با دقت و تمرکز بالا کار کنند. آن ها در ابتدا با دستگاه های کشف فلز نقطه به نقطه میدان های مین را بررسی کرده و وقتی مین ها را پیدا می کنند شروع به خنثی کردن آن می کنند. این متخصصان اغلب مجروح شده یا کشته می شوند به ویژه زمانی که روی میدان های مین قدیمی کار می کنند.

۳- ضربه زن با چوب (جنگ بومیان آمریکا)

بخش زیادی از جنگ به شرافت باز می گردد. این موضوع به طور ویژه در مورد جنگ های تاریخی صدق می کند که اغلب جنگجویان رو در رو و در میدان های نبرد نزدیک می جنگیدند. از این رو طبیعتاً، بسیاری از فرهنگ ها در سراسر جهان سنت هایی را مرتبط با جنگ ها ایجاد می کردند.

قبایل سرخپوست شمال آمریکا نیز رسوم مشابهی داشتند. پیش از اینکه که مهاجران از راه برسند، و حتی بعد از آن، بسیاری از قبایل بومی یک رسم جنگی بسیار مرگبار و دیوانه وار داشتند که با نام counting coup شناخته می شد که به معنای ضربه زدن با چوب است.

برای انجام این کار، جنگاور سرخپوست باید سوار بر اسب شده و درست به سمت جنگجوی دشمن در آنسوی میدان نبرد می رفت. سپس او آنقدر به جنگجوی دشمن نزدیک می شد که می توانست با دست خالی دشمن را لمس کند.

در برخی فرهنگ ها، این کار با یک چوب شمارش انجام می شد اما در هر صورت، لمس کردن دشمن ضروری بود. ملاقات روبرو و تماس خطرناک از نزدیک با دشمن یک هدف حیاتی احساسی داشت. هر جنگاوری که به اندازه کافی شجاع بود که می توانست به جنگجوی دشمن نزدیک شود به عنوان یک جنگاور شجاع شناخته می شد، حتی اگر کشته می شد.

در صورتی که جنگاور دشمن به این شکل لمس می شد، رسوایی و ناکامی بزرگی برایش محسوب می شد که کل خانواده و قبیله را نیز شامل می شد.

از این رو تاثیر روانشناختی این سنت بسیار زیاد بود. اما چنین کاری برای جنگاور حمله کننده نیز بسیار خطرناک بود زیرا او را در تیررس نیروهای دشمن قرار می داد. وقتی بومیان آمریکایی از این رویه علیه سربازان ارتش آمریکا استفاده کردند، بیش از پیش مرگبار بودن آن آشکار شد. برای قرن ها، این سنت بخش مهمی از جنگ در دشت های آمریکا بود.

۲- میمون های باروت (دوران دریانوردی)

زندگی مدرن شبیه آن چیزی که در گذشته بوده، نیست. تغییرات بسیاری در طی قرن ها در زندگی انسان ها اتفاق افتاده است اما یکی از بزرگ ترین آن ها در شیوه نگاه به کار کودکان بوده است.

در دوره های گذشته کودکان در شرایط کاری بسیار هولناکی کار می کردند و به عنوان تمیز کننده دودکش یا کارگر معدن از آن ها استفاده می شد. اما این کارها در دوران موسوم به عصر دریانوردی چندان هم خطرناک نبود. از قرن شانزدهم به بعد، کودکان به عنوان میمون های باروتی در کشتی ها در سراسر جهان به کار گرفته می شدند.

پسربچه های حتی هفت ساله وظیفه حمل مواد منفجره و باروت در کشتی های جنگی و تجاری را بر عهده داشتند. بسیاری از این پسربچه ها در دوران کودکی یتیم می شدند و در شرایطی که کسی نبود از آن ها مراقبت کند، به کار گرفته می شدند.

کشتی ها به افراد ریزچثه ای نیاز داشتند که گلوله های انفجاری و دیگر ترکیبات مرتبط با جنگ را در سوراخ های کوچک کشتی ها از نقطه ای به نقطه دیگر منتقل کنند. این کار بسیار خطرناک بود و به همین خاطر افراد بالغ تمایلی به انجام آن نداشتند.

در جریان نبردهای دریایی، این میمون های باروتی برای رساندن باروت به دست نیروها از نقطه ای از کشتی به نقطه دیگر می رفتند. بدین ترتیب در دست داشتن باروت در شرایطی که توپ ها دائماً در حال شلیک بودند اصلاً کار بی خطری نبود.

بدین ترتیب این کودکان در تعداد زیاد و بدون اینکه کسی اهمیت دهد کشته می شدند، حتی در شرایطی که از آن ها تا اوایل قرن بیستم نیز استفاده می شد. این پسربچه ها معمولاً بین ۱۰ تا ۱۴ سال سن داشتند و دون پایه ترین افراد روی کشتی به شمار می رفتند.

۱- خلبانان نیروی هوایی (جنگ جهانی اول)

تاکنون دریافتیم که سخت ترین شغل های نظامی در دریا و خشکی چه شغل هایی بودند. اکنون به آسمان می رویم. در دوران جنگ جهانی اول، توپخانه هوایی یک تکنولوژی کاملاً جدید بود. توسعه هواپیماها درست چند سال قبل از شروع جنگ به این معنا بود که این مهاجمان هوایی به آسمان رفته، بمب هایشان را رها کرده و از بالا باعث نابودی دشمن می شدند.

برای قدرت هایی مانند ایالات متحده، فرانسه، بریتانیا و آلمان، که در وحشت جنگ خندق ها در روی زمین گرفتار شده بودند، نبرد هوایی بسیار جذاب تر بود. البته حملات هوایی در آن زمان فاصله زیادی با حملات بی نقص داشت. یکی از مهم ترین معضلات تکنولوژی هواوردی بود که هنوز در اواخر دهه ۱۹۱۰ در اولین روزهای خود به سر می برد.

خدمه هواپیماها معمولاً در اثر حوادث حین پرواز و نقص فنی های متعدد کشته می شدند. تاریخ نویسان بر این باورند که طول عمر متوسط یک خلبان جنگده در طول جنگ جهانی اول تنها ۱۰ هفته از زمانی بود که سوار اولین هواپیما می شدند.

بسیاری حتی به میدان نبرد نیز نمی رسیدند و بیش از ۸,۰۰۰ خلبان جوان در تصادفات حین آموزش کشته شدند. در هنگام نبردهای هوایی شرایط دشوارتر نیز می شد. در جریان جنگ جهانی اول، هواپیماها از چوب و پارچه کنفی ساخته می شدند.

در آن دوران طراحی دو باله کلاسیک، پرواز کاری بسیار خطرناک و با حوادث پرتکرار همراه بود. بال ها به کررات در میانه پرواز شکسته و خلبانان در عرض چند ثانیه با زمین برخورد می کردند.

اگر هواپیمای آن ها مورد هدف قرار می گرفت، پارچه کنفی به سرعت آتش می گرفت. همچنین خلبانان در کنترل این هواپیماها در آسمان مشکل داشتند و هر گونه اشتباه یا مشکلی به سقوط این هواپیماها و مرگ خلبان می انجامید.

در آن زمان خبری از سیستم بی سیم نیز نبود و خلبانان هیچ سیستم ارتباطی در اختیار نداشتند و به همین خاطر نمی دانستند که جنگنده های دشمن کجا هستند. وقتی به هوا می رفتند، این خلبانان معمولاً موقعیت اهداف زمینی خود را گم می کردند و از آنجایی که نمی توانستند با پایگاه های زمینی خودی ارتباط برقرار کنند، نمی توانستند بفهمند مشغول پرواز به کدام سمت هستند.

به همین خاطر در دوران جنگ جهانی اول ساقط شدن هواپیماها توسط نیروهای خودی بسیار شایع بود زیرا نمی توانستند هواپیماهای دوبال خودی را از هواپیماهای دوبال دشمن تشخیص دهند. حتی اگر خلبان از این همه موانع عبور می کرد با رگباری از گلوله های مسلسل و توپخانه دشمن مواجه می شد و به همین خاطر عمر خلبانان در دوران جنگ جهانی اول بسیار کوتاه بود.

منبع: روزیاتو