هیولایی که اولین ساکنان آرژانتین آن را می‌خوردند!
کشف استخوان‌های قصابی‌شده متعلق به گلیپتودنت، یکی از بستگان غول‌پیکر «آرمادیلو»، نشان می‌دهد انسان‌ها ۲۰۰۰۰ سال پیش در آرژانتین زندگی میکردند.
فرادید| یک مطالعه جدید نشان می‌دهد انسان‌های باستان احتمالاً حدود ۲۰۰۰۰ سال پیش موجودی غول‌پیکر شبیه آرمادیلو را در آرژانتین کنونی قصابی کرده و می‌خوردند. کشف استخوان‌های قصابی‌شده شواهد فزاینده‌ای را تأیید کرده که نشان می‌دهند مردم خیلی زودتر از آنچه پیش از این تصور میشد در سراسر قاره آمریکا پخش شدند.
به گزارش فرادید، در دوران پلیستوسین پسین (۱۲۹۰۰۰ تا ۱۱۷۰۰ سال پیش)، صفحات یخی و یخچال‌های طبیعی بیشتر سیاره را پوشانده بودند، به ویژه در طول آخرین بیشینه‌ی یخچالی، دوره‌ای در حدود ۲۶۰۰۰ تا ۲۰۰۰۰ سال پیش که عصر یخبندان در اوج خود بود. در حالی که باستان‌شناسان پیش از این فکر میکردند مردم بومی قاره آمریکا با سفر در امتداد یک پل زمینی که سیبری را به آلاسکا متصل می‌کرد، ۱۳۰۰۰ سال پیش وارد آمریکا شدند، مکان‌های باستان‌شناسی کشف‌شده در آمریکای شمالی و جنوبی در دهه گذشته نشان می‌دهند انسان‌ها خیلی زودتر به این منطقه رسیده‌اند.
در مطالعه جدیدی که چهارشنبه (۱۷ ژوئیه) در مجله پلاس وان (PLOS One) منتشر شد، محققان نشان دادند روی بقایای فسیلی یک گلیپتودنت معروف به Neosclerocalyptus، یک خویشاوند غول‌پیکر و منقرض‌شده آرمادیلو، نشانه‌های بریدگی پیدا کرده‌اند. این استخوان‌های علامت‌دار که در منطقه پامپه آرژانتین یافت می‌شوند، ممکن است یکی از نخستین نمونه‌های تعامل انسان با بزرگ‌زیستان در آمریکای جنوبی باشند.
استخوان‌های آرمادیلوی باستانی غول‌پیکر که آثار خراش توسط انسان روی آن‌ها یافت شده است
اسکلت ناقص حیوان که در امتداد سواحل رودخانه ریکِنکیستا در حومه بوئنوس آیرس یافت شد، شامل بخش‌هایی از لگن و دم و همچنین بخشی از پوست سخت میشد (صفحات استخوانی که بالای بدن حیوان را پوشانده بود). محققان یک قطعه از استخوان لگن را کربن‌سنجی کردند و دریافتند قدمت آن بین ۲۱۰۹۰ تا ۲۰۸۱۱ سال پیش است که با تاریخ‌های زمین‌شناسی رسوبی که حیوان در آن یافت شده مطابقت دارد.
برای تعیین اینکه آیا آثار بریدگی توسط انسان ایجاد شدند یا خیر، محققان از استخوان‌های حیوان عکس‌برداری و اسکن سه‌بعدی کردند. برخی از علامت‌ها دارای مقطع V شکلی بودند که به نظر محققان، نشانه‌های قصابی کردن با ابزار سنگی است. در مجموع، محققان ۳۲ علامت برش را در استخوان‌های حیوان شمارش کردند. آن‌ها با استفاده از انواع تکنیک‌های آماری برای طبقه‌بندی و مقایسه کمّی علائم، به این نتیجه رسیدند این الگو نمی‌تواند تصادفی باشد، در نتیجه برش‌ها توسط انسان‌ها با استفاده از ابزار ایجاد شدند.
اندازۀ یک آرمادیلوی باستانی
این تیم سایر علل بالقوه این علائم، از جمله گوشتخواران که رد دندان آن‌ها معمولا U شکل است و هوازدگی طبیعی استخوان پس از مرگ حیوان را رد کردند، چون شواهد قابل‌توجهی وجود دارد که نشان می‌دهد بدن حیوان پس از مرگ به سرعت دفن شده و از تخریب ناشی از آب و هوا یا لاشخورها جلوگیری شده است.
محققان به این نتیجه رسیدند که محل بریدگی‌ها در نواحی مختلف بدن، توالی کار قصابی را نشان می‌دهد و به این معناست که انسان‌های باستانی مقدار زیادی گوشت را از ماهیچه‌های لگن و دم این آرمادیلوی غول‌پیکر کنده و احتمالا خورده‌اند.
تصویری از اسکلت نئواسکلروکالیپتوس که عناصر اسکلتی برش‌خورده آن به رنگ آبی روشن مشخص شده است
میگوئل دلگادو، یکی از نویسندگان این مطالعه و دیرین‌انسان‌شناس دانشگاه ملی لاپلاتا در آرژانتین، گفته: «این امکان وجود دارد که انسان‌ها گلیپتودونت‌ها را به دلیل اندازه (حدود ۳۰۰ کیلوگرم) و عضلات بزرگشان هدف قرار داده باشند.»
نویسندگان این مقاله نوشتند، افزون بر آشکار کردن تعاملات بین انسان و بزرگ‌زیستان، نتایج این مطالعه چارچوب زمانی حضور انسان و تعاملات انسان و بزرگ‌زیستان را نزدیک به ۶۰۰۰ سال عقب‌تر از تاریخ ثبت‌شده برای سایر مکان‌ها در جنوب آمریکای جنوبی می‌برد. »
لورِن دیویس، باستان‌شناس دانشگاه ایالتی اورگان که در این مطالعه شرکت نداشته، گفته که رویکرد پیشرفته نویسندگان به این تحقیق قابل‌ستایش است، اما نیاز به مطالعه بیشتر دارد، به ویژه که هیچ ابزار دست‌سازی در این پژوهش یافت نشده است.
«برای پشتیبانی از ادعای آن‌ها مبنی بر حضور انسان در این مکان در ۲۱۰۰۰ سال پیش، باید شباهت و تفاوت قصابی کردن انسان با فرآیندهای طبیعی که استخوان را تغییر می‌دهد، تعیین شود.»
محققان به نیاز به ایجاد ارتباط قوی‌تر بین استخوان‌های فسیلی دارای آثار بریدگی و سوابق باستان‌شناسی اشاره کردند، اما امیدوارند به زودی این کار را انجام دهند.
دلگادو گفته: «در حالی که ما هنوز هیچ ابزاری پیدا نکردیم، شایان ذکر است که تنها بخش کوچکی از محوطه را کاوش کردیم و ممکن است هنوز شواهد بیشتری مانند ابزارهای سنگی وجود داشته باشد.»
مترجم: زهرا ذوالقدر
