(تصاویر) وقتی کره‌ای‌ها عاشق پوست «پلنگ» بودند
تا نزدیک به صد سال قبل پوست پلنگ کالایی تجملی برای مردم شبه‌جزیرۀ کره محسوب می‌شد؛ کالایی که اشراف از آن فرش‌های سلطنتی می‌ساختند و تودۀ مردم نیز در عروسی‌هایشان از آن استفاده می‌کردند.
فرادید| صبح یکی از روزهای زمستان سرد سال ۱۸۸۶، آنتوانت سونتاگ، یکی از اعضای سفارت روسیه در سئول، پنجره اتاق خود را باز کرد تا به کبوترهای خانگی‌اش غذا بدهد. ناگهان با یک پلنگ بزرگ روبرو شد که به او خیره شده بود. پلنگ دندان‌های خود را نشان داد، غرید و سپس از دیوارهای سفارت پرید و رفت.
به گزارش فرادید؛ بلافاصله گروهی برای شکار این حیوان تشکیل شد و رد پای آن را تا قصر متروک توت‌فرنگی (که اکنون موزه تاریخ سئول در آن قرار دارد) دنبال کردند، اما موفق به شکارش نشدند.
شکارچی اهل روسیه که دو پلنگ را در کره شمالی شکار کرده است؛ دهۀ 1930
این پلنگ تنها حیوان وحشی نبود که در محدودۀ داخل دیوارهای شهر پرسه می‌زد. در اواخر دهه ۱۸۸۰ و اوایل دهه ۱۸۹۰، چندین بازدیدکننده غربی برخورد با پلنگ‌ها را گزارش دادند. جورج گیل‌مور، یک معلم آمریکایی، نوشت: «در دوران اقامتم در سئول، پلنگی در فاصله کمتر از نیم مایلی خانه‌مان شکار شد و یکی دیگر چندین بار در فاصله کمتر از صد یاردی دیده شد. این حیوان به دلیل برف‌های عمیق زمستان به یکی از محوطه‌های قدیمی قصر پناه آورده بود. بی‌شک این جانور می‌خواست از سگ‌های بی‌شماری که در شهر پرسه می‌زدند تغذیه کند».
برخی از این پلنگ‌ها بسیار بزرگ بودند. به گفته کاپیتان ای.ای.جی. کاوندیش، یک افسر نظامی بریتانیایی که در سال ۱۸۹۰ در شمال شبه‌جزیره کره سفر کرده بود، «یک پوست پلنگ خوب از نوک بینی تا انتهای دم ۹ فوت و ۶ اینچ است و خز زمستانی ضخیم آن تقریباً ۵ اینچ ضخامت دارد».
مردی از طبقه اشرافی کره که بر روی پوست پلنگ در تخت روان نشسته است
پوست پلنگ و ببر کالاهای ارزشمندی بودند، اما همیشه در دسترس نبودند. یکی از بازدیدکنندگان آمریکایی در سال ۱۸۸۷ نوشت که برخی صبح‌ها «دستفروشان پوست‌های ببر و پلنگ را با خود می‌چرخانند و آن‌ها را روی چمن پهن می‌کنند، اما چند روز بعد دیگر هیچ پوستی برای خرید موجود نیست».
پوست پلنگ‌ها در مراسم عروسی مردم عادی کره نیز استفاده می‌شد. طبق گفته هوراس ان. آلن: «در طول دوران نامزدی، دیدارهایی میان بزرگترها انجام می‌شود. در این مدت، جهیزیه عروس با دقت و هزینه‌ای که بستگی به توان مالی والدین و ترتیبات قرارداد ازدواج دارد، آماده می‌شود. در این دیدارها، عروس در محملی که با پوست پلنگ تزیین شده می‌نشیند، در حالی که داماد با اسبی آراسته به این دیدار می‌رود».
یک کاروان عروسی در کره؛ یک پوست پلنگ بر روی محمل عروس بسته شده است
این پوست‌ها همچنین توسط طبقه بالای جامعه مورد استفاده قرار می‌گرفتند. مقامات دربار و اشراف اغلب در صندلی‌هایی با تزئینات پوست پلنگ سوار می‌شدند و قصرها نیز با قالیچه‌هایی از پوست پلنگ تزئین می‌شدند. شاید معروف‌ترین این قالیچه‌های سلطنتی توسط یک سرباز آمریکایی در طول جنگ کره به طور تصادفی پیدا شد.
در آوریل ۱۹۵۱، گروهبان الورن اچ. گیلنر هنگام گشت‌زنی در خیابان‌های ویران سئول، دستفروشی کره‌ای را دید که «عتیقه‌جات ارزشمندی» را می‌فروخت. او کنجکاو شد و ایستاد تا کالاهای دستفروش را بررسی کند و از دیدن یک قالیچه عظیم که از پوست‌های پلنگ ساخته شده بود، شگفت‌زده شد. دستفروش کره‌ای ادعا کرد که این قالیچه از کاخ چانگ‌دوک آورده شده و حداقل ۲۵ هزار دلار ارزش دارد، اما حاضر است آن را به قیمت ۲۵ دلار بفروشد.
شیلا، دختر ۱۱ سالۀ یانگ یو-چان (سفیر کره جنوبی در ایالات متحده)، قالی معروف ساخته شده از پوست چندین پلنگ را به دور خود پیچیده است؛ گفته می‌شود که این قالی زمانی زینت‌بخش کاخ چانگ‌دوک بوده است. تاریخ عکس: حدود سال ۱۹۵۲.
گیلنر آن را خرید و «قالیچه زیبای کره‌ای» را برای مادرش فرستاد. سفارت کره در ایالات متحده پس از دیدن تصاویر قالیچه در روزنامه‌های محلی خواستار بازگرداندن آن به کره شد. گیلنر موافقت کرد که قالیچه را بازگرداند اگر دولت بتواند اثبات کند که این قالیچه یک میراث تاریخی است. مدارک اثبات ارائه شد و قالیچه به کره بازگردانده شد، اما به سرعت فراموش شد.
در سال ۲۰۱۰، این قالیچه دوباره کشف و به عنوان یکی از اموال امپراتریس میونگ‌سونگ (ملکه مین) شناسایی شد. اما همه با این موضوع موافق نبودند. الگوی برگ آلو بر روی پشت قالیچه نشان می‌داد که از آن در کاخ استفاده شده است، اما این الگو تا پس از ترور ملکه مین در اکتبر ۱۸۹۵ استفاده نشده بود. بنابراین شاید این قالیچه متعلق به او نبود، اما به هر حال یک یادگار ارزشمند از گذشتۀ کره بود؛ گذشته‌ای که در آن پوست پلنگ کالایی لوکس و تجملی برای فخرفروشی بود.
