بیش از ۱۲۰۰ محوطه باستان‌شناسی در بیابان‌های سودان شناسایی شدند
باستان‌شناسان در جریان یک پروژه اکتشافی در صحرای بیوضه در سودان، بیش از ۱۲۰۰ محوطه باستان‌شناسی را شناسایی کرده‌اند.
فرادید| این پروژه با همکاری دانشگاه وروتسواف، مرکز باستان‌شناسی مدیترانه‌ای دانشگاه ورشو و موزه باستان‌شناسی گدانسک طی شش سال گذشته، تحقیقات میدانی گسترده‌ای را انجام داده است.
به گزارش فرادید، در قلب این صحرا و نزدیک کوه جبل‌المُوَیلحه، پژوهشگران به یک دریاچه فسیل‌شده و نمکی برخوردند که زمانی ماده‌ای به نام ناترون از آن استخراج می‌شده است. «ناترون» یک ماده معدنی طبیعی از گروه کربنات‌هاست که در دوران باستان برای مومیایی کردن، ساخت شیشه و سرامیک استفاده می‌شد.
پروفسور پانر، سرپرست تیم پژوهشی از مرکز باستان‌شناسی مدیترانه‌ای دانشگاه ورشو، در این‌باره توضیح داده: «ناترون ماده‌ای نادر است که تنها در چند نقطه از جهان یافت می‌شود. کشف آن در این منطقه، پرسش‌های تازه‌ای را درباره مسیرهای باستانی تجارت، به‌ویژه میان میدان‌های آتشفشانی بیوضه، رود نیل و مصر مطرح می‌کند.»
پژوهشگران بیش از ۱۲۰۰ محوطه باستان‌شناسی دور از دره نیل را نیز شناسایی کردند. از میان این محوطه‌ها، ۸۸ مورد کاوش شده‌اند که حاوی ۳۶ گورستان و ۵۵ سکونتگاه بودند و بازه زمانی آن‌ها از دوران پارینه‌سنگی تا قرون وسطی را در بر می‌گیرد.
تاریخ‌گذاری این محوطه‌ها از ابزارهای سنگی مربوط به ۲.۶ تا ۱.۷ میلیون سال پیش آغاز می‌شود که کارشناسان آن‌ها را به سنت اُلدُوان (Oldowan)؛ کهن‌ترین صنعت ابزارسازی شناخته‌شده، نسبت می‌دهند.
شواهدی هم از فعالیت انسانی قابل‌توجه در دوران پارینه‌سنگی میانه (حدود ۳۰۰هزار تا ۵۰هزار سال پیش) به‌دست آمده که به‌ویژه شامل استفاده از فنون پیچیده‌ای مانند روش لووالوآ (Levallois) برای ساخت ابزار سنگی می‌شود؛ روشی که گواه توانایی‌های شناختی انسان‌های اولیه (هومو ساپینس) است.
دکتر هنریک پانر در این‌باره گفته: «این محوطه‌ها داده‌های ارزشمندی از هزاران سال سکونت انسانی و همچنین تحولات فرهنگی، زیست‌محیطی و اقلیمی که صحرای بیوضه را شکل داده‌اند، در اختیار ما می‌گذارند. همچنین ما را با دگرگونی‌های درازمدت چشم‌انداز طبیعی و فرهنگی این منطقه آشنا میکنند.
مترجم: زهرا ذوالقدر
