اکتشاف بزرگ دانشمندان: انقلابی مهمتر از اینترنت و دیگ بخار در ۴۳۰۰ سال قبل از میلاد مسیح!

اولین بار انسان‌ها چه زمانی اسب‌ها را رام کردند و مرکب وارد فرهنگ تمدن انسانی شد؟ باستان شناسان بر اساس مطالعات پیشین می‌گفتند احتمالا این اتفاق حدود ۲ هزار سال پیش از میلاد مسیح یعنی حدود ۵ هزار سال قبل رخ داده است و حالا یک اسکلت آن‌ها را به این باور رسانه که اولین نشانه سوارکاری متعلق به ۴۳۰۰ سال پیش از میلاد مسیح است.

بر اساس آنچه ساینس آلرت نوشته، رام شدن اسب‌ها را احتمالا باید یک مبداء شتاب دهنده در توسعه تمدن انسانی دانست. مرکب، بود که بعد مکان را از پیش روی انسان برداشت و حالا بر اساس اسکلت‌ها و کتیبه‌های به دست آمده از عشایر اورآسیایی که در اروپای غربی می‌زیسته اند، ثابت شده حداقل ۳۰۰۰ سال پیش از میلاد مسیح، انسان‌ها یاد گرفته بودند اسب‌ها را رام کنند و سوار بر آن‌ها بعد مسافت را از پیش روی زندگی شان بردارند. چیزی شبیه به انقلاب چاپ یا احتمالا انقلاب بخار و البته انقلاب اینترنت در عصر خودش.

این یک قطعه مهم در پازل توسعه انسانی بوده، زیرا معرفی اسب سواری به طور چشمگیری سرعت و مسافتی را که انسان می‌توانسته طی کند، کاهش داده است.

ولکر هید باستان شناس دانشگاه هلسینکی که عضو تیم این پژوهش بوده، می‌گوید: «به نظر می‌رسد اسب سواری اندکی پس از اهلی شدن اسب‌ها در استپ‌های اوراسیا غربی در هزاره چهارم پیش از میلاد تکامل یافته است. این رفتار بر اساس اسناد به جای مانده، بین اعضای فرهنگ یامنایا بین ۳۰۰۰ تا ۲۵۰۰ قبل از میلاد رایج بوده است.»

یافتن شواهد اسب سواری در فرهنگ‌های باستانی می‌تواند کمی دشوارتر از چیزی باشد که فکر می‌کنید. یونانیان باستان و مصریان، آثاری هنری را به جای گذاشته اند که سوارکاران را سوار بر اسب به تصویر می‌کشید.

در فرهنگ‌های باستانی دیگری هم، که احتمالا بسیاری از نشانه‌های تمدن باستانی شان از بین رفته، شواهد وجود اسب‌ها، مانند استخوان‌هایشان در سکونتگاه‌های انسانی، یافت شده، اما قبل‌تر از آثار بر جای مانده در این تمدن باستانی اورآسیایی هنوز سند مستندی برای رسیدن به این نتیجه که اسب‌ها اولین بار توست چه کسی رام شدند، بدست نیامده است!

ولکر در این باره همچنین گفته: «فقدان تجهیزات سوارکاری را نمی‌توان دلیلی کافی دانست که این اقوام نتوانسته بودند اسب‌ها را رام کنند. چون سوارکاری در آن سال‌ها الزاما نیاز به تجهیزات عجیب و غریب نداشته است.».

اما فرهنگ یامنایا نامش را از واژه Yamnaya" وام گرفته است. واژه‌ای روسی به معنی گودال. این قوم مردگان شان را در گودال‌هایی که آن‌ها را کورگان دفن می‌کردند.

در این کورگان‌ها، اسکلت‌های زیادی را پیدا کرده‌ایم که در وضعیت خوبی نگهداری شده‌اند. اعمال یامنایا در مرگ به باستان شناسان و انسان شناسان این امکان را داده اند که درباره نحوه زندگی خود اطلاعات بیشتری کسب کنند.»

این استاد دانشگاه هلسینکی همچنین توضیح می‌دهد: «تشخیص الگو‌های فعالیت در اسکلت انسان بدون ابهام نیست. هیچ ویژگی منحصر به فردی وجود ندارد که نشان دهنده یک شغل یا رفتار خاص باشد. ولی بعضی گمانه‌ها را درباره این احتمال تقویت می‌کند.»

محققان شش مجموعه از معیار‌ها را ایجاد کردند که در مجموع می‌توان آن‌ها را به عنوان شواهدی از اسب سواری در نظر گرفت. این شامل الگو‌های استرس در محل اتصال عضلانی در لگن و استخوان ران بود. تغییرات خاص در شکل مفصل‌های لگن؛ علائم ناشی از فشار حفره روی استخوان ران. شکل و قطر مفصل استخوان ران. ساییدگی مهره‌ها در اثر فشار مکرر و شوک و البته هر گونه ضربه همراه با افتادن از اسب، یا لگد یا رد گازگرفتگی توسط اسب.

آن‌ها مطالعه دقیقی روی ۲۱۷ اسکلت از ۳۹ سایت انجام دادند. از این اسکلت ها، ۱۵۰ اسکلت از نظر باستان شناسی به فرهنگ یانمایا اختصاص داده شده بود. از میان اسکلت‌های یانمایا، ۲۴ اسکلت احتمال اسب سواری داشتند. از این ۲۴ اسکلت، پنج فرد به احتمال بسیار زیاد سوارکار بودند. دو اسکلت دیگر که مربوط به یانمایان بودند و دو اسکلت دیگر که پس از آن کشف شدند هم بر اساس معیار‌های تعیین شده و به احتمال فراوان سوارکار بوده اند.

بر اساس یافته‌های جدید محققان از میان جدیدترین کاوش‌ها و اسکلت‌های بدست آمده باستانی، نشانه‌هایی بدست آمده است که یکی از آن تدفین‌های اولیه بسیار جالب بوده است.

گوری متعلق به حدود ۴۳۰۰ سال قبل از میلاد در Csongrad-Kettőshalom در مجارستان، که مدت‌ها از نظر وضعیت و آثار باستانی آن گمان می‌رفت متعلق بهمهاجری از استپ‌ها باشد، به‌طور شگفت‌انگیزی چهار مورد از شش ویژگی آسیب‌شناسی متعلق به سوارکاران را با خود دارد. ویژگی‌هایی که احتمالاً نشان‌دهنده اهلی شدن اسب‌ها یک هزاره قبل از عصر قوم Yamnaya است.

دیوید آنتونی انسان شناس از کالج هارتویک در این باره می‌گوید: «یک مورد مجزا نمی‌تواند یک نتیجه قطعی را پشتیبانی کند، اما در گورستان‌های نوسنگی این دوران در استپ ها، گهگاه بقایای اسب در گور‌های انسان همراه با گاو و گوسفند قرار می‌گرفت و گرز‌های سنگی به شکل سر اسب تراشیده می‌شدند. ما باید این روش را حتی در مجموعه‌های قدیمی‌تر به کار ببریم.»

منبع: خبرآنلاین