دوئل رنو و ایدرو به کجا می انجامد؟

به گزارش فرادید، نجفی منش در ادامه می افزاید: قرار نیست تندر 90 خط تولید را ترک کند، بحثی هم که مهندس آقامحمدی داشته از سوی برخی رسانه ها به اشتباه انعکاس یافته و قطعا در آینده شاهد رشد تولید محصولات رنو در ایران خواهیم بود. رنو دنبال توسعه صنعت خودروی ایران است و مطرح کردن این بحث ها تنها باعث کند شدن روند توسعه این صنعت مهم ملی می شود.

به گفته این منبع آگاه قرارداد تولید تندر 90 در سال 1393 منقضی شد. در آن مقطع به‌دلیل تحریم‌های اعمال شده بر کشور امکان تمدید این قرارداد وجود نداشت؛ با وجود این مقامات رنو در انتظار به ثمر رسیدن نتایج مذاکرات هسته‌ای ایران با گروه 1+5 بودند تا بتوانند از این طریق بار دیگر در بازار ایران به فعالیت بپردازند. وی تاکید کرد که هر چند در شرایط کنونی که 2 سال و اندی از امضای توافق هسته‌ای ایران با کشورهای غربی می‌گذرد، این قرارداد باید امضا می‌شد، اما دو طرف به‌دلیل اجرایی نشدن برخی مفاد از جمله صادرات 20 درصدی، داخلی‌سازی بالای 55 درصد و عدم‌ انتقال تکنولوژی روز به صنعت خودرو ایران با یکدیگر اختلافاتی دارند؛ بر این اساس مجموع این موارد موجب شده که تمدید قرارداد به کندی پیش برود.

این منبع آگاه همچنین تاکید می‌کند که تمدید قرارداد امری زمانبر است؛ چراکه قراردادهای خودرویی دارای نکات فنی بسیاری هستند، اما در شرایط کنونی که همچنان تولید تندر 90 در خطوط دو شرکت خودروساز فعال است باید با اصلاح مفاد گذشته قرارداد جدیدی تنظیم شود که بتواند منافع خودروسازان ایرانی را تامین کند.

با این حال به احتمال فراوان رنو از بیم بازگشت دوباره اختلافات به قرارداد جدید تولید خودرو در ایران که چندی پیش تفاهمنامه آن منعقد شده، تلاش دارد در دور جدید همکاری و سرمایه گذاری خود در ایران، کمتر اسیر حاشیه شده و از طریق انعقاد یک قرارداد دقیق، به عمده اهداف خود در بازار ایران که یکی از آنها تولید مستقل و دیگری تحقق تیراژ تولید هر یک از محصولات در رنج بالای 150 هزار دستگاه است، دست یابد.

در واقع رنو در قرارداد ال90 با وجود گذشت ده سال از شروع به کار هنوز هم به اهداف خود دست نیافته و طبیعی است که رنو از دید خود قرارداد ال 90 را یک پروژه شکست خورده قلمداد می کند.

درباره قرارداد ال 90 که سال 1383 نهایی شد حرف و حدیث بسیار است. برمبنای گفته های احمد دوست حسینی که از افراد نزدیک به قرارداد ال90 است، از ابتدا قرار بر این بود که در سال‌های اول محصولات رنو با تیراژ سالانه حداقل 150 هزار دستگاه و از سال چهارم تیراژ محصولات تا 300 هزار دستگاه در کشور افزایش یابد.

در عین حال بر مبنای تفاهم دو طرف قرار بود تولید انبوه این محصولات با 50 درصد ساخت داخل آغاز می‌شود و طی چهار سال سهم ساخت داخل به 80 درصد افزایش پیدا کند. هچنین بندی در قرارداد وجود داشت که بر مبنای آن بایستی معادل 50 درصد ارزش واردات قطعات و مجموعه‌ها، قطعات ساخت داخل و نیز حداقل 20 درصد خودروهای تولید شده از طریق شبکه رنو به بازارهای جهانی صادر شود. مورد مهم دیگری که اصل قراداد بر پایه آن شکل گرفت این بود که قیمت خودروی ال90 رقابتی و در محدوده‌ای تعیین شود که بتواند جایگزین خوبی برای پیکان باشد.

باید منتظر ماند و دید دوئل رنو و ایدرو به کجا ختم خواهد شد اما در این گزاره شک نکنید که رنو به این راحتی دست از بازار ایران نمی کشد. تندر 90 هم در خط تولید خواهد ماند اما اینکه خودروهای جدیدی مثل کویید و سیمبل به چه طریق در ایران تولید خواهند شد هنوز مشخص نیست. در نهایت اما باید گفت، این دعوا اگر با هدفی مشابه رویکرد ترکیه، اندونزی و تایلند در زمینه صادرات محصولات مدرن صورت گرفته، جای تحسین بسیاری دارد اما اگر برای حفظ منافع خودروسازان داخلی و حذف رنو از بازار ایران صورت گرفته، قطعا در آینده برای صنعت خودروسازی ایران نتایج مناسبی به همراه نخواهد داشت.