ملودرام بی‌اثر "نوت بوک"

جیمز براردینلی | متاسفانه من هنوز کتاب "The notebook" اثر نیکلاس اسپارک را نخوانده‌ام، اما مطالب دیگران را در مورد آن مطالعه کرده‌ام. متاسفانه عنصری که کتاب را منحصر به فرد کرده است به صحنه راه پیدا نکرده است.

Notebook که توسط نیک کاساوت از فیلمنامه‌ای به قلم جان ساردی و جرمی لون اقتباس شده است به نظر ملودرامی معمولی با نقطه اوجی ضعیف و بی اثر می‌آید؛ و به داستانی می‌ماند که می‌توان تنها آن را سرگرم‌کننده خواند.

فیلم چارچوب زمانی دوگانه‌ای از شخصیت‌های واحد را به تصویر می‌کشد. در صحنه‌های مربوط به دوران مدرن نقش نوا و الی توسط جیمز گارنر و جنا رولاندز (مادر کارگردان) ایفا می‌شود. در صحنه‌های مربوط به جنگ جهانی دوم شخصیت‌های اصلی رایان گاسلینگ و ریچل مک آدامز هستند.

گویا الی از دمانس (زوال عقلی) رنج می‌برد از این رو نوا برای آنکه ذهن او را به حرکت وادارد از روی دفترچه، خاطرات پر سر و صدا و عاشقانه میانشان را بازگو می‌کند. آن‌ها زمان نوجوانی یکدیگر را در دوران پیش از جنگ جهانی دوم در آمریکا ملاقات می‌کنند. نوا در نگاه اول عاشق الی می‌شود، اما مدتی طول می‌کشد تا الی را نسبت به علاقه خود متقاعد کند.

آن‌ها به سرعت به دلیل عدم تجانس موقعیت اجتماعی مشکل‌ساز می‌شوند، زیرا دختر در ناز و نعمت است و پسر از خانواده کارگری. عدم تایید مادر الی (جوآن الن) باعث بر هم خوردن رابطه آن دو می‌شود. اما سرنوشت آن دو را پس از جنگ دو مرتبه در کنار هم قرار می‌دهد این در حالیست که الی قرار است با سربازی خوش قیافه ازدواج کند (جیمز مارسدن).

سکانس‌های دهه ۱۹۴۰ چشم‌نواز‌تر از دهه ۲۰۰۰ است. درست است که عشق الی و نوا مساله‌ای معمولی است، اما کازوتس شخصیت‌ها را به خوبی کارگردانی کرده و آن‌ها را خواستنی جلوه داده (دلتان می‌خواهد به هم برسند) و میان گاسلینگ و مک آدامز جاذبه مشهودی به چشم می‌خورد.

فیلمبرداری خاطره انگیز است و صدای موسیقی بالا نمی‌رود. متاسفانه هر جا که گارنر و رولاندز کار را به دست می‌گیرند اوضاع چندان جالب پیش نمی‌رود.

بخشی از داستان که مربوط به آنهاست جذابیتی ندارد. این بخش تنها تقلید ضعیفی از آیریس است (که با خاطراتی که در حال محو شدن هستند بسیار تلخ‌تر از آنچه Notebook مواجه شده رودررو می‌شود). صحنه‌های دوران مدرن نه تنها بسیار بی روح هستند بلکه قبول اینکه این‌ها همان افرادی هستند که در دهه ۱۹۴۰ عاشق شده‌اند بسیار مشکل است. خوشبختانه تنها ۲۰ ٪ فیلم مربوط به دوران کهنسالی آنهاست.

Notebook مثال بارز از وقتی است که فیلم تنها به جهت دریافت جایگاهی در MPAA (انجمن سینمایی آمریکا) ساخته شده و نتیجه آن انتخابی نادرست است. برای آنکه از دریافت رده بندی R. (محدودیت سنی تماشای فیلم) بازیگران مجبور شده‌اند خود را با ملحفه پوشانده و دوربین به سمتی متمایل است که نشان دهد شخصیت‌ها گویا در آن حالت قرار دارند.

عناصر کتاب به ذاته مربوط به بزرگسالان است (مگر چند نوجوان این فیلم را خواهند دید؟) پس چرا مساله جنسیت را به دنبال عدم محدودیت +۱۳ باید عقیم کرد؟

طرفداران فیلم‌های عاشقانه آبکی از Notebook تجلیل می‌کنند، اما این فیلم به اندازه‌ای که احساسات را درگیر می‌کند نمی‌تواند منطق را فریب دهد. بهترین حرفی که در مورد این فیلم می‌توان زد این است که این فیلم پادزهری برای محیط خشن مرد محور است، اما در مورد ناتوانی آن در جنبه‌های مدرن داستان باید گفت که به سطح احساسات گریه داری که باید به آن برسد نرسیده است.

منبع: سایت نقد فارسی
مترجم: محمد حسین جلالی