محققان یک «حشرۀ دریایی» غولپیکر کشف کردند که به اندازۀ «نوزاد انسان» است
دانشمندان در آزمایشگاه سختپوستان سنگاپور موفق به کشف گونهی جدیدی از حشره دریایی غولپیکر شدند که اندازهاش حیرتانگیز است.
فرادید| این گونه که در ویتنام به نام bọ biển یا «حشرهی دریایی» شناخته میشود، به دلیل ظاهر زاویهدار سرش، Bathynomus vaderi نام گرفته است، با الهام از شخصیت «دارث ویدر» از سری فیلمهای جنگ ستارگان.
به گزارش فرادید، B. vaderi متعلق به گروهی از جورپایان غولپیکر به نام Bathynomus است که طولشان به بیش از ۳۰ سانتیمتر میرسد و شبیه خرخاکیهای بزرگشده به نظر میرسند. با این حال، این گونه جدید به گروهی ویژه از این حشرات با نام «ابرغولها» تعلق دارد که ابعادشان خیلی بیشتر است.
مشخصات ظاهری و پراکندگی
B. vaderi تا ۳۲.۵ سانتیمتر طول و بیش از یک کیلوگرم وزن دارد. این جورپا تاکنون تنها نزدیک جزایر اسپراتلی در ویتنام مشاهده شده، اما تحقیقات آینده ممکن است نشان دهد این ابرغولها در نقاط دیگری از دریای چین جنوبی نیز زندگی میکنند.
اندازه بسیار بزرگ این موجود سبب شده که در تصاویر، شبیه نوزادی در آغوش انسان به نظر برسد. برای نمونه در تصویر زیر، دکتر نگویِنتان سون ماه اکتبر ۲۰۲۴ در هانوی گونه دیگری از این موجودات غولپیکر به نام B. jamesi را که وزنی معادل ۲.۶۲ کیلوگرم دارد، در بازار غذاهای دریایی در دست گرفته است.
علت نامگذاری و تهدیدها
نام B. vaderi به دلیل شباهت سر زاویهدار این گونه به کلاهخود دارث ویدر انتخاب شده است. با این حال، نام دیگر این حشرات «پادشاه غذاهای دریایی» است، چون طعمشان لذیذتر از خرچنگ است. در سالهای اخیر، توجه رسانهها و شبکههای اجتماعی موجب افزایش محبوبیت این گونهها به عنوان یک غذای دریایی شده است، اما به جای اینکه این موجودات تنها بهعنوان صید جانبی فروخته شوند، به هدف اصلی صیادان تبدیل شدهاند و در بازارهای غذای دریایی شهرهای بزرگ بهصورت زنده خرید و فروش میشوند.
سال ۲۰۲۳، دو جورپای غولپیکر خریداریشده از شهر «کوی نان» ویتنام برای بررسی به دکتر «پیتر نگ» در موزه تاریخ طبیعی سنگاپور فرستاده شدند. بررسیها نشان داد اینها به گونهای ناشناخته و جدید از جورپایان تعلق دارند. کشف B. vaderi، با وجود اندازه بزرگ و ظاهر خاصی که دارد، نمایانگر اینست که هنوز بسیاری از موجودات ناشناخته در آبهای جنوب شرق آسیا وجود دارند که نیاز به مطالعه دارند.
این مطالعه در نشریه علمی معتبر ZooKeys منتشر شده است.
مترجم: زهرا ذوالقدر