یک ماهیگیر به صورت تصادفی لاشه یک کشتی ۱۰۲ ساله را کشف کرد

فرادید| روز سه‌شنبه بود که «کریستوفر توس» مشغول ماهیگیری در دریاچه میشیگان، نزدیک ساحل مانیتواوک در ایالت ویسکانسین بود که ناگهان چیز عجیبی روی صفحه‌ی سونار او نمایان شد. آنچه او کشف کرد، لاشه‌ی یک کشتی ۱۰۲ ساله بود. توس درباره کشف خود گفته: «ابتدا درست نمی‌دانستم دارم به چه چیزی نگاه می‌کنم. به آن سمت برگشتم و دیدم تمام کشتی آنجاست.» 

به گزارش فرادید، در تاریخ ۱۳ مه، توس اتفاقی کشتی جِی. سی. ایِمز را کشف کرد؛ یدک‌کشی به طول ۴۹ متر که سال ۱۹۲۳ آگاهانه غرق شده بود. به گفته انجمن تاریخی ویسکانسین، این کشتی در عمق حدود ۲.۷ متری از سطح آب قرار دارد. 

تامارا تامسِن، باستان‌شناس دریایی از انجمن تاریخی ویسکانسین به همراه برِندِن بیلود، رئیس انجمن باستان‌شناسی زیرآبی ویسکانسین در شناسایی این کشتی همکاری کردند. تامسن می‌گوید: «این‌گونه کشف‌ها همیشه هیجان‌انگیز هستند، چون بخشی از تاریخ گمشده دوباره پیدا می‌شود. این کشتی بیش از ۱۰۰ سال زیر آب بوده و حالا خیلی تصادفی دوباره کشف شده.» 

این کشتی سال ۱۸۸۱ برای تجارت چوب ساخته شد و ابتدا «جِی. سی. پِرِت» نام داشت. 

این کشتی سال ۱۸۸۱ برای تجارت چوب ساخته شده بود و ابتدا نام آن جِی. سی. پِرِت بود. به گفته انجمن تاریخی، از آنجا که این لاشه کم و بیش عاری از صدف‌های مهاجم «کوآگا» است که بیشتر به اشیاء غرق‌شده می‌چسبند، مورخان معتقدند به‌تازگی از زیر شن‌ها نمایان شده است. به احتمال زیاد، طوفان‌های زمستانی شن‌های روی لاشه را جابجا کرده‌اند. 

برای توس، این کشف جنبه‌ی شخصی هم داشت؛ مادربزرگ ناتنی او که لقب «سوزی لاشه کشتی» داشت، در گذشته چندین لاشه‌ی کشتی را کشف کرده بود، از جمله سه کشتی طی سه روز در سال ۲۰۱۵. پس از کشف کشتی، نخستین تماس توس با پدرش بود تا خبر را به «سوزی لاشه‌ی کشتی» برساند. توس گفته: «حس بسیار خوبی بود که من نخستین کسی بودم که پس از یک قرن و اندی، این کشتی را می‌بیند.» 

این کشتی توسط شرکت کشتی‌سازی Rand & Burger در مانیتُواک ساخته شد. ساخت آن ۵۰٬۰۰۰ دلار هزینه داشت که امروزه بیش از یک میلیون دلار ارزش دارد. بر اساس کتاب «اسب‌های کاری خلیج گرین» (۱۹۹۰)، این کشتی از بزرگ‌ترین و قدرتمندترین یدک‌کش‌های آن دوران بود و با موتور ترکیبی خود، ۶۷۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. 

این کشتی ابتدا برای حمل چوب استفاده می‌شد و توانایی کشیدن پنج بارج به بندر را داشت. سال ۱۸۸۹، یک کشتی بخار به نام M. T. Greene با آن برخورد کرد و خسارت زیادی به آن وارد شد، اما کشتی تعمیر شد. سال ۱۸۹۵ به شرکت حمل‌ونقل دریاچه میشیگان فروخته شد و برای حمل بارج‌های ریلی بین شیکاگو و پِشتیگو استفاده می‌شد. 

بعدها دیگ بخار جدیدی نصب شد و نام آن به «جِی. سی. اِیمز» تغییر یافت. سال ۱۹۰۸، شرکت Nau Tug Line آن را خرید و برای حمل چوب خمیر از بندرهای دریاچه سوپِری‌یِر به گرین بِی استفاده کرد. سال ۱۹۱۸، بار دیگر فروخته شد و به شرکت Newaygo Tug Line در اَپِلتون، ویسکانسین پیوست. در نهایت، کشتی فرسوده و از رده خارج شد. 

مورخان معتقدند بیش از دوازده کشتی در همان منطقه که جِی. سی. اِیمز غرق شده، آگاهانه در آب رها شده‌اند، اما تنها شمار کمی از آن‌ها تاکنون کشف شده‌اند. تامسن در این باره گفته: «تنها زمانی این کشتی‌ها پیدا می‌شوند که طوفان شن‌ها را جابه‌جا کند و قبل از پوشیده شدن مجدد کسی آن‌ها را ببیند. همه چیز باید درست در زمان مناسب اتفاق بیفتد.» 

این کشتی پیش از آن‌که سرانجام در سال ۱۹۲۳ غرق شود، چندین بار دست‌به‌دست شد

امروزه این کشتی در محدوده «پناهگاه دریایی ساحل لاشه‌کشتی‌های ویسکانسین» قرار دارد؛ منطقه‌ای که سال ۲۰۲۱ ایجاد شد و توسط اداره ملی اقیانوسی و جوی آمریکا و ایالت ویسکانسین اداره می‌شود. این منطقه از ۳۶ لاشه‌ی کشتی شناخته‌شده محافظت می‌کند. 

بر مبنای قوانین ایالتی و فدرال، غواصان حق ندارند هیچ شیء یا سازه‌ای را از زیر آب بردارند، مخدوش یا تخریب کنند. باستان‌شناسان دریایی امیدوارند کشتی جِی. سی. اِیمز را در فهرست ثبت ملی مکان‌های تاریخی هم ثبت کنند. 

موقعیت خاص کشتی در دریاچه میشیگان، آن را به مقصد محبوبی برای کایاک‌سواری و غواصی تبدیل می‌کند. 

باستان‌شناسان می‌گویند اندازه‌ی بزرگ کشتی آن را منحصربه‌فرد کرده است. بیشتر یدک‌کش‌های آن دوران بین ۱۵ تا ۳۰ متر طول داشتند، اما جِی. سی. اِیمز بسیار بزرگ‌تر بود. 

کِیتلین زانت، هماهنگ‌کننده پژوهش‌ها در پناهگاه دریایی می‌گوید: «نسخه‌ای از یدک‌کش‌ها که به این اندازه بزرگ باشد در اختیار نداریم. حالا می‌توانیم بفهمیم چگونه ساخته شده، چرا این‌قدر بزرگ طراحی شده و داستانش چه بوده است.»

مترجم: زهرا ذوالقدر