درسی از مثنوی معنوی مولانا: «در باب درک درست و به موقع»

فرادید| مثنوی معنوی، سروده‌شده توسط مولانا جلال‌الدین بلخی، در حدود سال‌های ۶۶۲ تا ۶۷۲ هجری قمری، مجموعه‌ای عظیم با بیش از ۲۵,۰۰۰ بیت است که در قالب مثنوی سروده شده است. این اثر در شش دفتر تنظیم شده و شامل حکایات، تمثیلات و تعالیم عرفانی است که با زبانی ساده اما عمیق، به مخاطب منتقل می‌شوند.

به گزارش فرادید، مثنوی معنوی از نظر ادبی به دلیل زبان شاعرانه، ریتم مسحورکننده و استفاده خلاقانه از تمثیلات، یکی از برجسته‌ترین آثار ادبیات پارسی است. سبک روایی مولانا، که ترکیبی از سادگی و عمق است، این اثر را برای طیف گسترده‌ای از خوانندگان، از عامه مردم تا عارفان، قابل‌فهم و جذاب کرده است.

دفتر اول مثنوی

بصیرت افراد با هم متفاوت است و هر کس بسته به ظرفیت شعوری‌یی که دارد مسائل را درک می‌کند.

چشم آخربین تواند دید راست

چشم آخُربین غرورست و خطاست

ای بسا شیرین که چون شکر بود

لیک زهر اندر شکر مضمر بود

آنک زیرک تر، به بو بشناسدش

و آن دگر چون بر لب و دندان زدش

پس لبش ردش کند پیش از گلو

گرچه نعره می‌زند شیطان کلوا

و آن دگر را در گلو پیدا کند

و آن دگر را در بدن رسوا کند

وان دگر را در حدث سوزش دهد

ذوق آن زخم جگردوزش دهد

وان دگر را بعد ایام و شهور

وان دگر را بعد مرگ از قعر گور

ور دهندش مهلت اندر قعر گور

لابد آن پیدا شود یوم النشور