چرا جولان موش‌ها بعد از همه‌گیری کرونا زیاد شده است؟
ارائه آمار دقیق از تعداد موش‌های نیویورک سخت است، اما آمار درخواست‌های تلفنی برای مبارزه با موش‌های شهری نسبت به قبل از شروع همه‌گیری در حدود ۱۵درصد در شهر نیویورک افزایش داشته است.
فرادید | دیم بوید در ماه سپتامبر در محوطه بیرونی یک رستوران نشسته بود که ناگهان یک خانواده از موش‌های بزرگ شهری دور پایش جمع شدند.
او می‌گوید: «ظرف چند ثانیه همه از جای‌شان پریدند. همه اشتهای‌مان را از دست دادیم.» او توضیح می‌دهد: «از هر کسی بپرسید داستانی مشابه برای تعریف کردن دارد. ما اینجا کاملاً و صراحتاً با انفجار موش مواجه‌ایم.»
به گزارش فرادید، دبورا گونزالس که در منهتن زندگی می‌کند، با دیم موافق است و می‌گوید: «شب‌ها که بیرون بیایید آن‌ها را می‌بینید. وقتی در کنار این ساختمان قدم می‌زنید، می‌توانید رژه رفتن‌شان را ببینید.»
ارائه آمار دقیق از تعداد موش‌های نیویورک سخت است، اما آمار درخواست‌های تلفنی برای مبارزه با موش‌های شهری نسبت به قبل از شروع همه‌گیری در حدود ۱۵درصد در شهر نیویورک افزایش داشته است.
مارسل روچا که در نیویورک ساکن است، می‌گوید: «نیویورک همیشه موش داشته است. اما اکنون این موش‌ها شجاع‌تر و جسوتر شده‌اند و روی شما می‌پرند. آن‌ها مانند ژیمناست‌ها، با خیال راحت حرکات نمایشی انجام می‌دهند.»
چه چیزی در نیویورک تغییر کرده است؟
دیم، دبورا و مارسل این معضل جدید را مستقیماً به رستوران‌های فضای باز نسبت می‌دهند که در طول همه‌گیری تعداد آن‌ها افزایش پیدا کرد و رستوران‌ها قدیمی نیز در فضای پیاده‌رو سایه‌بان گذاشتند تا مردم بیشتری تشویق شوند در میز‌های بیرون از رستوران‌ها غذا صرف کنند.
اکنون صد‌ها خیابان نیویورک - اغلب در دو طرف - با سرپناه‌های موقتی تزئین شده است که به‌طور کامل چشم‌انداز شهری را تغییر داده‌اند.
فقط برای اینکه ایده‌ای از میزانِ گستردگی این مسئله داشته باشید باید بدانید که اکنون بیش از ۱۱۰۰۰ فضای جدید به صرف غذا در هوای آزاد اختصاص داده شده است.
برخی از این مکان‌ها فقط شامل یک چارچوب فلزی و چند صندلی هستند که به صورت پراکنده چیده شده‌اند و برخی دیگر سازه‌های محکمی با کف، نور‌های رؤیایی، گلدان‌های گل و گرم‌کن‌های برقی هستند.
دیم، دبورا و مارسل می‌گویند که این پناه‌گاه‌ها انباشت کیسه‌های بزرگ زباله در خیابان را به دنبال داشته است و مکان امنی برای پنهان شدن موش‌ها فراهم کرده است.
بااین‌جود، این مکان‌ها در طی یکسال‌ونیم گذشته در میان مشتریان محبوبیت زیادی پیدا کرده‌اند، اما از نظر افرادی که در همسایگی این رستوران‌ها هستند، این محبوبیت زیادی زیاد است.
مارسل می‌گوید: «اینجا از بس سروصدا و هجوم جمعیت زیاد است که مثل جهنم روی زمین شده است. منطقه‌ای که من زندگی می‌کنم همیشه مکان مطبوعی برای ساکنان بوده است، اما تابستان گذشته واقعاً احساس کردم که وسط یک جشنواره زندگی می‌کنم.»
در آغاز همه‌گیری، شهردار شهر نیویورک، بیل دِ بالسیو، طرح «رستوران‌های روباز» را افتتاح کرد. این طرح بخشی از یک هدفِ بزرگ‌تر برای شهر نیویورک بود که می‌خواست ترافیکِ خودرو در شهر را کاهش دهد و درعوض نیاز‌های ساکنان و گردشگران را مرتفع کند. این طرح، جانی تازه به صنعت مهمان‌پذیری در این شهر بخشید.
درحالیکه مجوز‌های ابتدایی به عنوان راه‌حل‌هایی فوری و موقتی در پاسخ به بدترین روز‌های همه‌گیری مطرح شدند، اما در اواخر سال ۲۰۲۰ که رستوران‌های سرپوشیده کار خود را از سر گرفتند، شهردار اعلام کرد که می‌خواهد ایده رستوران‌های روباز را گسترش داده و به یکی از ویژگی‌های شهر تبدیل کند.
بیل دِ بالسیو گفت: «رستوران‌های روباز یک تجربه بزرگ و جسورانه در حمایت از یک صنعت ضروری و تغییر چهره فضای عمومی بود و خیلی خوب عمل کرد.»
«همین‌طور که یک بهبودی طولانی-مدت را شروع کرده‌ایم، به خود می‌بالیم که می‌خواهیم این طرح را گسترش دهیم و نیویورک را به پویاترین شهر در جهان تبدیل کنیم.»
شورای شهر - نهادِ منتخبی که به امور نیویورک رسیدگی می‌کند - اکنون می‌خواهد به رفعِ هر محدودیتی که از ایجاد غذاخوری‌های روباز در شهر ممانعت می‌کند، رأی دهد.
این اقدام خشم افرادی مثل دیم، مارسل و دبورا را به همراه داشته است.
آن‌ها می‌گویند ارزیابی‌های درستی درباره آثار این رستوران‌ها بر زندگی مردم انجام نگرفته است. آن‌ها به همراه صد‌ها نفر دیگر از ساکنان اقداماتِ قانونی‌ای را آغاز کرده‌اند تا مردم شهر را مجبور کنند نگاهی دقیق‌تر به اثرات توسعه همیشگی غذا‌خوری‌ها روباز و معاشرت در فضای باز بی‌اندازند.»
دبورا می‌گوید: «این یک برنامه نبود. این یک برنامه اورژانسی بود که ساکنان از آن حمایت کردند، چون می‌خواستند به واسطه گسترش رستوران‌ها در فضا‌های آزاد و به واسطه سایه‌بان‌هایی که در بیرون رستوران‌ها نصب می‌شود، از صنعت مهمان‌پذیری و گردشگری که در همه‌گیری صدمه دیده بود، حمایت کنند. اما کنون ساکنان حس می‌کنند که نظرات‌شان نادیده گرفته می‌شود.»
او می‌گوید موش‌ها، افزایش جمعیت، استفراغ و کثیفی و زباله واقعاً ناراحت‌کننده است، اما او از همه بیشتر نگرانِ ساکنان مسن شهر است که باید از پیاده‌رو‌های شلوغ عبور کنند.
او می‌گوید، با وجود این همه فضایی که در کوچه‌پس‌کوچه‌ها به رستوران‌ها تعلق گرفته است، عبور ماشین‌های آتش‌نشانی با مشکل مواجه می‌شود. آن‌ها باید سرعت خود را در عبور از این مسیر‌ها کم کنند.
دیگران نیز نگرانی‌های مشابهی را ابراز کرده‌اند. در ماه مه، اداره آتش‌نشانی شهر نیویورک، توئیت کرد که رستوران‌های روباز باعث شده‌اند آتش‌نشان‌ها برای کمک به یکی از رستوران‌های چینی در مرکز شهر منهتن دیر برسند.
ساکنان نیویورک از محله‌چینی‌ها گرفته تا کویینز، بروکلین و گرینویچ ویلج، اکنون می‌خواهند شهرداری این شهر اثرات منفی غذاخوری‌های روباز را دوباره مرور کند.
برخی می‌گویند این طرح به‌طور کامل دارد شخصیتِ برخی محله‌ها را که پیش‌از‌این زیستِ شبانه پرسروصدا نداشتند، تغییر می‌دهد و در محله‌هایی که پیش‌از‌این زندگی شبانه بسیار شلوغ و پرسروصدا بود، مسئله در حال بدتر شدن است.
با سردتر شدن هوا، دور سایه‌بان‌ها را با ورقه‌های پلاستیکی محصور کرده‌اند که درست خلافِ هدف اصلی از تأسیس این فضا‌ها برای داشتنِ تهویه مناسب و رعایت الزامات بهداشتی در دوران همه‌گیری است.
این‌درحالیست که برخی از سایه‌بان‌ها دیگر استفاده نمی‌شوند و همین‌طور رها شده‌اند و برخی از هنرمندان خیابانی نیز روی آن‌ها را رنگ کرده‌اند.
دیم می‌گوید: «اینجا شبیه زاغه شده است. اما هیچ‌کس از این زاویه به این قضیه نگاه نمی‌کند.»
ژاکوب سیواک، سرآشپز و صاحب یک رستوران ایتالیایی که درست آنطرف خیابانی که دبورا در آن زندگی می‌کند، واقع شده است، از این همه انتقادی که نسبت به گسترش رستوران‌ها در فضای باز مطرح می‌شود، خشمگین است. او می‌گوید: «دیوانه‌کننده است که مردم تا این حد روی جزئیاتی تمرکز می‌کنند که ممکن است اندکی منفی باشند، درحالیکه کلی نکته مثبت وجود دارد که دیده نمی‌شود.»
سیواک می‌گوید گسترش رستورانش به او اجازه داده است تا افراد بیشتری را استخدام کند و به آن‌ها دستمزدی بدهد که بتوانند در شهر نیویورک زندگی کنند.» ا
و می‌گوید، قانون به او اجازه نمی‌دهد که سایه‌بان‌هایش را از محدوده مشخص‌شده فراتر ببرد و عرض این محیط باید معادل عرضی باشد که برای پارک خودرو اختصاص داده می‌شود؛ بنابراین معتقد است نگرانی از عبور خودرو‌های اورژانسی مانند آتش‌نشانی کاملاً بی‌مورد و فاقد اعتبار است.
او می‌پذیرد که زباله یکی از مشکلات نیویورک است. اما معتقد است که سایه‌بان رستوران‌ها دلیل جمع‌شدنِ زباله در شهر نیست.
زباله‌های شهر نیویورک اغلب در کنار جاده در کیسه‌های پلاستیکی رها می‌شود تا زباله‌جمع‌کن‌های خصوصی و دولتی - بسته به اینکه محتوای زباله چه باشد - آن‌ها را جمع کنند.
منتقدان طرح گسترس رستوران‌ها به فضای باز می‌گویند که سروصدای زیست شبانه و رعایت نشدن بهداشت در این اماکن آزاردهنده است.
دیم می‌گوید مجوز دادن به رستوران‌ها برای آنکه فضای خود را با آمدن به حریم خیابان و پیاده‌رو گسترش دهند، باعث می‌شود که قیمت زمین در شهر نیویورک افزایش پیدا کند و اجاره مغازه‌ها افزایش پیدا کند. او می‌گوید اگر رستوران‌ها فروش خوبی داشته باشند، اغلب مغازه‌ها ترجیح می‌دهند که تبدیل به رستوران و اغذیه‌فروشی شوند.
دیم می‌گوید: «نهایتاً بحث ما این است که به جز خطراتی که این فضا‌ها برای سلامتی مردم دارند، باعث می‌شوند که سازندگان ملک و صاحب‌خانه‌ها از گسترش هر روزه شهر نیویورک سود ببرند.»
منبع: BBC World
ترجمه: سایت فرادید
