اولین باری که «لطفی» آواز خواند
بخش مهمی از موسیقی ایرانی برآمده از جنبشی است که از اواخر دهه 40 در مرکز حفظ اشاعه موسیقی به سرپرستی داریوش صفوت شروع شد. در مجموعه «صد قطعه موسیقی ایرانی که باید شنید» به تاثیرات این جنبش بر موسیقی چاووش و سه دهه پس از آن می پردازیم.
کد خبر :
۱۴۴۶
بازدید :
۷۵۵۴
فرادید | بخش مهمی از موسیقی ایرانی برآمده از جنبشی است که از اواخر دهه 40 در مرکز حفظ اشاعه موسیقی به سرپرستی داریوش صفوت شروع شد. در مجموعه «صد قطعه موسیقی ایرانی که باید شنید» به تاثیرات این جنبش بر موسیقی چاووش و سه دهه پس از آن می پردازیم.
به گزارش فرادید، محدودیت موسیقی پس از ماجرای رادیو دریا، با ترور شهید مطهری و آغاز جنگ تا حدودی برداشته شد. در این فاصله رادیو و تلوزیون تنها به پخش صدای تنهای خوانندگان و بعدتر با یک موسیقی زیر صدای خواننده مبادرت می کرد. امام با شنیدن آهنگی که به مناسبت شهادت شهید مطهری با صدای محمد گلریز این نوع موسیقی را تایید کردند. همچنین شروع جنگ فرصتی بود تا گروه شیدا دوباره به فعالیت بپردازد اما با تغییر مسئولین صدا و سیما این همکاری قطع شد.
دراین دوران سفارت کشورهایی نظیر آلمان، ایتالیا اقدام به برگزای برنامه های موسیقی به طور محدود کردند. در یکی از این کنسرت ها که در سفارت ایتالیا برگزار شد، محمدرضا شجریان به اتفاق پرویز مشکاتیان و ناصر فرهنگ فر به اجرای برنامه پرداختند که مخاطبین به صورت دعوت حضور پیدا کرده بودند. این اجرا بعدها در قالب آلبوم «آستان جانان» منتشر شد.
یکی دیگر از این برنامه ها که در سفارت ایتالیا برگزار شد، اجرای تکنوازی محمدرضا لطفی بود. لطفی در این کنسرت با تار و سه تار همایون و شور اجرا کرد و برای اولین بار با ساز خود آواز خواند. کنسرت لطفی در سفارت ایتالیا، آخرین کنسرت از این دست بود چرا که وزرات ارشاد علیرغم قوانین بین المللی طی بخشنامه ای از سفارت ها خواست تا محتوای برنامه های موسیقی خود را پیش از اجرا به تایید وزارت ارشاد برسانند. با این بخشنامه عملا اجرای عمومی موسیقی ناممکن شد.
افزایش محدودیت برای اجرای موسیقی و مهاجرت هنرمندان به خارج از کشور همزمان شد با به زندان افتادن سایه که تنها با پادرمیانی شهریار و نامه نگاری آیت‌الله خامنه‌ای به آزادی او انجامید. لطفی در این دوران بخش تکنوازی شور در سفارت ایتالیا را در استودیو بل بازنوازی کرد و بعدها در آلبوم «به یاد درویش خان» منتشر کرد. فضای این اجرا نشان دهنده شرایط هنرمندان در آن دوره است. لطفی طی خاطره ای گفته است: «از دست دادن تعدادي از شاگردان و دوستان هم دوره‌ايم كه از سال پنجاه شب و روزهاي زيادي را باهم گذرانده بوديم، روح مرا به سوي سرگرداني و نااميدي و حرمان مي كشانيد. اما اين نغمه هاي دردآور، كه تاريخ كشورم ايران را، با انگشتانم مي‌نواخت مرا گاه به اوج و گاه به حضيض مي‌برد و به صلح و آرامش دعوت ميكرد...»
شیوه سه تار نوازی لطفی دراین اجرا در واقع بازسازی شیوه غلامحسین درویش (درویش خان) در دوره قاجار بود و بازآفرینی آن حاصل هشت سال تلاش و زحمت لطفی بر روي سه تار بود. آنچه در ادامه می شنوید بخشی از اجرای شور توسط سه تار محمدرضا لطفی است.
۰
