موزه‌ای هفت هزارساله در بستر خشک یک رود! ‌

یک سنگ‌نگاره‌شناس گفت: بستر خشک رودخانه راونج موزه‌ای باستانی در شهرستان دلیجان است که به علت وجود سنگ‌نگاره‌ها باید مورد توجه قرار گیرد تا این آثار برای آیندگان حفظ شوند.

محمد ناصری‌فرد- منطقه مرکزی، افزود: در ابتدا گمانه‌زنی‌ها حاکی از وجود سنگ‌نگاره بر دیواره کوه و دره‌های دلیجان بود که با کشف سنگ‌نگاره در بستر رودخانه راونج این نظریه رد شد.

این محقق به فراوانی سنگ‌نگاره‌ها در اطراف و بستر این رودخانه اشاره و بیان کرد: ساکنین این منطقه سنگ‌ها را نقاشی می‌کردند و به نیت فراوانی آب و نعمت به رودخانه می‌انداختند.

وی از این رودخانه به عنوان موزه و نگارخانه‌ای طبیعی یاد کرد و افزود: سنگ‌های اطراف این رودخانه به علت فرسایش آب به شکل تخم مرغ درآمده‌ و در طول رودخانه قرار گرفته‌اند و با توجه به خشک شدن آب رودخانه و هویدا شدن سنگ‌هایی که در بستر آن وجود داشته، این محدوده بیشتر شبیه به موزه شده است.

این پژوهشگر در رابطه با قدمت این آثار عنوان کرد: طبق تحقیقاتی که تا به امروز انجام شده عمر کهن‌ترین سنگ‌های این محدوده به هزاره‌ی هفتم پیش از میلاد برمی‌گردد و وجود طبیعتی بکر در کنار این موزه طبیعی بسیار قابل توجه است.

این سنگ‌نگاره‌شناس قرار گرفتن این رودخانه در محور ارتباطی دلیجان- اصفهان را یکی از مزیت‌های این مکان برشمرد و ابراز کرد: از این اثر تاریخی می‌توان جهت معرفی هویت و فرهنگ نیاکان‌مان در کنار درآمدزایی بهره برد.

ناصری‌فرد اظهار کرد: در دنیا هنرمندان بر روی سنگ‌ها نقاشی می‌کنند و سنگ‌ها را در آب می‌اندازند که صدها سال دیگر به عنوان آثار تاریخی مطرح شود و به این هنر هنر محیطی می‌گویند و هنرمند ایرانی احمد نادعلیان در 40 کشور دنیا این کار را انجام داده است.

وی ادامه داد: این در حالی است که نیاکان ما هزاران سال قبل با به وجود آوردن این آثار تاریخی گنجینه‌ای گرانبها را برای ما به یادگار گذاشته‌اند.

این پژوهشگر به لزوم توجه به این ثروت گران‌بها اشاره کرد و افزود: باید با بهره‌گیری از این موزه طبیعی در جذب گردشگر و نیز حفظ آثاری اقدام کنیم که در سراسر دنیا به تازگی برای هزاران سال آینده آن را پایه‌گذاری می‌کنند.

منبع: ایسنا