تصویر باستانی «خدای هاوایی» در اثر امواج از زیر شن‌های ساحلی بیرون آمد
نگاره‌های سنگی باستانی و بزرگی که سال‌ها زیر شن‌های ساحل غربی جزیره اوآهو در هاوایی پنهان شده بودند، حالا با جابه‌جایی رسوبات در اثر امواج دوباره پدیدار شده‌اند. این نگاره‌ها حدود هزار سال پیش بر روی سنگ‌های ساحلی، درست روبه‌روی محل کنونی مرکز تفریحی ارتش آمریکا کنده‌کاری شده‌اند.
فرادید| تیم منابع فرهنگی پایگاه نظامی ارتش آمریکا در هاوایی این نگاره‌ها را ثبت و بررسی کرده و موفق به شناسایی ۲۶ نقش در مکانی به طول ۴۰ متر در ساحل شده‌اند. بیشتر این نقوش به شکل آدمک‌هایی شبیه انسان هستند که ظاهری مردانه دارند. برخی دیگر نیز به شکل‌های هندسی یا انتزاعی دیده می‌شوند. بزرگ‌ترین این نگاره‌ها بیش از ۲.۵ متر ارتفاع و پهنا دارد و دو تا از آدمک‌های بزرگ نیز دارای نقوش انگشت هستند؛ ویژگی‌ای که در چنین نگاره‌هایی بسیار نادر است.
به گزارش فرادید؛ گلن کیلا، بومی هاوایی، در گفت‌وگویی در سال ۲۰۱۷ گفت: «وقتی این نگاره‌ها را دیدم، یکی‌شان برایم بسیار مهم و برجسته بود. همان که انگشت‌هایش رو به پایین یا بالا بود.» او تأکید می‌کند که خانواده‌اش نسل به نسل در همین ساحل زندگی کرده‌اند، «از آغاز زمان و از زمان نخستین مهاجرت پولینزی‌ها به هاوایی».
کیلا ادامه می‌دهد که به‌نظر او این نقش نمایانگر «مائوئی»، نیمه‌خدای افسانه‌ای در اسطوره‌های هاوایی است؛ شخصیتی بزرگ‌جثه و نیرومند که در داستان‌ها با قلاب ماهی‌گیری جادویی‌اش جزایر هاوایی را از دل اقیانوس بیرون کشیده یا خورشید را به دام انداخته است. او می‌گوید جهت‌گیری انگشت‌ها از سوی شرق تا غرب، نمادی دینی است؛ چیزی شبیه به نمادهای مذهبی مانند صلیب در مسیحیت.
نگارۀ سمت چپ که دارای انگشت است، احتمالا تصویری از مائوئی خدای بومیان هاوایی را نشان می‌دهد
در فرهنگ هاوایی، «مو اولولو» به مجموعه‌ای از افسانه‌ها، داستان‌های خیالی و روایت‌های واقعی از تاریخ مکان‌ها گفته می‌شود. پیش از آمدن مبلغان مسیحی در دهه ۱۸۲۰، این داستان‌ها تنها به‌صورت شفاهی منتقل می‌شدند، چون زبان مکتوب هاوایی هنوز وجود نداشت. نگاره‌های سنگی در آن زمان وسیله‌ای تصویری برای انتقال این تاریخ شفاهی بودند.
